தமிழ்நாட்டு ஆன்மீகச் சுற்றுலாத் திட்டம் ஒன்றில் பணம் கட்டி வந்த நண்பன் குடும்பத்துடன் புறப்பட்டான். தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு அதை அவன் தெரிவித்தபோது, அவனுடைய மகள் குறுக்கிட்டாள்.
“அங்க்கிள், நாங்க எங்கேயெல்லாம் போறோம் தெரியுமா?.....” எனக் கேட்டாள். சென்னையின் பார்த்தசாரதி, கபாலீஸ்வரர் கோவில்களில் தொடங்கி தஞ்சைப் பெரிய கோவில் வரை புகழ்பெற்ற கோவில்களை பரவசத்தோடு பட்டியலிட்டாள். வேளாங்கன்னி ஆலயமும், நாகூர் தர்காவும் கூடப் பட்டியலில் இருந்தன. “நீங்களும் எங்ககூட வர்றீங்களான்னு அப்பா கேட்டப்ப ஒத்துக்கிட்டிருக்கலாம்ல,” என்றாள்.
“மகளே, பக்தியா வராட்டியும் பயணமா வரத்தான் ஆசைப்படுவேன். ஆனா என்னோட நிலைமைதான் உங்கப்பனுக்கும் தெரியும், உனக்கும் தெரியுமே. மகிழ்ச்சியா, பாதுகாப்பா போயிட்டு வாங்க. அந்த சாமிகளையெல்லாம் நான் ரொம்பவும் விசாரிச்சேன்னு சொல்லிடு, ஓகேயா?”
“நீங்களும் உங்க ஜோக்கும்… சரி அங்க்கிள் பை.”
பத்து நாள் சுற்றுலா முடிந்து திரும்பிய மறுநாள், பஞ்சாமிர்தம் உள்ளிட்ட பிரசாதப் பலகாரங்களையும், ஏதோவொரு ஊரில் வாங்கிய சணல் ஜோல்னாப் பையையும் கொண்டுவந்து கொடுத்தாள். “நீங்களும் வந்திருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும்.”
“அடுத்த முறை வர்றேம்பா. அது சரி, சாமிகளை நான் விசாரிச்சதா சொல்லச் சொன்னேனே, சொன்னியா?” சிரித்துவிட்டுக் கிளம்புவாள் என்று நினைத்தேன்.
சிரித்தாள். “சொன்னேன் அங்க்கிள்.”
“அவங்க என்ன சொன்னாங்க?”
“அந்த ஆளை இழுத்துட்டு வந்திருக்க வேண்டியதுதானேன்னு சொன்னாங்க.”
No comments:
Post a Comment