குழந்தையைத் தூக்கி நிற்கும் குழந்தைத்தாய்!

 

பதினேழு வயது – பள்ளிப் படிப்பை முடித்துக் கல்லூரிக்கு அடியெடுத்து வைக்கத் தயாராகிற வயது. விளையாட்டு, கலை என்று தன்னை முன்னிறுத்திக் காட்டுகிற வயது. ஆனால் அவளுடைய கையில் ஒரு இரண்டு வயதுக் குழந்தை. அது அவள் பெற்ற குழந்தை. அப்படியானால் பதினைந்து வயதிலேயே குழந்தை பிறந்திருக்கிறது. எப்போது திருமணம் நடைபெற்றிருக்கும்?

 நமது நாட்டில் குழந்தைத் திருமணம் சட்டப்படி தடை செய்யப்பட்டிருக்கிறது. ஆயினும், அவ்வப்போது எங்காவது குழந்தைத் திருமணம் பற்றிய தகவலறிந்து, சமூக நலத்துறை அலுவலர்கள் காவல்துறை உதவியுடன் தடுத்து நிறுத்திய செய்திகள் வருகின்றன. தகவல் தெரியாமல் எத்தனை குழந்தைத் திருமணங்கள் நடந்திருக்கின்றன?

 2030ம் ஆண்டிற்குள் குழந்தைத் திருமணங்களை முற்றிலுமாக ஒழிப்பது என்று ஐக்கிய நாடுகள் பன்னாட்டுக் குழந்தைகள் அவசர நிதியம் (யுனிசெஃப்) இலக்கு நிர்ணயித்திருக்கிறது. இன்னும் ஐந்து ஆண்டுகளே இருக்கும் நிலையில், அந்த இலக்கை நோக்கிச் செல்வதில் இந்தியா குறிப்பிடத்தக்க அளவுக்கு முன்னேறியிருக்கிறது என்றாலும், வேகம் குறைந்து வருவது நம்பிக்கை தருவதாக இல்லை.

 குழந்தைத் திருமணம் என்று இரு பாலருக்கும் பொதுவாகச் சொல்லப்பட்டாலும் மணமேடையில் அமர வைக்கப்படுகிறவர்கள் பெரும்பாலும் பெண் குழந்தைகள்தான். தாங்களும் குழந்தையாக இருக்கிற ஆண்களுடன் சேர்த்து வைக்கப்படுகிறவர்களை விட, வயதான ஆண்களுக்குக் கட்டிவைக்கப்படும் பெண் குழந்தைகள்தான் மிக அதிகம். (“கட்டி வைக்கப்படும்” என்ற வார்த்தைகள் எவ்வளவு பொருத்தம்!).

 குழந்தைக்குக் குழந்தை

 உலகில் குழந்தைப் பருவத்திலேயே மணமகளாகிறவர்களில் மூன்று பேர்களில் ஒருவர் இந்தியாவைச் சேர்ந்தவர்தான். இந்திய இளம் பெண்களில் 4 பேருக்கு ஒருவர் (23 சதவீதம்) சட்டம் அனுமதிக்கிற 18 வயதை அடைவதற்கு முன்பாகவே மணமுடிக்கப்பட்டவர்கள்தான். மிக அதிகமாகக் குழந்தைத் திருமணங்கள் நடைபெறுவதில் முதலிடத்தில் இருப்பது உத்தரப் பிரதேச மாநிலம். அதைத் தொடந்து பீகார், மேற்கு வங்கம், மகாராஷ்டிரா, மத்தியப் பிரதேசம்  ஆகிய மாநிலங்கள் வரிசை கட்டுகின்றன. இந்த மாநிலங்களில் சராசரியாக 40 சதவீத இளம்பெண்கள் 18வது பிறந்தநாளைக் கொண்டாடுவதற்கு முன் திருமணநாளைச் சந்தித்தவர்கள். இவர்களில் பெரும்பாலோர், தங்களின் குழந்தைகளுக்குப் பிறந்தநாள் கொண்டாடுகிறவர்கள்.

 குறிப்பிடத்தக்க விழிப்புணர்வு இயக்கங்களைச் சந்தித்துள்ள தமிழ்நாடு குறைந்த அளவிலேயே குழந்தைத் திருமணங்களைக் கண்டிருக்கிறது. இந்தக் குறைந்த அளவே கூட, இளம் பெண்களில் 16.3 சதவீதமாக இருக்கிறது. 12.8 சதவீதத்தினர் 18 வயதுக்கு முனபே கர்ப்பம் அடைந்தவர்களாவர் (2019–2021 தேசிய குடும்ப ஆரோக்கிய ஆய்வறிக்கை). 2019ம் ஆண்டில் தமிழகத்தில் 46 குழந்தைகளுக்குத் திருமணம் நடந்திருக்கிறது,  2021ல் அந்த எண்ணிக்கை 169 ஆக அதிகரித்திருக்கிறது.

 இதர தெற்காசிய நாடுகளை விட இந்தியாவில் இதைத் தடுப்பதில் நல்ல முன்னேற்றம் ஏற்பட்டிருப்பது உண்மை. ஆயினும், தெரிந்தும் தெரியாமலும் குழந்தைத் திருமணங்கள் நிறைய நடைபெறுகின்றன. 15 வயதுக்குக் கீழ் திருமணம் செய்து வைக்கப்படுகிற குழந்தைகள் 5 சதவீதம். 18 வயதுக்குள் மணமாகிற குழந்தைகள் 23 சதவீதம். ஒன்றிய அரசும், மாநில அரசுகளும், இயக்கங்களும் நிறையச் செய்தாக வேண்டியிருக்கிறது.

 இது உலகளாவிய பிரச்சினை. குழந்தைகளின் உலகம் குழந்தைகளுக்கானதாக இல்லை என்கிற பிரச்சினை. குழந்தைப் பருவத் திருமணம், கோடிக்கணக்கான பெண் குழந்தைகளின் விளையாட்டுகளோடு, கல்வி, உடல் நலம், எதிர்கால வாய்ப்புகள் ஆகியவற்றையும் கலைத்துப் போட்டிருக்கிறது.

 கொலம்பியா, இராக் செய்திகள்

 இந்த நவம்பரில், லத்தீன் அமெரிக்காவின் கொலம்பியா குடியரசு நாட்டில் சட்ட வேலியில் இருந்துவந்த ஓட்டை அடைக்கப்பட்டு,  குழந்தைத் திருமணத்திற்குத் தடைவிதிக்கும் புதிய சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. 17 ஆண்டுகளாக அங்கே நடந்து  வந்த இயக்கங்களின் வெற்றி இது. இந்தச் செய்தி எல்லா நாடுகளும் இதைப் பின்பற்றட்டும் என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்துகிறது. அதே வேளையில் வேறொரு செய்தி, எத்தனை நாடுகள் இதைப் பின்பற்றுமோ என்ற கவலையை ஏற்படுத்துகிறது.

 இராக் நாட்டின் அரசு தயாரித்துள்ள புதிய சட்டத்திருத்த முன்வரைவு நாடாளுமன்றத்தில் ஏற்கப்பட்டு சட்டமாக அறிவிக்கப்படுமானால், 9 வயதுப் பெண் குழந்தைக்குத் திருமணம் செய்துவைக்கலாம். ஆம், 9 வயது! தற்போதுள்ள சட்டப்படி 18 வயதுக்குக் கீழே இருப்பவர்களுக்குத் திருமணம் செய்துவைக்க முடியாது. அதிகாரிகளிடம் சிறப்பு அனுமதி பெற்று 15 வயதுக்குக் குறைந்தவர்களுக்குத் திருமணம் செய்யலாம்.

 “இந்தச் சட்டத் திருத்தம் நிறைவேற்றப்பட்டுவிட்டால் திருமணங்கள் தொடர்பான அதிகாரம் அரசுத் தலைமையிடமிருந்து மதத் தலைமைக்கு மாற்றப்பட்டுவிடும். தற்போதுள்ள சட்டத்தில் உறுதிப்படுத்தப்பட்டுள்ள சம உரிமைகள் மறுக்கப்படும். பெண்களின் மண முறிவு உரிமையும் வாரிசுரிமையும் பறிக்கப்பட்டுவிடும்,” என்று அங்கே இதை எதிர்த்துக் களம் காண்கிற மனித உரிமைப் போராளிகள் கூறுகிறார்கள். பெண் குழந்தைகள் பாலியல் வன்முறைகளுக்கு எளிதில் இரையாக்கப்படுவார்கள், உடல் சார்ந்த பிற துன்புறுத்தல்களுக்கும் உள்ளாக்கப்படுவார்கள், அவர்களது கல்வியும் வேலைவாய்ப்பும் புறக்கணிக்கப்படும் என்ற கவலையை வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.

 சட்டம் செல்லுபடியாகாத நாடுகளில்

 சட்டத்தின் ஆட்சி நடைபெறாத, அதாவது அரசாங்கத்தால் கட்டுப்படுத்த முடியாத நிலைமைகள் உள்ள நாடுகளில் குழந்தைத் திருமணங்கள் மிகுதியாக நடைபெறுகின்றன என்று ‘சேவ் தி சில்ரன்’ (குழந்தைகளைக் காப்போம்) என்ற அமைப்பின் “உலக சிறுமிப் பருவ அறிக்கை – 2024” தெரிவிக்கிறது. இத்தகைய நாடுகளில் சுமார் 3 கோடியே 20 லட்சம் சிறுமிகள் “கட்டுப்பாடற்ற–குழந்தைத் திருமணக் கொதிநிலையில் வாழும் நிலையில் வைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்,” என்கிறது அந்த அறிக்கை.

 ஈரான் நாட்டின் திருமணச் சட்டத்தின்படி பெண்களுக்கான மண வயது 13, ஆண்களுக்கு 15. ஆயினும், தந்தையின் அனுமதியோடு இதற்கும் குறைந்த வயதில் மண உறவை ஏற்படுத்தலாம்.

 ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்தில், சட்டத்தின் கட்டுப்பாடு இல்லாத 10 நாடுகளில், 8 நாடுகள் மோசமான நிலையில் இருக்கின்றன என்கிறது ‘குழந்தைகளைக் காப்போம்’ அறிக்கை. இவற்றில்  மைய ஆப்பிரிக்கக் குடியரசு, சாட், தெற்கு சூடான் ஆகிய நாடுகளின் பெண் குழந்தைகள் நிலைமை மிக மோசம். இப்படிப்பட்ட நாடுகளில் ஒவ்வொரு 30 நொடிக்கும் ஒரு பெண் குழந்தைக்குத் திருமணம் செய்து வைக்கப்படுகிறது.

 நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன் உலகில் 57 நாடுகளில் சட்டத்தின் ஆட்சி இல்லாத நிலைமை இருந்தது. அப்படிப்பட்ட நாடுகளின்  எண்ணிக்கை 60 ஆக அதிகரித்துவிட்டது என்று பொருளாதார ஒத்துழைப்பு மற்றும் மேம்பாடு அமைப்பு (ஓஇசிடீ) தனது 2022ம் ஆண்டறிக்கையில் தெரிவிக்கிறது. இவ்வாறு அதிகரித்ததால் 17 கோடி பெண் குழந்தைகளுக்குப் பலவகையான பாதிப்புகள் ஏற்படுகின்றன. கட்டாயத் திருமண வீதமும் அதிகரித்திருக்கிறது. இந்த நாடுகளின் பெண்களில் 4 பேருக்கு ஒருவர், 18 வயதுக்கு முன்பே தாயாகிவிடுகிறார்.

 பொந்துகளில் மணமாலை

 அரசுக் கட்டுப்பாடு இருக்கிற பல நாடுகளில் திருமணச் சட்டங்களில் விதிவிலக்குகள் தரப்பட்டுள்ளன. அந்தப் பொந்துகளில் நுழைந்து, குழந்தைகளுக்கு, ஆகப் பெரும்பாலும் பெண் குழந்தைகளுக்கு, மணமாலை சூட்டப்படுகிறது. 

 ஆப்பிரிக்காவுக்கு அப்பால், இந்தியாவைப் போலவே பங்களாதேஷ் உள்ளிட்ட சில தெற்காசிய நாடுகளிலும், யேமன் உள்ளிட்ட மையக் கிழக்கு நாடுகளிலும் குழந்தைத் திருமணங்கள் அதிகமாக நடைபெறுகின்றன. தெற்காசிய நாடுகளில் அதிக எண்ணிக்கையிலான குழந்தை மணமகள்கள் இருக்கிறார்கள். சுமார் 29 கோடிப் பேருக்கு, 18 வயதுக்கு முன்பாகவே திருமணம் செய்து வைக்கப்படுகிறது. உலகில், அதிகமான எண்ணிக்கையில்  18 வயதுக்குக் குறைந்த பெண் குழந்தைகளுக்குத் திருமணம் செய்துவைக்கப்படுகிற நாடுகளில் பாகிஸ்தான் 6வது இடத்தில் இருக்கிறது என ‘ஐக்கிய நாடுகள் – பெண்கள்’ அமைப்பு தெரிவிக்கிறது. இலங்கையில் 10 சதவீதப் பெண் குழந்தைகள் 18 வயதைத் தொடுவதற்கு முன் மணமகன் கையைப் பிடிக்கிறார்கள்.

 சீனாவில், சட்ட நடவடிக்கைகள், கல்வி, பெரியவர்களுக்கான வேலை வாய்ப்பு உள்ளிட்ட காரணங்களால் குழந்தைத் திருமணம் வெகுவாகக் குறைந்துள்ளது. 20–24 வயதுப் பெண்களில் 15 வயதுக்குக் கீழ் திருமணமானவர்கள் 10 லட்சம் (கிட்டத்தட்ட 0 சதவீதம்). இதே வயதுப் பிரிவுப் பெண்களில்  18 வயதுக்குக் கீழ் மணம் முடிக்கப்பட்டவர்கள் 3 கோடியே 67 லட்சம் (3 சதவீதம்). இதை மேலும் குறைப்பதற்கான நடவடிக்கைகள் தொடர்ச்சியாக மேற்கொள்ளப்படுகின்றன.

 கியூபாவின் பெண்களில் 29 சதவீதம் பேர் 18 வயதுக்குள்ளாகவும், 5 சதவீதம் பேர் 15 வயதுக்குள்ளாகவும் திருமணம் முடிந்தவர்களாக இருக்கிறார்கள். 2021ல் கியூப அரசு தாக்கல் செய்த அறிக்கையில், 18 வயதுக்குக் கீழே உள்ளவர்களுக்குத் திருமணம் நடந்த நிகழ்வுகள் 918 என தெரிவிக்கப்பட்டிருககிறது. “மக்களிடையே இன்னமும் நீடிக்கிற ஆணாதிக்கக் கலாச்சார நடைமுறைகளை மாற்றுவதற்கும், விதிவிலக்கே இல்லாமல் 18 வயதுக்குக் கீழ் திருமணம் செய்வதைத் தடுப்பதற்குமான சட்டப்பூர்வ நடவடிக்கைகளும், பண்பாட்டுத் தள அணுகுமுறைகளும் மிகவும் தேவைப்படுகின்றன,” என்று உயர்மட்ட அரசியல் அமைப்பில் தாக்கல் செய்யப்பட்ட அந்த அறிக்கையில் வலியுறுத்தப்பட்டிருந்தது.

 அமெரிக்காவில் 2000–2018 ஆண்டுகளுக்கிடையே 18 வயதை அடையாத சுமார் 3 லட்சம் குழந்தைகளுக்கு சட்டப்பூர்வமாகவே திருமணம் நடந்திருக்கிறது. 50 மாநிலங்களாக உள்ள இந்த நாட்டின் 13 மாநிலங்களில்தான் 18 வயதுக்குக் கீழ் திருமணம் செய்துகொள்வதைத் தடுக்கும் சட்டங்கள் கொண்டுவரப்பட்டிருக்கின்றன. மைய அரசின் சட்டத்திலேயே கூட இதை அனுமதிக்கும் பிரிவுகள் இருக்கின்றன.

 போர்களும் மோதல்களும்

 போர்களாலும் கலவரங்களாலும்  பாதிக்கப்படுகிற நாடுகளில் பெண் குழந்தைகளின் பாதுகாப்புக் கருதியும், குடும்ப இயலாமையின் காரணமாகவும் அவர்களுக்குத் திருமணம் முடித்து அனுப்பிவைக்கிற வழக்கம் முன்னுக்கு வந்துவிடுகிறது. வறுமை, குழந்தைகளின் உடல்நலம் குறித்த அறிவின்மை, குறிப்பாகப் பெண் குழந்தைகளின் உடல் சார்ந்த வளர்ச்சிகள் பற்றிய புரிதலின்மை, கல்வி உரிமையைப் பெறுவதற்குக்கூட கையைவிட்டுப் பெரும் தொகையைச் செலவிட்டாக வேண்டிய நிலைமை ஆகிய பின்னணிகள் குழந்தைத் திருமணத்திற்கான காரணங்களாகத் தொடர்கின்றன. பல சமூகங்களில் நிலவுகிற பழைய நம்பிக்கைகளும் குழந்தைப் பருவத்தை மறுக்கும் திருமண உறவுகளுக்கு இட்டுச்செல்கின்றன. “எங்கள் குடும்பங்களில் சின்ன  வயதிலேயே கல்யாணத்தை முடித்துவிடுவோம்,” என்று பெருமையோடும், இப்போது நாட்டின் சட்டப்படி அது முடியவில்லையே என்ற பொருமலோடும் பேசுகிறவர்களைப் பார்க்க முடியும்.

 ஆளுநர் அருளுரை

 அரசமைப்பு சாசனத்தையும் அதன் சட்டங்களையும் உயர்த்திப் பிடிக்க வேண்டிய இடத்தில் இருப்பவர் தமிழ்நாடு ஆளுநர் ஆர்.என். ரவி. ஆனால் அவரே, சென்னை கிண்டியில் சென்ற ஆண்டு நடந்த பீகார் மாநில மாணவர்களுடனான உரையாடல் நிகழ்வில், “நான் இளம் வயதில் திருமணம் செய்து கொண்டேன். எனது திருமணம் குழந்தைத் திருமணம். அப்போது எனது மனைவி கல்லூரிக்குச் செல்லவில்லை. ஆனால் எனக்கு பக்க பலமாக இருந்தார். நான் உலகத்தையே எதிர்க்கும் திறனை எனக்கு அவர் அளித்தார். நான் எப்போது வீடு திரும்பினாலும் எனக்கு பக்கபலமாக இருந்தார். அதுபோல குடும்பத்தினர் நம் பக்கம் இருந்தால் நம்மால் சாதிக்க முடியும்,” என்று பேசினார்.

 தனக்குக் குழந்தைப் பருவத்திலேயே திருமணம் நடைபெற்றதை விமர்சனப்பூர்வமாகச் சொல்லி இன்று அப்படியெல்லாம் யாருக்கும் நடக்கக்கூடாது என்று பேசியிருந்தால் வரவேற்கலாம். ஆனால் அவரோ, “குடும்பத்தினர் நம் பக்கம இருந்தால் நம்மால் சாதிக்க முடியும்,” என்று அதை நியாயப்படுத்தியது கண்டனத்திற்கு உள்ளானது.  குழந்தைகளுக்குத் திருமணம் செய்துவைத்ததாகச் சிதம்பரம் கோவில் தீட்சிதர்கள் மீது வழக்கு பாய்ந்தது. அதே கடலூர் மாவட்டத்தில் இதே போல் குழந்தைத் திருமணம் செய்து வைத்ததற்காக 22 வழக்குகள் பதிவு செய்யப்பட்டதில், 2 வழக்குகள் மட்டுமே தீட்சிதர் குடும்பங்கள் தொடர்பானவை. ஆனால் ஆளுநர், அவர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுத்தது ஏன் என்று கேட்டார், ஏதோ குறிப்பிட்ட சமூகத்தினரைக் குறி வைத்து நடவடிக்கை எடுக்கப்படுவதாகப் பிரச்சினையைத் திசைதிருப்பவும் முயன்றார். இதற்கும் தமிழகத்தில் பரவலாக எதிர்ப்புக் கிளம்பியது.

 வரலாற்றுத் தடம்

 உயர்ந்த பொறுப்புகளில் இருப்பவர்கள் இப்படிப் பேசுகிறபோது, பொதுச் சமூகத்தில் இதை ஆதரிக்கிறவர்கள் ஊக்கம் பெறுவார்கள். குழந்தைத் திருமணத்திற்குத் தடை விதிக்கும் சட்டம், நாட்டின் விடுதலைக்கு முன்பே, 1929ம் ஆண்டிலேயே கொண்டுவரப்பட்டுவிட்டது.  அப்போது கூட, மதத்தில் தலையிடுகிறது பிரிட்டிஷ் ஆட்சி என்று முகம் சுளித்த தலைவர்கள் இருந்தார்கள். டாக்டர் முத்துலட்சுமி உள்ளிட்ட சமூக சீர்திருத்தவாதிகள் சட்டத்தை வரவேற்றார்கள். ராஜஸ்தானின் ராய் சாஹிப் ஹாபிலாஸ் சார்தா முன்மொழிந்த இந்தச் சட்டம், அப்போது சார்தா சட்டம் என்று சுருக்கமாகக் குறிப்பிடப்பட்டு, பேச்சு வழக்கில் சாரதா சட்டம் என்று பெயர் பெற்றது வரலாறு. பெண்களுக்கான திருமண வயது 14 என்றும், ஆண்களுக்கான வயது 18 என்றும் அந்தச் சட்டத்தில் இருந்தது, அதைக்கூட ஏற்க முடியாமல், “பெண்கள் பூப்படைவதற்கு முன் திருமணம் முடிக்க வேண்டும் என்று எங்கள் மதம் சொல்கிறது,” என்று அன்றைய சில தேசிய இயக்கத் தலைவர்களே வாதிட்டதும், அதையெல்லாம் மீறி சட்டம் நடைமுறைக்கு வந்ததும், விடுதலைக்குப் பிறகு 1978ல் பெண்ணின் திருமண வயது 18 என்றும் ஆணின் வயது 21 என்றும் உயர்த்தப்பட்டதும், பெரும்பாலான இந்திய மக்கள் அதை ஏற்றுக்கொண்டதும் அந்த வரலாற்றின் தொடர்ச்சி.

 அறியாப் பருவம், திருமணச் சடங்குகள் ஏற்படுத்துகிற ஒரு கவர்ச்சி, திருமண வாழ்வு பற்றிய கற்பனை, பரிசுப் பொருள்கள் மீதான ஆசை, மனைவி என்றாகிறபோது கிடைக்கிற வேறு சில மரியாதைகள் ஆகியவற்றால் ஈர்க்கப்பட்டு பெண் குழந்தைகள் திருமணத்திற்கு உடன்படுகிறார்கள். “இப்போது திருமணம் வேண்டாம், படிக்கிறேன்,” என்று சொல்லக்கூடிய பல பெண் குழந்தைகள் மிரட்டலுக்கும் கெடுபிடிகளுக்கும் உட்படுத்தப்பட்டு கல்யாணச் சடங்கிற்கு இழுத்துவரப்படுகிறார்கள். திருமணத்தால் புகுத்தப்படும் வலுக்கட்டாய உடலுறவும், வீட்டு வேலைகளும் அவர்களின் உடல்நிலை சீர்குலைவதற்கு இட்டுச் செல்கிறது.

 குழந்தைப் பருவத்தில் திருமணமாகி வளர்கிற பெண்கள் தங்கள் உடல் மீதான தங்கள் உரிமையை இழக்கிறார்கள். அவமதிப்பு உள்ளிட்ட ஆயுட்காலத்திற்கும் தொடர்கிற துயரங்களை எதிர்கொள்கிறார்கள். அந்த வயதிலேயே அவர்களும் கர்ப்பமடைந்து குழந்தை பெற்றுக்கொள்கிறபோது மிச்சமிருக்கிற கனவுகளையும் தொலைக்கிறார்கள். இவர்களின் உடல்நலத்தை மீட்பதற்காகச் செய்கிற மருத்துவச் செலவுகள் குடும்பங்களுக்கும்  நாட்டிற்கும் பொருளாதாரச் சுமையாகின்றன. எதிர்காலத் தலைவர்களும் கலைஞர்களும் அறிவியலாளர்களும் துளிரிலேயே பட்டுப்போகிறார்கள். ஒட்டுமொத்த சமுதாயத்திற்கு எவ்வளவு பெரிய இழப்பு!

 இதையெல்லாம் புரிந்துகொள்ளாமல் பெண்ணையே குற்றவாளியாக்குகிறது சமூகம். வேறு சடங்குகளைச் செய்து துன்பங்களைத் துரத்திவிடலாம் என்று நம்புகிறது குடும்பம். துரத்தப்பட வேண்டியது தொற்று நோயாகத் தொடர்கிற குழந்தைத் திருமணமும், அதைப் போற்றுகிற கண்மூடிப் பழக்கங்களுமே அல்லவா?

[‘மகளிர் சிந்தனை’ டிசம்பர், 2024 இதழில் வெளியாகியுள்ள எனது கட்டுரை]

கண்படுமே பிறர் கண்படுமே என்று வெளியே வராதிருக்கலாமா?

வெளியே தொலைக் கட்டுப்பாட்டில் இயங்கும் நுழைவாயில் கதவு முதல், உள்ளே தானாகத் திறந்து மூடும் கழிப்பறைத் தொட்டி மூடி வரையில் நவீனங்களின் அத்தனை வரவுகளோடும் அந்தப் புது வீடு கட்டப்பட்டிருக்கிறது. வாசலுக்கு நேராகத் தெருவில் வெள்ளைப் பூசணி உடைந்து கிடக்கிறது. வெளியே பார்க்கிறவர்களின் கண்பட்டுவிடக் கூடாதாம். ஆனால் வண்டிகளை ஒடித்து வளைத்து ஓட்டுகிறவர்களும், கால்களைக் கூடுதலாக எட்டுவைத்து நடக்கிறவர்களும் வீட்டைத் திரும்பிப் பார்த்தபடிதான் கடக்கிறார்கள்.

ஆப்பிள் போல் முகமும், பலாச்சுளை கள் போல உதடு களும், கன்றுக்குட்டியினுடையது போன்று விழிகளுமாக இருக்கும் குழந்தையின் கன்னத்தில் வண்டுதான் உட்கார்ந்திருக்கிறதோ என ஒரு கரும் புள்ளி. வருகிறவர்கள் போகிறவர்களின் கண்பட்டுவிடக் கூடாதாம். கரும்புள்ளியே ஒரு கவர்ச்சியாக அமைய, மிக அதிக மானவர்கள் குழந்தையைக் கவனித்தபடி தான் கடக்கிறார்கள்.

புதிய வண்டிகளில் தொங்கவிடுவதற்காக எலுமிச்சைகளும் குட்டித் தேங்காய்களும் மஞ்சள்களும் மிளகாய்களும் கிளிஞ்சல்களும் கறுப்பு, மஞ்சள் கயிறுகளில் கட்டிக் கடைகளில் தொங்குகின்றன. சாலையோர தள்ளுவண்டி இட்லிக் கடையில் “கண்ணைப் பார் சிரி” அட்டை மாட்டப்பட்டிருக்கிறது. நகைக்கடையில் கழுதைப் படம் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. வாசல் கதவுக்கு மேலே எலுமிச்சையோ, வேப்பிலையோ, மிளகாயோ தொங்குகிற வீடுகளைப் பார்க்க முடிகிறது. “கண்ணேறு கழிப்பதில்” இந்தப் பொருள்கள் ஆற்றல் மிக்கவை என்று நம்பப்படுகிறது.

மதங்களின் சடங்காக

அழகான ஒப்பனையுடன் வெளியே புறப்படுகிறவர்களுக்கு யாருடைய கண் ணும் பட்டுவிடக் கூடாதென்று “திருஷ்டி” சுற்றிப்போடுவதை இந்து மதம் சார்ந்த பல குடும்பங்களில் பார்க்கலாம். வரன் பார்க்க, தேர்வு எழுத, புதிய வேலையில் சேர என்று கிளம்புகிறபோது முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையாகக் கையில் உப்பெடுத்துச் சுற்றி அதில் மூன்று முறை தூ தூ தூ என்று துப்பச் சொல்லி அனுப்பி வைப்பார்கள்.

கிறிஸ்துவ மக்களில் பலர் சிலுவையில் அறையப்பட்ட இயேசு உருவமோ, சிலுவை மட்டுமோ தொங்குகிற சங்கிலியை அணிந்திருப்பார்கள். கர்த்தர் மீதான பக்திக்காக அல்லாமல், சூனியக் கண் பார்வை பற்றிய பயத்திற்காகவும் அவர்கள் அந்தச் சங்கிலிகளை அணிகிறார்கள். பைபிள் பழைய ஏற்பாட்டில் கண்ணேறு விலக்கலுக்கான பிரார்த்தனைகள் பற்றிச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. கையில் வெள்ளைக் கயிறைப் பிடித்துக்கொண்டு பிரார்த்தனை செய்கிற நடைமுறையும் உண்டு. “கர்த்தராகிய எம் பிதாவே! பொல்லாக் கண்களால் உண்டாகும் தீங்குகளிலிருந்து உம்முடைய படைப்பை விடுவிப்பீராக, உம்முடைய ஊழியரைக் காப்பீ ராக,” என விண்ணப்பம் விடுப்பார்கள்.

இஸ்லாமிய மக்களிடையே தீவினையைத் தடுக்க வீட்டில் குரான் ஓதுகிற பழக்கம் இருக்கிறது. யாராவது பாராட்டினால் “இது அல்லா வழங்கியது, உங்கள் பாராட்டும் அல்லாவையே சேர வேண்டியது,” என்ற பொருளில் “மாஷா அல்லா” என்று கூறுவார்கள். பாராட்டின் பின்னணியில் பொறாமை இருக்குமானால் அதன் தீய விளைவைத் தடுத்துவிடும் என்ற நம்பிக்கையோடு இது பின்பற்றப்படுகிறது. கண் வைத்தவர் இன்னார்தான் என்று கருதப்படுகிறவர்களைத் தண்ணீரில் கைகழுவச் செய்து, அந்தத் தண்ணீரை பாதிக்கப்பட்டவர் மீது ஊற்றினால் கேடு அகன்றுவிடும் என்ற நம்பிக்கை சில நாடுகளில் இருக்கிறது. “மார்க்கத்தில் இப்படிப்பட்ட போதனைகள் இல்லை. ஆனால், பிற சமயங்களிலிருந்து இஸ்லாத்தைத் தழுவியவர்களிடையே முந்தைய பழக்கங்கள் தொடர்கின்றன. மார்க்கம் சார்ந்ததாக இல்லாமல், வாழ்கிற வட்டாரத்தின் பண்பாடு சார்ந்ததாகவும் இத்தகைய சில நடைமுறைகள் இருக்கின்றன,” என்கிறார் இஸ்லாமிய ஆய்வாளரான ஒரு நண்பர்.

பௌத்தத்தில் கண்ணேறு நம்பிக்கைகள் இல்லை. ஆனால் சில வட்டா ரங்களில், தீய சக்திகளைத் தடுப்பதற்காக வீடுகளில் உப்பு நீர் தெளிக்கிறார்கள். அறைகளில் உப்பு நீர்க் கிண்ணங்களை வைக்கிறார்கள். கரண முத்திரை, சில மந்திரச் சொற்கள் உள்ளிட்ட பழக்கங்களும் இருக்கின்றன.

கண்ணேறு விளைவுகளைத் தடுப்பதற்கென்றே கண் போன்ற வில்லைகளைப் பொருத்திக்கொள்வது எகிப்தில் நெடுங்காலமாக இருந்து வருகிறது. அந்த வட்டாரம் சார்ந்த பிற சமூகங்களிலும் இந்தக் கண் வில்லைகள் புழக்கத்தில் இருக்கின்றன.

எப்படி வந்தது?

அழுக்காறு கொள்கிற குணம் பொதுவாகப் பலருக்கும் இருக்கிறது. தனக்குக் கிடைக்காத ஒன்று (சொத்து, பதவி…) கிடைக்கப் பெற்ற மற்றொருவர் மீதும் இயல்பாக ஒரு பொறாமை உணர்வு ஏற்படுகிறது. இதே போல, ஒரு பெரிய ஆதா யம் தனக்குக் கிடைக்கிறபோது, மற்றவர்களுக்கும் தன்னைப் பார்த்துப் பொறாமை ஏற்படத்தானே செய்யும் என்ற எண்ணம் தோன்றுகிறது. ஏதோவொரு காலத்தில், இப்படி ஒரு வர் மற்றொருவரின் செல்வத்தைப் பார்த்துப் பொறாமையோடு, “இது உனக்கு நிலைக்காது,” என்று சாபம் கொடுத்தி ருக்கக் கூடும். செல்வத்தை அடைந்தவரின் பொறுப்பின்மை, தவறான செயல், கூட இருந்தவர்களின் குழிபறிப்பு போன்ற கார ணங்களால் அவர் அதை இழந்திருக்கக் கூடும். ஆனால், “அந்த ஆளுடைய கெட்ட பார்வைதான் இதற்குக் காரணம்,” என்று உடனிருந்தவர்கள் சொல்லியிருப்பார்கள்.

பொறாமைப் பார்வைக்கு சூனியக் கண் என்று பெயர் சூட்டப்பட்டிருக்கும். அதை முறியடிப்பதற்கான மந்திரங்களும் சடங்கு களும் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும். பூசை செய்யப்பட்ட தகடு, மந்திரிக்கப்பட்ட தாயத்து இன்ன பிற பொருள்கள் காப்புகளாக வழங்கப்பட்டன. அதை அணிந்துகொண்டவர் தனது உழைப்பால், அல்லது பிற வாய்ப்புகளால், இழந்த செல்வத்தை மீட்டிருப்பார். தாயத்து மகிமை மீதான நம்பிக்கை மேலும் கெட்டிப்பட்டிருக்கும். வருமுன் காப்பதற்காக முன்கூட்டியே காப்புக் கட்டிவிட்டால் கண்ணேறு பின்னேறிவிடும் என்ற நம்பிக்கையும் ஏற்பட்டி ருக்கும்.

பொறாமைக்காரர்களின் கண் பட்டு விடுமோ என்ற அச்சத்தையும் அதை முன்கூட்டியே முறியடிக்க வேண்டும் என்ற ஆசையையும் பயன்படுத்திக் காப்பு வகையறா வணிகம் அமோகமாக வளர்ந்தி ருக்கிறது. வாழ்க்கையின் எல்லாத் தளங்களிலும் அறிவியலும் தொழில்நுட்பங்களும் தாராளமாகப் பயன்படுத்தப்படுகிற இன்றைய ஏஐ நூற்றாண்டிலேயே காப்புப் பொருள்களை எங்கும் பார்க்க முடிகிறது. முந்தைய நூற்றாண்டுகளில் எந்த அள வுக்கு இருந்திருக்கும் என்று கற்பனை செய்துகொள்ளலாம்.

பாரெங்கும் பரவிய பழக்கம்

கண்ணேறு கழிப்பு உலகம் முழுவ துமே இந்தக் காலத்திலும் வலுவாக ஊன்றி யிருக்கிறது. இதிலெல்லாம் நம்பிக்கை இல்லாத சமூகங்களைத் தவிர, மற்ற எல்லாச் சமயங்களிலும், பல்வேறு நாடு களின் கலாச்சாரங்களிலும் தீக்கண் அச்சமும், தடுப்பு மந்திரங்களும் ஊறி வந்தி ருக்கின்றன. தொன்மைக் கால இந்திய நாடுகள், பண்டைய கிரேக்கம், ரோமா னியப் பேரரசு, மையக் கிழக்கு வட்டாரங்கள், மையக் கடல் சார் பகுதிகள், தெற்காசியா என எல்லாச் சமூகங்களிலும் இந்த நம்பிக்கை இருந்திருக்கிறது. கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கும் குழந்தைகளுக்கும், பசு போன்ற கால்நடைகளுக்கும் கண்ணேறு விழுந்தால் கடுமையான சிக்கல்கள் ஏற்படக்கூடும் என்ற நம்பிக்கை பல நாடுகளில் இருக்கிறது.

அந்தக் கால கிரீஸ் நாட்டில் கொடுங்கண் பார்வையால் உடல் நலமும் மன நலமும் சீர்கெடும் என்று நம்பினார்கள். குறிப்பாக நீல விழிகள் மிக மோசமான விளைவுகளை ஏற்படுத்துமென நம்பினார்கள். அதைச் செயலிழக்க வைப்பதற்கு, நீலத்திற்கு நீலமே கவசமென நீல வண்ண மணிகளை உடலில் கட்டிக் கொண்டார்களாம். காலப்போக்கில் அவை நகைகளாகவும் உருவாகின.

ரோமானிய சமூகத்தில், மற்றவர்களின் வயிற்றெரிச்சலால் ஏற்படும் தீமைகளைத் தடுக்க, மந்திரிக்கப்பட்ட பட்டைகளைக் கையில் கட்டிக்கொண்டார்களாம். மையக் கிழக்கு நாடுகளில், இஸ்லாமிய மக்களிடை யேயும் யூத மக்களிடையேயும் “நஜார்” எனப்படும் பொறாமைக் கண் நம்பிக்கை இருக்கிறது. அதை வெல்வதற்கு, பச்சை, நீல மணிகளைக் கட்டிக்கொள்வார்கள். உலோகத்தில் கண் போலச் செய்து அதில் இந்த மணிகளைப் பதித்துக்கொள்வார்கள்.

பல நாடுகளில் கெட்ட கண்ணின் வீரியத்தை அடக்குவதற்காகத் தரையிலோ எதிரிலோ மூன்றுமுறை எச்சில் துப்புகிற பழக்கம் இருக்கிறது. ஆண்கள் துப்பினால் ஆண்கள் மீதான கெடுபார்வையும், பெண்கள் துப்பினால் பெண்கள் மீதான கெடுபார்வையும் ஓடிவிடும் என்று துப்புகி றார்கள்.

பாசிட்டிவ் நெகட்டிவ்

“நம்முடைய பார்வைக்கு பாசிட்டிவ் எனர்ஜி, நெகட்டிவ் எனர்ஜி ரெண்டும் உண்டு. ஒருத்தர் பொறாமையோட பார்க்கி றப்ப அவரோட நெகட்டிவ் எனர்ஜி ஒரு வைப்ரேஷனாகப் பரவும். அது மோசமான பாதிப்பை ஏற்படுத்தும். இதை விஞ்ஞானிகளே கன்ஃபார்ம் பண்ணியிருக்காங்க தெரியுமா,” என்று உறவினர்களின் கல கலப்பான ஒரு கூடுகையில் கூறிக்கொண்டிருந்தார் ஒரு விருந்தினர். “புரஃபசர், எந்த நாட்டு விஞ்ஞானிகள் எப்ப நடத்துன ஆராய்ச்சியிலே இதை உறுதிப்படுத்தி னாங்க, கொஞ்சம் டீட்டெய்ல்ஸ் சொல்லுங்களேன்,” என்று கேட்டேன். திருதிருவென விழித்தவரை மற்றவர்கள் பேச்சை மாற்றிக் காப்பாற்றினார்கள்.

ஒரு நண்பரின் புதுமனை புகுவிழாவுக்குக் குழுவாகச் சென்றிருந்தோம். இப்படியான நம்பிக்கைகள் மிகுந்திருந்த குடும்பத்திலிருந்து வந்திருந்தாலும் தன்னை அவற்றிலிருந்து விடுவித்துக்கொண்டவர் அவர். பூசணித் தடங்கல் இல்லாமல் நடந்து உள்ளே சென்றவர்களை வரவேற்றவர் ஒவ்வொரு அறையாக இட்டுச் சென்று காட்டினார். வீடு சுற்றல் முடிந்ததும் மைய அறையில் அமர்ந்து காஃபியைச் சுவைத்தபடி சுற்றிப் பார்த்தோம். சுவரில் பெரிய மீசையும், உருண்ட கண்களும், தலையில் கொம்புகளும் கொண்ட கருஞ்சிவப்புச் சுடுமண் சிற்ப முகம் ஒன்று மாட்டப்பட்டிருந்தது. நாங்கள் அதைக் கவனிப்பதைக் கவனித்த நண்பர், “பில்டிங் கான்ட்ராக்டர் இதை அவராவே வாங்கிட்டு வந்து வெளியே முன் சுவர்ல ஃபிக்ஸ் பண்ணப் போனார். அதெல்லாம் வேணாம்னுட்டேன். ஆனா இந்த ஆர்ட் ஒர்க் அழகா இருக்கே, அதனால இங்கே மாட்டிட்டேன்,” என்று கூறினார். கடவுள் சிற்பங்களின் கலை வேலைப்பாடுகளை ரசிக்கிறவர்களான எங்களுக்கு அவருடைய ரசனை புரிந்தது.

ஆழமான நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும், எதற்கும் இருக்கட்டும் என்று ஒரு முன்னெச்சரிக்கைத் தடுப்பு நடவடிக்கையாக இதைச் செய்கிறவர்களும் உண்டு. உண்மையாகவே கண்களுக்குக் கெட்ட சக்தி இருந்து அதனால் பாதிப்பு ஏற்பட்டு விடக்கூடாதல்லவா!

“மெய்வண்ண வீடுகட்ட உனைத்தொங்க விடுகின்றார்கள்;
செய்வண்ண வேலைசெய்து திருமாடம் முடிக்கின்றாய் நீ!
பொய்வண்ணப் பூசணிக்காய்! கறியுனைச்
செய்துண்டேன் உன்
கைவண்ணம் அங்கு கண்டேன்;
கறிவண்ணம் இங்கு கண்டேன்!”

–புரட்சிக் கவிஞர் பாரதிதாசனின் பாடல் வரிகளை விடவா ஒரு காப்பு வேண்டும்?

முதலில் குறிப்பிட்ட சில நாடுகளின் பழங்காலப் பழக்கங்கள் பற்றித் தெரிவிக்கும் ‘கண்ணேறு மூலங்கள்: ஒரு தொன்மை நம்பிக்கையின் மீது ஒரு பார்வை’ (தி ஆரிஜின்ஸ் ஆஃப் தி ஈவில் ஐ: எ கிளான்ஸ் இன்ட்டூ அன் ஏன்சியன்ட் பிலீஃப்) என்ற ‘டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா’ குறுங்கட்டுரை யைப் படித்தபோது இந்தச் சிந்தனைகள் விரிந்தன. “இன்றைக்குக் கைவளைகளாக, கழுத்து ஆரங்களாக, சாவிச் சங்கிலிகளாக என ஒரு நாகரிகப் பொருளாகவும் கண்ணேறுக் காப்பு காணப்படுகிறது – ஆனால் இதன் வேர்கள் உலக அள வில் கலாச்சார மரபுகளோடு பின்னியிருக்கின்றன. நீங்கள் இதன் சக்தியை நம்பினாலும் சரி, இதன் அழகை ரசித்தாலும் சரி, தாயத்துகள் கண்ணேறு அதிர்வுகளை முறியடிப்பதற்கென்று நிலைத்திருக்கத்தான் போகின்றன,” என்று முடிகிறது அந்தக் கட்டுரை.

பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வு கடுமையாக இருக்கும் சமு தாயங்களில் கண்ணேறு அச்சங்களும், தடுப்பு நடவடிக்கைகளும் மிகுதியாக இருக்கின்றன என்று (உண்மையாகவே நடந்த) ஆராய்ச்சி ஒன்று தெரிவிக்கிறது. அமெரிக்கப் பல்கலைக் கழக ஆய்வாளர் போரிஸ் கெர்ஷ்மான் அந்த ஆராய்ச்சி யை நடத்தி, ‘கண்ணேறு நம்பிக்கையின் பொருளாதார மூலங்கள்’ என்ற ஆய்வறிக்கையை வெளியிட்டிருக்கிறார்.

உடைமைச் சமுதாயம் நிலைத்திருக்கிற வரையில், அது உருவாக்கிய அச்சங்களும் அழுக்காறுகளும் தொடர்கிற வரையில், தாயத்துகளும் மந்திரத் தகடுகளும் கறுப்புக் கயிறுகளும் சுற்றிக்கொண்டுதான் இருக்கும். இந்த நம்பிக்கைகளிலிருந்து விடுவித்துக்கொண்டதால் இவற்றின் பிடிகளிலிருந்தும் விடுதலை பெற்றவர்கள் மாற்றுப் பாதைகளைக் காட்டுவதும் தொடர்ந்துகொண்டிருக்கும்.

[‘தீக்கதிர்’ நாளேட்டின் (ஞாயிறு, டிசம்பர் 1) ‘வண்ணக்கதிர்’ இணைப்பில் வந்துள்ள எனது கட்டுரை]

விஜய் கட்சியைப் பார்த்து பயமா?

“நம்ம நாட்டுல ஒருவர் தனியா அரசியல் கட்சி ஆரம்பிக்கிறதுக்கு உரிமை இருக்கா இல்லையா?”

காலை நடையில் சுற்றிவரும்போது சிறிது நேரம் பூங்கா இருக்கையில் அமர்ந்திருப்பது வழக்கம். இன்று என்னைக் கவனித்துவிட்ட அன்பர் அருகில் வந்து அமர்ந்தார். “இப்ப ரெகுலரா வாக்கிங் வர்றீங்க போல இருக்கு. கீப் இட் அப்,” என்றவர் தொடர்ந்து பேச்சுக் கொடுத்தார். அப்போது மேற்படிக் கேள்வியைக் கேட்டார்.

“நிச்சயமா இருக்கு.  வாங்க நடந்துக்கிட்டே பேசுவோம்.”

“அப்புறம் ஏன் விஜய் கட்சி ஆரம்பிச்சிருக்கிறதைப் பார்த்து மத்த கட்சிக்காரங்க எல்லாம் பதறுறாங்க?” எனக்கு ஒத்தாசையாக மெதுவான வேகத்தில் நடந்தபடி கேட்டார் அன்பர்.

“அப்படி யாரும் பதறுன மாதிரித் தெரியலையே? அவர் அரசியலுக்கு வரட்டும், மக்களோட பிரச்சினைகள்ல அவரு என்ன நிலைப்பாடு எடுக்கிறாரு, யாரு பக்கம் நிற்கிறாரு அப்படீங்கிறதைப் பொறுத்து ஆதரிக்கிறதா வேணாமான்னு முடிவு செய்வோம்னுதானே சொல்றாங்க?”

“அதாவது ஒரு பிரச்சினைன்னு வர்றப்ப அவரு உங்களை மாதிரியே சொன்னாருன்னா சரியான கருத்துன்னு ஆதரிப்பீங்க,  வேற மாதிரி சொன்னாருன்னா தப்பான கருத்துன்னு எதிர்ப்பீங்க, அப்படித்தானே?”

“ஆமா. நான் சொல்ற கருத்தைத்தான் அவரும் சொல்லணும்கிறது இல்லை. அவரோட கருத்தையே நானும் ஏத்துக்கிடற மாதிரியும் சொல்லலாம். பிரச்சினைகள எப்படி அணுகுறதுங்கிறதுல கருத்து வேறுபாடு இருக்கிறதாலதானே தனித்தனிக் கட்சிகளா இருக்காங்க. அவரோட கருத்தால பிரச்சினைக்குத் தீர்வு ஏற்படும்னா ஆதரிக்கப் போறாங்க. பிரச்சினை தீராது, தீவிரமாகும்னா எதிர்க்கப் போறாங்க. இதிலே  என்ன தப்பு இருக்கு?”

“இல்லை, சில பேரோட பேட்டிகள், கட்டுரைகளைப் பார்த்தா அவருக்கு என்ன அரசியல் அனுபவம் இருக்கு, என்ன அரசியல் பின்னணி இருக்கு, லட்சக்கணக்கான ரசிகர்கள் இருக்கிறதாலேயே மக்களுடைய தலைவராயிட்டாருன்னு ஏத்துக்க முடியாது… இப்படியெல்லாம் கருத்துச் சொல்லியிருக்காங்க.”

“அரசியல் தலைவர்கள் யாரும் அப்படிச் சொல்லியிருக்கிறதாத் தெரியலை. சில அரசியல் விமர்சகர்கள் அப்படிச் சொல்றாங்க. ஏற்கெனவே அரசியல் பின்னணி இருக்கிறவங்கதான் அரசியலுக்கு வரணும்னு விதி எதுவும் இல்லை. அரசியல் அக்கறை இருக்கிற யார் வேண்டுமானாலும் வரலாம். ஆனா, அந்த விமர்சகர்கள் அந்த மாதிரி சொல்றதுலேயும் என்ன தப்பு இருக்கு? மக்களோட பிரச்சினைகள்ல எந்த அளவுக்குத் தலையிட்டிருக்காரு,  அரசியல் போக்குகள்ல என்ன நிலைப்பாடு எடுக்கிறாருன்னு கேட்கத்தானே செய்வாங்க? கட்சி ஆரம்பிக்கிறதுக்கு அவருக்கு இருக்கிற உரிமையைப் போலவே, இப்படி விமர்சனப்பூர்வமா கேட்கிறதுக்கு இவங்களுக்கும் உரிமை இருக்குதுல்ல.”

“பிரச்சினைகள்ல அவரு தலையிடத்தானே செய்றாரு? ரசிகர் மன்றத்திலேயிருந்து உதவிகள் செய்றாங்க. மாணவர்களுக்குப் படிப்புச் செலவு, பாடப்புத்தகம், மழையால பாதிக்கப்பட்டப்ப உணவு டிரெஸ்சு போர்வைன்னு கொடுக்கிறாரு. மாணவர்கள் காமராஜரைப் பற்றியும் பெரியாரைப் பற்றியும் அம்பேத்கார் பற்றியும்  படிக்கணும்னு சொல்றாரே… கட்சியோட முதல் மாநாடு நடக்கப்போற இடத்தில இந்தத் தலைவர்கள் கட்டவுட்டுகளை வெச்சிருக்காங்க… அப்புறம் என்ன?”

“அந்தத் தலைவர்களை அடையாளப்படுத்துறது நல்ல நோக்கங்களை அடையாளப்படுத்துற செயல்தான். அவங்க வெறும் உருவங்கள் இல்லை. சித்தாந்தங்களுடைய வடிவங்கள்தான் அவங்க. அந்த சித்தாங்களை இவரோட கட்சி பிரதிபலிக்குதான்னுதான் பார்க்கணும். மக்களுக்கு உதவி செய்றதும் பாராட்டக்கூடிய செயல்தான்.. ஆனா எத்தனையோ பெரிய மனுசங்க தங்களோட சம்பாத்தியத்துல கணிசமா இப்படி பாதிக்கப்பட்டவங்களுக்கு உதவுறதுக்குன்னே செலவு செஞ்சிக்கிட்டுதான் இருக்காங்க. பல தன்னார்வத் தொண்டர்கள் தாங்களாக முன்வந்து உதவி செய்றாங்க. தன்னுடைய வாழ்க்கைக்கே போராடிக்கிட்டிருக்கிற ஏழைத் தொழிலாளி கூட கடுமையான புயல் வெள்ளம்னு வர்றப்ப, தானும் போய் அவங்களுக்கு உதவியா வேலை செஞ்ச செய்தி கூட வந்துச்சு…”

“அவங்கெல்லாம் அரசியலுக்கு வரணும்னு ஆசைப்படலை, இவரு மட்டும் ஏன் ஆசைப்படுறார்னு கேட்குறீங்க, அப்படித்தானே?”

“இல்லை. தொழில், வியாபாரம், கல்வி நிறுவனம், ஊழல்னு கொள்ளையடிக்கிறவங்க கூட பாவத்தைக் கழுவிக்கிடுற மாதிரி, கோவில் உண்டியல்ல போடுற மாதிரி, கொள்ளையடிச்சதிலே ஒரு பகுதியை உதவி செய்றதுக்கு ஒதுக்குறாங்க. உடனே, அப்படின்னா விஜய் கொள்ளையடிச்சாருன்னு சொல்றீங்களான்னு கேட்காதீங்க. உதவி செய்றது மட்டுமே தகுதியாகிடாதுங்குறதுக்காகச் சொல்றேன்.”

"சினிமாவுல டாப்புல இருக்கிறப்பவே, இன்னும் மார்க்கெட் டல்லாகாம இருக்கிறப்பவே, கமர்சியலா பல கோடி சம்பாதிக்கிற படங்கள் தொடர்ந்து புக்காகிக்கிட்டு இருக்கிறப்பவே இது போதும்னு முடிவு செஞ்சு அரசியலுக்கு வர்றாரு. அதுவே ஒரு தகுதி இல்லையா?”

“அதுதான் தகுதின்னு பல பேர் நினைக்கிறாங்க, அவரோட ரசிகர் மன்றத்து ஆட்களைப் போல. உங்களுக்குத் தெரியுமா, நானும் விஜய் படங்களை ரசிக்கிறவன்தான். நல்லா இருந்தா பாராட்டுவேன், வாரிசு, கோட் மாதிரி வந்தா நொந்துக்குவேன். ஆனா நான் அவரோட சினிமாவுக்குத்தான் ரசிகன். அவரோட அரசியலுக்கு இல்லை. அவரோட அரசியல் என்னன்னே தெரியாதப்ப அதை ஆதரிக்கவோ எதிர்க்கவோ முடியாதுல்ல...”

“ஏன் நம்பிக்கையோட அவரை வரவேற்க மாட்டேங்கிறீங்க? தமிழ்நாடு முழுக்க நிறைய யூத்துகளை அவர் இழுத்துடுவாருன்னு பயப்படுறீங்கதானே?”

“அவரோட ரசிகர் மன்ற உறுப்பினர்கள் எல்லாரும் அவர் பின்னால போவாங்கதான். ஆனா ரசிகர்கள் எல்லாரும் போயிட மாட்டாங்க. சினிமா ரசனை வேற, அரசியல் ஈடுபாடு வேறங்கிறது அவங்களுக்குத் தெரியும். மன்றத்திலே இல்லாதவங்கள்லேயும் பல பேரு அவரு அரசியல்ல ஏதோ மாற்றம் செய்யப்போறாருன்னு நம்பக் கூடியவங்க இருப்பாங்க, அவங்களும் அவரை ஆதரிக்கலாம்…”

“அதை நினைச்சுதானே பயம்?”

“அஞ்சுவது அஞ்சாமை பேதைமைன்னு வள்ளுவர் சொல்லியிருக்காருல்ல? அதாவது பயப்பட வேண்டிய நிகழ்வுகள் வர்றப்ப பயப்படாம இருக்கிறது மடத்தனம்கிறாரு. நம்ம சமுதாயத்திலே ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தணும், கார்ப்பரேட் சுரண்டலுக்கு முடிவு கட்டணும், சமத்துவத்தைக் கொண்டு வரணும், சமூகநீதியை நிலைநாட்டணும், சாதிப் பாகுபாட்டை ஒழிக்கணும், பெண்களுக்கான சம உரிமைகளை நிலைநாட்டணும், இன்னிக்கு ஏற்பட்டிருக்கிற புரிதல்கள்ல திருநங்கை, திருநம்பி, தற்பாலின ஈர்ப்பாளர்கள் இவங்களுக்கான உரிமைகளை உறுதிப்படுத்தணும், மதத்தோட பிடியிலே நாடு சிக்கிவிடாமல் தடுக்கணும், சர்வாதிகாரம் முளைவிடாமல் பார்த்துக்கணும், மொழி வழி அதிகாரத்துக்கு நடக்கிற முயற்சிகளை முறியடிக்கணும்… இப்படியான லட்சியங்களோட செயல்படுகிற இயக்கங்கள் இருக்கு. கரடு முரடனான பாதை அவங்களோடது. அதிலே முன்னேற விடாம தடுக்கிற கைங்கரியம் அப்பப்ப நடந்துக்கிட்டே இருக்கு. புதுசுபுதுசா கிளம்புறவங்களும் அதே மாதிரி கைங்கரியத்தைத்தான் செய்வாங்கன்னா இந்த மாற்றங்களுக்கு இன்னும் எத்தனை காலமாகுமோன்னு கவலை ஏற்படத்தானே செய்யும்? அது நியாயமான பயம்தானே?”

“அப்ப விஜய் அந்த லட்சியங்களைப் பின்னால இழுக்கிறவராத்தான் இருப்பாருன்னு சொல்றீங்களா?”

“அப்படி இருந்துவிடக்கூடாதுன்னு சொல்றேன். அப்படிப் போயிட மாட்டாருன்னு நம்புற மாதிரி அவரோட கருத்துகளும் செயல்பாடுகளும் இருக்கணும்னு சொல்றேன்.”

“எம்ஜிஆர், ஜெயலலிதா, விஜய்காந்த், கமல்ஹாசன் இவங்க அப்படி இருந்தாங்களா இல்லையா?”

“எம்ஜிஆர் அரசியல் பின்னணியோடேயும் அனுபவத்தோடேயும்தான் தன்னோட கட்சியை ஆரம்பிச்சாரு. அவருக்குப் பிறகு ஜெயலலிதா தொடர்ந்து அதை பராமரிச்சாங்க. அவங்களோட கட்சி ஆரம்பத்திலே மக்களுக்கு ஆதரவா பல முடிவுகள் எடுத்துச்சு. அப்புறம் ஊழல் பாதைக்குப் போயிடுச்சு. விஜய் காந்த்துக்கு அரசியல் பின்னணி இல்லைன்னாலும் நிலைப்பாடுகளை வெளிப்படுத்திட்டுதான் இருந்தாரு. மக்கள் பெரிய எதிர்பார்ப்போட சட்டமன்றத்திலே முக்கிய எதிர்க்கட்சிங்கிற மதிப்பைக் கொடுத்தாங்க. ஆனா அவரால அதைக் காப்பாத்திக்க முடியாமப் போயிடுச்சு. கமல் பல பிரச்சினைகள்ல முற்போக்கான கருத்து  சொல்றவர்தான், ஆனா பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தக் கூடிய இயக்கமா அவரால கட்சியைக் கொண்டுவர முடியலை. ரஜினியை இதிலே சேர்க்க வேணாம். அவருதான் வர வேண்டிய நேரத்தில வருவேன்னு வசனம் பேசி அத்தனை வருசமா ரசிகர்களை எதிர்பார்க்க வைச்சிட்டு அப்புறம் கட்சி ஆரம்பிக்கப் போறதில்லைன்னு கையைத் தூக்கிட்டாரே…”

“அவங்கல்லாம் நீங்க சொல்ற மாதிரி மாற்றத்துக்கான பயணத்தைப் பின்னுக்கு இழுத்தவங்கதான்னு சொல்றீங்களா?”

“பயணத்துக்கு முட்டுக்கட்டை போட்டதிலே அவங்களுக்கும் பங்கிருக்குதுன்னு சொல்றேன். கமல் கட்சி ஆரம்பிச்சப்ப இடதுசாரியுமில்லை வலதுசாரியுமில்லை ரெண்டுக்கும் மையமான இயக்கம்னு அறிவிச்சாரு. இடதுசாரி இல்லைன்னாலே வலதுசாரிதான், அதிலே என்ன மையம்னு அப்ப நான்  விமர்சிச்சது ஞாபகம் வருது. ஆனா அண்மைக் காலமா முக்கியமான பிரச்சினைகள்ல அவர் மக்கள் இயக்கங்களுக்கு ஆதரவான நிலைப்பாட்டை எடுக்கிறார். அதை வரவேற்கத்தானே செய்றாங்க. சூர்யா, அவரோட தம்பி கார்த்தி… இவங்க கூட புதிய கல்விக் கொள்கையை விமர்சிச்சாங்க, அந்த அளவுக்குக்கூட விஜய் எதுவும் சொல்லலையே…”

“நீங்க சொல்ற மாதிரி விஜய் அரசியல் பின்னணியோ அனுபவமோ இல்லாம கட்சியை ஆரம்பிச்சுட்டு, அப்புறம் சரியான நிலைப்பாடு எடுக்க சான்ஸ் இருக்குதுல்ல?”

“அந்த வாய்ப்பை அவரு முறையா பயன்படுத்திக்கிட்டா வரவேற்கலாம். அவரு கொடியை ஏத்தி கட்சியை அறிவிச்சப்புறம் பல விதமான விமர்சனம் வந்திருக்கு. அவரோட படங்கள்ல வந்த சில வசனங்கள பாஜக தலைவர்கள் கடுமையா தாக்கினாங்க. முற்போக்கு இயக்கங்கள் அவருக்கு ஆதரவாக் குரல் கொடுத்தாங்க. அதை அவர் கண்டுக்கிட்டதாக் கூட தெரியலை. ஆனா, தாக்கினவங்க மனசை சாந்தப்படுத்துற மாதிரி ஒரு படத்திலே சிறுபான்மை மதத்தைச் சேர்ந்த பயங்கரவாதிகளை ஒரு மாலுக்குள்ளே நுழைஞ்சு ஒழிச்சுக்கட்டுறாப்புல கதையை அமைக்கிறாங்க… கட்சியோட பெயர்ல தமிழ்நாடுன்னு இல்லாம தமிழகம்னு வைச்சிருக்கிறதுல ஒரு சமரசத் தூது இருக்குதுன்னு பேசப்படுது. கட்சியோட பொதுச்செயலாளருக்கு பாஜக தலைவர்களோட தொடர்புப் பின்னணி இருக்குதுன்னும் சொல்லப்படுது. அப்படியெல்லாம் இல்லைன்னு திட்டவட்டமா மறுப்போ விளக்கமோ வரலையே…”

“தமிழ்நாட்டுல நேரடியா செல்வாக்கு செலுத்த முடியாதுங்கறதால, விஜய்க்கு இருக்கிற மாஸ் சப்போர்ட்டை பாஜக  பயன்படுத்திக்கிடும், பணத்தை அள்ளிக்கொடுக்கும்னு கூட சொல்றாங்க, அதையெல்லாம் நீங்க நம்புறீங்களா?”

“நம்ப வேண்டியதில்லைன்னு நம்பிக்கையோட இருக்க வைக்கிறது அவரு கையிலதான் இருக்கு. இவ்வளவு பெரிய சந்தேகங்கள் கிளப்பப்படுறப்ப மௌனமா இருக்கிறதை என்னன்னு சொல்றது? மக்களுக்கு இனிமே வரக்கூடிய பிரச்சினைகள்ல தன்னோட நிலைப்பாட்டை அறிவிப்பாருன்னு காத்துக்கிட்டிருக்கிற நிலைமைய என்னன்னு சொல்றது?”

“உங்க தெரு வந்திருச்சு. கடைசியா ஒரு கேள்வி கேட்கிறேன். தமிழக வெற்றிக் கழகம் மக்களுக்கு  ஏத்த கட்சியா வெற்றிகரமா  வளருமா வளராதா?”

“எப்பவுமே சொல்றதை இப்பவும் சொல்றேன். நான் சோதிடம் சொல்றதில்லை, அதிலே எனக்கு நம்பிக்கையும் இல்லை. தமிழ்நாட்டு மக்களுக்கு இன்னொரு நல்ல கட்சியா வந்தா வரவேற்பேன். செல்வாக்கு அரசியலை வச்சு மக்களை ஏமாத்தி வேற பக்கம் இழுக்க முயற்சி செஞ்சா எதிர்ப்பேன். மாநாட்டுல என்னதான் சொல்றாருன்னு பார்ப்போம்.“

[‘மின்னம்பலம்’ இணைய ஏட்டின் 25-10-2024 இதழில் வந்துள்ள எனது கட்டுரை]

ஒரு புத்தகம் அழிக்கப்படுகிறபோது…

தமிழ் மண்ணில் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் ஆட்சி செய்த சோழ, பாண்டிய, பல்லவ மன்னர்களின் அங்கீகாரத்தையும் ஆதரவையும் பெற்ற மதம் என்ற அரியனையைக் கைப்பற்ற அன்று சைவ சமயத்திற்கும் சமண மதத்திற்கும் இடையே கடும் போட்டி நிலவியது. கோவில்களில் உழவாரப் பணிகளைச் செய்த சைவத் தலைவர்களும் தொண்டர்களும் அரசர்களை மதம் மாறச் செய்தார்கள். அதைச் சாதிப்பதற்காகக் கருத்தியல் வாதங்களில் ஈடுபடுவதற்கு மாறாக அவர்கள் அனல் வாதத்திற்கும் புனல் வாதத்திற்கும் அழைத்தார்களாம்.

சமணக் கருத்துகள் எழுதப்பட்ட ஏடுகளையும் சைவக் கருத்துகள் கொண்ட ஏடுகளையும் தீயில் போடுவார்களாம். எந்த ஏடுகள் தீயில் எரிந்து கருகிப் போகாமல் தாக்குப் பிடிக்கின்றனவோ அவைகள்தான் சரியான தத்துவங்கள் என்று அறிவிப்பார்களாம். இது அனல் வாதம்.

அதே போல, இரு சமயங்களின் ஏடுகளை வைகையாற்று வெள்ளத்தில் வீசுவார்களாம். எந்த ஏடுகள் நீரோட்டத்தை எதிர்த்து வருகின்றனவோ அவைகள்தான் நல்ல சித்தாந்தங்கள் என்று அறிவிப்பார்களாம். இது புனல் வாதம் (இவ்வாறு ஏடுகள் ஆற்றில் போடப்பட்ட இடத்திற்கு திரு ஏடகம் என்று பெயர் சூட்டப்பட்டது. மதுரை மாவட்டம் சோழவந்தான் அருகில் அந்தத் திருவேடகம் என்ற ஊர் இருக்கிறது).

அனல் வாதம், புனல் வாதம் இரண்டிலும் அன்று வெற்றி பெற்றவை சைவ சமய ஏடுகள்தான். சமண ஏடுகள் தவறானவை என்பதால் எரிந்துபோய்விட்டனவாம், வெள்ளத்தில் அடித்துச் செல்லப்பட்டுவிட்டனவாம். சைவத்தின் வெற்றியைக் கூற இப்படியொரு கதை வழக்கில் உண்டு. எந்தச் சமயமானாலும், பனையோலையில் எழுதப்பட்ட ஏடுகள் உண்மையிலேயே தீயில் கருகிப்போகாமல் இருக்க முடியுமா? ஆற்று வெள்ளத்தில் எதிர்த்து வர முடியுமா? தலையில் மதம் ஏறிவிட்டால் பகுத்தறிவுக்கு இடமிருக்காதுதானே.

ஆனால் இந்தக் கதை வேறொன்றை உணர்த்துகிறது. அன்றைக்கு மாற்றுக் கருத்துகளைப் பேசிய ஏடுகள் மக்களின் கவனத்திற்கு வராமல் தடுக்கப்பட்டன என்று புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. அவற்றை ஒழித்துக்கட்டுவதற்கு அன்றைய அரசுகள் உடந்தையாக இருந்தன என்றும் தெரிய வருகிறது. அரசாட்சியில் இருப்பவர்களுக்கும் ஆதிக்கவாதிகளுக்கும் ஒத்துவராத எழுத்தாக்கங்களுக்குத் தடை விதிப்பது அப்போதே இருந்திருக்கிறது என்று தெளிவாகிறது.

புத்தகங்களுக்குத் தடை விதிப்பது பல நாடுகளிலும் – அநேகமாக எல்லா நாடுகளிலும் – நடந்திருக்கிறது. இப்போதும் நடக்கிறது. அப்படித் தடை போடப்பட்ட சில புத்தகங்கள் பற்றித் தெரிந்துகொள்வோம்.

ஜெர்மனியில் ஹிட்லர் ஆட்சிக்கு வந்ததும், 1933ல் புத்தகங்களை எரிப்பது ஒரு கொண்டாட்டமாகவே நடந்திருக்கிறது. குறிப்பாக நாஜி மாணவர் அமைப்புகள் பல நகரங்களிலும் அந்தக் கொண்டாட்டத்தை நடத்தியிருக்கிறார்கள். ஜெர்மன் நலன்களுக்கு எதிரானவை என்று அறிவிக்கப்பட்ட புத்தகங்களைத் திரட்டி ஊர் நடுவில் குவித்து சொக்கப்பனை கொளுத்தியிருக்கிறார்கள். அதைத்  தொடர்ந்து ஹிட்லரின் படைகள் நூலகங்களுக்கும், புத்தகக் கடைகளுக்கும் படையெடுத்து நாஜியிசத்துக்கு எதிரான கருத்துகளைக் கதையாகவோ கவிதைகளாகவோ கட்டுரைகளாகவோ கூறும் புத்தகங்களைக் கைப்பற்றி எரித்தார்கள் (யாழ்ப்பாணத்தில் தமிழ் மக்களின் அறிவு விளக்காக இருந்து வந்த நூலகம் எரிக்கப்பட்டதை மறந்துவிட முடியாது).

மெய்ன் கேம்ப்

அதே ஹிட்லர் எழுதிய ‘மெய்ன் கேம்ப்’ (எனது போராட்டம்) என்ற புத்தகம், இரண்டாம் உலகப்போரில் நாஜி அரசு வீழ்ச்சியடைந்த பிறகு ஜெர்மனியிலும் இந்தியா உள்பட பல நாடுகளிலும் தடை செய்யப்பட்ட அத்தியாயமும் உண்டு. அந்தப் புத்தகத்தை இங்கே சவர்க்கார் கொண்டாடினார். “மெய்ன் கேம்ப் புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டு அதில் யூதர் என்ற சொல்லை எடுத்துவிட்டு முஸ்லிம்   என்ற சொல்லைப் போட்டுக்கொண்டால் அதுதான் நான்  நம்புவது,” 1949ல் எழுதினார் சவர்க்கார்.

ஜெர்மனியில் 70 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு தடை நீக்கப்பட்டது. இந்தியாவிலும் அந்தப் புத்தகம் கடைகளுக்கு வந்தது. பல்வேறு  மொழிகளுக்கு மாற்றப்பட்டது. 2014ல் நரேந்தர் மோடி தலைமையில் பாஜக ஆட்சியமைத்த பிறகு, ‘‘சுய முன்னேற்றத்திற்கு வழி காட்டும் புத்தகம்,’’ என்று  பட்டை கட்டப்பட்டது.

ரங்கீலா ரசூல்

1924ல் உருது மொழியிலும் பின்னர் இந்தியிலும் வெளியான புத்தகம் ‘ரங்கீலா ரசூல்’. ‘வண்ணமயமான இறைத்தூதர்’ என்ற பொருள் தரும் அந்தப் புத்தகத்தை ஆர்ய சமாஜ் அமைப்பைச் சேர்ந்த ஒருவர் எழுதியிருந்தார். ஆனால் உண்மைப் பெயரை மறைத்து பண்டிட் சம்புபதி என்ற புனைப்பெயரில் புத்தகம் வெளியிடப்பட்டது. இந்து மதத்தின் வேத நூல்களில் குறிப்பிடப்படும் கடவுள் மட்டுமே உண்மைக் கடவுள் என்று கூறி, பிற மதங்களுக்கு எதிரான பகைமைக் கருத்துகளைப் பரப்பிய ஆர்ய சமாஜ் அமைப்பு, இந்து மதத்திலேயே இருக்கிற மற்ற மறைநூல்களையும் நம்பிக்கைகளையும் ஏற்றதில்லை. இந்த மனப்போக்குடன் எழுதப்பட்ட அந்தப் புத்தகத்தின் உள்ளடக்கத்தைக் கடுமையாகச் சாடினார் மகாத்மா காந்தி. வன்முறைகளுக்கும் கண்டனம் தெரிவித்தார்.

முகமது நபியின் குடும்ப வாழ்க்கையை இழிவுபடுத்திச் சித்தரித்ததாகக் கூறப்படும் அந்தப் புத்தகம் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் வன்முறைக் கலவரங்களும் இருதரப்பு மோதல்களும் ஏற்படக் காரணமானது.  புத்தகத்தின் பதிப்பாளர் மஹாசே ராஜ்பால் கொலை செய்யப்பட்டார். கொலையாளிக்குத் தூக்குத் தண்டனை அளிக்கப்பட்டது. பிரிட்டிஷ் அரசு, புத்தகத்திற்குத் தடை விதித்தது. அத்துடன், மத உணர்வுகளைப் புண்படுத்தும் விதமாக எழுதுவது தண்டனைக்குரிய குற்றம் எனக்கூறும் சட்டத்தை 1927ல் கொண்டுவந்தது. விடுதலைக்குப் பிறகு இன்னமும் இந்தியா, பாகிஸ்தான் இரு நாடுகளிலும் அந்தத் தடை தொடர்கிறது, அந்தச் சட்டமும் நீடிக்கிறது. பதிப்பாளர் இறந்த 80 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, 1997ல் தில்லியில் நடைபெற்ற புத்தகக் கண்காட்சியில் இந்தியப் பதிப்பாளர்கள் சங்கத்தின் சார்பில் பதிப்புச் சுதந்திர விருது அவருக்கு அறிவிக்கப்பட்டது. 2010ல் பன்னாட்டுப் பதிப்பாளர் சங்கம் அவருக்கு வெளியீட்டுத் துணிவுக்காக விருது அறிவித்தது.

1934ல் வெளியான ‘தி ஹிண்டு ஹெவன்’ (இந்து சொர்க்கம்) என்ற புத்தகத்திற்கு பிரிட்டிஷ் அரசு தடை விதித்தது. மேக்ஸ் வில்லி எழுதிய அந்தப் புத்தகம் இந்தியாவுக்கு வந்த கிறிஸ்துவ மிஷனரிகளின் செயல்பாடுகளைக் கடுமையாக விமர்சித்ததற்காக விதிக்கப்பட்ட அந்தத் தடை விலக்கிக்கொள்ளப்படவே இல்லை. 1936ல் கேத்ரின் மேயோ எழுதிய ‘தி ஃபேஸ் ஆஃப் மதர் இந்தியா’ (அன்னை இந்தியாவின் முகம்) என்ற புத்தகம், காந்தியைத் தவறாகச் சித்தரித்ததாக எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கப்பட்டது. பிரிட்டிஷ் அரசு அதற்குத் தடை விதித்தது. அதே ஆண்டில் ‘தி லேண்ட் ஆஃப் லிங்கம்’ (லிங்க பூமி) என்ற புத்தகத்திற்குத் தடை விதிக்கப்பட்டது. ஆர்தர் மில்ஸ் எழுதிய அந்தப் புத்தகம் இந்துக்களின் லிங்க வழிபாட்டைக் கொச்சைப்படுத்துவதாக இருந்ததால் தடை செய்யப்படுவதாக அறிவிக்கப்பட்டது.

நாடு விடுதலையடைந்த பிறகு, ஆபுரே மேனன் எழுதிய, ராமாயண இதிகாசத்தைப் பகடி செய்யும் ‘ராமா ரீடோல்டு’ (ராமனின் மறுகதை, 1955), அலெக்ஸாண்டர் கேம்பெல் அதிகாரமையங்களையும் பொருளாதாரக் கொள்கைகளையும் விமர்சித்து எழுதிய ‘ஹார்ட் ஆஃப் இந்தியா’(இந்தியாவின் இதயம், 1959), பயண அனுபவங்களோடு சேர்த்து காந்தியை விமர்சித்து ஆர்தல் கோஸ்ட்லர் எழுதிய ‘தி லோட்டஸ் அண்ட் தி ரோபோ’ (தாமரையும் ரோபோவும், 1960), இந்திய-சீனப் போர் சார்ந்து பெட்ராண்ட் ரஸ்ஸல் எழுதிய ‘அன் ஆர்ம்டு விக்டரி’ (ஓர் ஆயுதத்தாங்கிய வெற்றி, 1963), இந்திய மக்களின் வாழ்க்கை முறையை விமர்சித்து அடையாளப் பிரச்சினை பற்றிப் பேசும் வகையில் நய்ப்பால் எழுதிய ‘அன் ஏரியா ஆஃப் டார்க்னெஸ்‘ (இருளடைந்த ஒரு பகுதி, 1964) உள்ளிட்ட புத்தகங்கள் காங்கிரஸ் அரசால்  தடை செய்யப்பட்டன.

ஹூ கில்டு காந்தி

பிரேசில் நாட்டு எழுத்தாளர் லொரினோ டீ சால்வடார் 1964ல் எழுதிய புத்தகம் ‘ஹூ கில்டு காந்தி?’ (காந்தியைக் கொன்றது யார்?). பலர் மீது சந்தேகத்தை ஏற்படுத்துவதாகவும் அவதூறு பொழிவதாகவும் இருப்பதாக அந்தப் புத்தகம் கடுமையான விமர்சனங்களுக்கு உள்ளானது. அந்தப் புத்தகம் முறையான ஆய்வின் அடிப்படையில் எழுதப்படவில்லை என்று கூறி 1979ல் இந்தியாவில் அதற்குத் தடை விதித்தது ஜனதா கட்சி அரசு.

காந்தி கொலை தொடர்பான புதிய தகவல்கள் கிடைக்கக்கூடும் எனக் கூறி அந்தப் புத்தகத்தின் மீதான தடை விலக்கப்பட வேண்டும் என்று சிலர் இப்போது கோரத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள்.

தி பாலிஸ்டர் பிரின்ஸ்

இந்தியாவின் பெரும் கார்ப்பரேட் நிறுவனமான ரிலையன்ஸ் குழுமத்தின் நிறுவனர் திருபாய் அம்பானி பற்றிய அதிகாரப்பூர்வமற்ற வாழ்க்கை வரலாற்று நூல் ‘தி பாலிஸ்டர் பிரின்ஸ்’ (பாலிஸ்டர் இளவரசர்). ஆஸ்திரேலியாவின் ஹாமிஷ் மெக்டொனால்ட் எழுதிய இந்தப் புத்தகம் அவருடைய தொழில் வளர்ச்சியையும் பேசியது. வணிக வெற்றிக்காக அரசியல்வாதிகளுடனான தொடர்பைப் பயன்படுத்திக்கொண்டது, வரி ஏய்ப்பு உள்ளிட்ட விமர்சனங்களையும் முன்வைத்தது. ஆஸ்திரேலியாவில் அந்தப் புத்தகத்தை ஆலன் அன் அன்வின் பதிப்பகம் 1998ல் வெளியிட்டது. இந்தியாவில் அதன் பதிப்புரிமையை ஹார்ப்பர் காலின்ஸ் இந்தியா பதிப்பகம் வாங்கியிருந்தது.

ஆனால், புத்தகம் இங்கு வெளியாவதற்கு முன்பே அதற்குத் தடை கோரி ரிலையன்ஸ் நிறுவனம்  தில்லி உயர்நீதி மன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்தது. திருபாய் அம்பானியின் புகழுக்கும் நிறுவனத்திற்கும் களங்கம் ஏற்படுத்துவதாக இருக்கிறது என்று வழக்கில் காரணம் கூறப்பட்டிருந்தது. உயர்நீதிமன்றம் புத்தகத்தை வெளியிடத் தற்காலிகத் தடை விதித்தது. தற்காலிகத் தடைதான்  என்றாலும் ஹார்ப்பர் காலின்ஸ் இந்தியா நிறுவனம் அச்சிடப்பட்டிருந்த பக்கங்களை விலக்கிக்கொண்டது, வெளியீட்டை நிறுத்திக்கொண்டது. வழக்குகளை நடத்தும் செலவுகள் கடுமையாக இருந்ததாலும், இந்தியாவின் அனைத்து உயர்நீதிமன்றங்களிலும் வழக்குத் தொடுக்கப்போவதாக ரிலையன்ஸ் வழக்கறிஞர்கள் அச்சுறுத்தியதாலும் இந்த முடிவுக்கு அந்த நிறுவனம் வந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. ஆஸ்திரேலியாவில் புத்தகம் விற்றுக்கொண்டுதான் இருக்கிறது.

நைன் அவர்ஸ் டு ராமா

அமெரிக்க வரலாற்று ஆய்வாளர் ஸ்டான்லி உல்பெர்ட் எழுதியது ‘நைன் அவர்ஸ் டு ராமா’ (ராமனுக்கு ஒன்பது மணி நேரம்). காந்தி கொலை செய்யப்படுவதற்கு முந்தைய ஒன்பது மணி நேர நிகழ்வுகளைக் கற்பனை கலந்து சொல்கிற நாவல் அது. காந்தி, கோட்ஸே, அவரது நண்பர் ஆப்தே ஆகியவர்களைத் தவிர்த்து, கதையில் வருகிற அனைத்துக் கதாபாத்திரங்களுக்கும் கற்பனையான பெயர்கள்தான் தரப்பட்டிருந்தன.  1962ல் இந்தப் புத்தகமும், 1963ல் நாவலை அடிப்படையாகக் கொண்டு தயாரிக்கப்பட்டு அதே பெயரில் வந்த திரைப்படமும் இந்தியாவில் தடை செய்யப்பட்டன.

காந்தியைக் கொன்ற நாதுராம் கோட்ஸே பற்றி பரிவாகச் சித்தரிக்கிறது, காந்தியைப் பற்றி சரியாகச் சித்தரிக்கவில்லை, பலர் மீது சந்தேகத்தைக் கிளப்புகிறது என்று தடைக்கான காரணம் கூறப்பட்டது. கோட்ஸே மதுபோதையில் இருப்பதாகவும், பாலியல் விடுதிக்குச் செல்வதாகவும், மதவெறி சித்தாந்த விசுவாசத்தைப் பின்னுக்குத் தள்ளுவது போல சித்தரிக்கப்பட்டிருந்ததாம். இந்திய அரசு காந்தியைப் பாதுகாக்கத் தவறிவிட்டது என்ற விமர்சனமும் நாவலில் இருந்தது. லண்டனில் வெளியிடப்பட்ட அந்தப் பத்தகத்தை வைத்திருப்பதோ, வாங்குவதோ, விற்பனை செய்வதோ குற்றம் என்று தடையாணையில் கூறப்பட்டிருந்தது. தடை குறித்து அதிர்ச்சி தெரிவித்த  உல்பெர்ட், “மக்கள் புத்தகத்தைப் படித்துவிட்டு முடிவு செய்யட்டும். தவறான புத்தகம் என்றால் குப்பையில் வீசியெறியட்டும்,” என்றார். தடை விலக்கிக்கொள்ளப்படவில்லை என்றாலும், இணைய வழியில் தரவிறக்கம் செய்து படிக்க முடிகிற இன்றைய சூழலில் தடையால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை.

தி சாட்டனிக் வெர்ஸஸ்

இந்தியாவில் பிறந்த பிரிட்டிஷ்காரரான அகமது சல்மான் ருஷ்டி எழுதி 1988ல் லண்டனில் வெளியிடப்பட்ட  நாவல் ‘தி சாட்டனிக் வெர்ஸஸ்’ (சாத்தானின் வசனங்கள்). குரான் நூலில் முகமது நபி சாத்தான் சொன்ன கருத்துகளையும் சேர்த்துவிட்டார் என்று நாவலில் வருவதாகக் கூறப்படுகிறது. இஸ்லாமிய நம்பிக்கைகளைத் தாக்குவதாகக் குற்றம் சாட்டி, இந்தப் புத்தகத்திற்குப் பாகிஸ்தானிலும் இந்தியாவிலும் கடுமையான  எதிர்ப்புக் கிளம்பியது. வேறு பல நாடுகளிலும் மத அடிப்படைவாதிகள் கலவரங்களில் இறங்கினார்கள். வன்முறை பரவிய பின்னணியில் 1989ல் ராஜீவ் காந்தி அரசு புத்தகத்தின் இறக்குமதிக்குத் தடை விதித்தது. ஈரான் நாட்டின் அரசுத் தலைவராக இருந்த அயதுல்லா கோமேனி, ருஷ்டியையும் புத்தகப் பதிப்பாளர்களையும் கொல்வதற்கு ஆணையிட்டார் (ஃபட்வா). நாவலை ஜப்பானியில் மொழிபெயர்த்தவர்  கொல்லப்பட்டார்.  ருஷ்டி பல கொலை முயற்சிகளிலிருந்து தப்பித்து இப்போதும் பிரிட்டிஷ் அரசின் பாதுகாப்பில்தான் இருக்கிறார். 

சில திறனாய்வாளர்கள், “புத்தகத்தில் ருஷ்டி யாருக்காக வாதாடுகிறாரோ அவர்களே அவரைக் கொல்லத் துடிப்பதுதான் முரணாக இருக்கிறது”  என்று கூறியிருக்கிறார்கள். தடையும் ஃபட்வா ஆணையும் இன்னமும் தொடர்கிற நிலையில், இப்போது புத்தகத்தை மறுவெளியீடு செய்வதற்கு உகந்த சூழல் இல்லை என்று ருஷ்டி அண்மையில் கூறியிருக்கிறார்.

லஜ்ஜா

‘வெட்கம்’ எனப் பொருள் தரும் ‘லஜ்ஜா’, வங்கதேச நாட்டைச் சேர்ந்த தஸ்லிமா நஸ்ருதின் எழுதி 1993ல் வந்த நாவலாகும்.  இந்தியாவில் நிகழ்த்தப்பட்ட ஒரு அநீதி வங்கதேசத்தில் எதிரொலித்ததைக் கூறும் நாவல் அது. 1992ல் இங்கே அயோத்தியில் பாபர் மசூதி இந்து மதவெறியர்களால் இடிக்கப்பட்டதல்லவா? அதைத் தொடர்ந்து வங்கதேசத்தில் இஸ்லாமிய மதவெறியர்களால் சிறுபான்மையினரான இந்து மக்களுக்கு  எதிராக நடத்தப்பட்ட வன்முறைகளை சில கதாபாத்திரங்களின் அனுபவங்களாகச் சொல்கிறது அந்த நாவல். “மதம் என்பதன் மறுபெயராக மனிதம் இருக்கட்டும்,” என்றுதான் அந்த நாவல் தொடங்கும். மதத்திற்குள்ளேயே நிலவும் சில பாகுபாடுகளையும் சுட்டிக்காட்டும்.

புத்தகத்தை எதிர்த்துக் கலவரங்கள் மூண்ட நிலையில் அதற்குத் தடை விதித்தது வங்கதேச அரசு. எல்லையையொட்டி இங்கேயும் கொந்தளிப்பான சூழல் உருவாகிய பின்னணியில்  மக்களைப் பாதுகாப்பதற்காக இந்தியாவில் மேற்கு வங்கத்திலும், வேறு சில மாநிலங்களிலும் தடை விதிக்கும் நிலை ஏற்பட்டது. 1995ல் கொல்கத்தா நீதிமன்றம் அளித்த தீர்ப்பினால் தடை விலக்கப்பட்டது. அதன் பின் தமிழ், ஆங்கிலம் உட்பட 25க்கும் மேற்பட்ட மொழிகளில் இந்தப் புத்தகம் வெளியாகியுள்ளது. 

தி ஹிண்டூஸ்: அன் ஆல்டர்நேடிவ் ஹிஸ்டரி

இந்திய  சமுதாயவியல் ஆய்வாளரான வெண்டி டோனிகர் அமெரிக்காவைச் சேர்ந்தவர். அவர் எழுதிய ஆய்வு நூலான ‘தி ஹிண்டூஸ்: அன் ஆல்டர்நேடிவ் ஹிஸ்டரி’ (இந்துக்கள்: ஒரு மாற்று வரலாறு) 2009ல் அமெரிக்காவின் வைக்கிங் பெங்குயின் பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்பட்டது. இந்தியாவில் அதன் துணை நிறுவனமான பெங்குயின் இந்தியா புத்தகத்தை வெளியிட்டது.  இந்து மதத்தின் வரலாறு இதுவரையில் ஆணாதிக்க பிராணியக் கண்ணோட்டத்திலும், வெள்ளைக் கீழையுலகவாதக்  கண்ணோட்டத்திலுமே சொல்லப்பட்டு வந்துள்ளது என்று அந்தப் புத்தகம் வாதிட்டது.  இதற்கு மாற்றாகப் பெண்களின் கண்ணோட்டத்திலும், ஒதுக்கப்படட் சாதிகளின் கண்ணோட்டத்திலும், விலங்குகளின் கண்ணோட்டத்திலும் மதத்தின் வரலாற்றைச் சொல்ல முயல்வதாகவும் கூறியது.

திறனாய்வாளர்களிடையேயும் சமூநீதிக்காக வாதாடுவோரிடையேயும் வரவேற்பைப் பெறத் தொடங்கியிருந்து அந்தப் புத்தகம் இந்துக்களின் உணர்வுகளைப் புண்படுத்துகிறது எனக்கூறி ஷிக்‘ஷா பச்சாவோ அண்டோலன் சமிதி (கல்விப் பாதுகாப்புப் போராட்டக் குழு) என்ற அமைப்பு நீதிமன்றத்திற்குச் சென்றது. எந்த மதப்பிரிவினரின் உணர்வுகளையும் சீண்டுவதற்குத் தடை விதிக்கும் இந்திய குற்றவியல் சட்டத்தின் 295ஏ பிரிவின் கீழ் வழக்குத் தொடுக்கப்பட்டது. இன்னொரு புறம் புத்தகத்தை எதிர்த்துப் பல இடங்களில் பிரச்சினைகள் கிளப்பப்பட்டன. பொதுக்கூட்டங்கள் நடத்தப்பட்டன. 2014ல் புத்தகத்தை விற்பனையிலிருந்து விலக்கிக்கொள்வதாக அறிவித்த பெங்குயின் இந்தியா, தன்னிடமிருந்த புத்தகங்களைக் கிழித்து அரைத்துக் காகிதக் கூழாக்கியது. நிறுவனம் இவ்வாறு பின்வாங்கியதை அருந்ததி ராய் உள்ளிட்ட பல சிந்தனையாளர்களும் விமர்சித்தார்கள். பிரிட்டிஷ் காலத்துச் சட்டப்பிரிவு 295ஏ நடைமுறையில் இருக்கிறபோது உலகளாவிய கருத்துச் சுதந்திரத்தைப் பேணுவது கடினம் என்று நிறுவனம் கூறியது.

இஸ்லாம் சமயத்தை விமர்சித்து இந்துத்துவாதியான ராம் ஸ்வரூப் எழுதி 1982ல் அமெரிக்காவில் வெளியான ‘அண்டர்ஸ்டேண்டிங் இஸ்லாம் த்ரூ ஹதீஸ்’ (மறைமொழிகள் வாயிலாக இஸ்லாத்தைப் புரிந்துகொள்ளுதல்), பாகிஸ்தான் தலைவர் ஜின்னா பற்றி விமர்சித்து மத்திய அமைச்சராக இருந்தவரான ஜஸ்வந்த் சிங் எழுதி 2009ல் வெளியான ‘ஜின்னா பார்ட்டிஸான் இண்டிபெண்டன்ஸ்’ (ஜின்னா பிரிவினை சுதந்திரம்), அமெரிக்காவின் வெளியுறவுத் துறை அமைச்சர் ஹென்றி கிஸ்ஸிங்கர் பற்றிய நூலில் இந்தியாவின் பிரதமர் மொரார்ஜி தேசாய் ஒரு உளவாளி என்பதாக அமெரிக்கப் பத்திரிகையாளர் சீமர் ஹெர்ஷ் 2013ல் எழுதி வெளியான ‘தி பிரைஸ் ஆஃப் பவர்’ (அதிகாரத்தின் விலை) ஆகிய புத்தகங்களும் தடைசெய்யப்பட்டவற்றில் குறிப்பிடத்தக்கவை.

தமிழகத்தில்

பாரதி எழுதிய ஒரு கதையின் தலைப்பைச் சூடிக்கொண்டு  1910ல் வந்த புத்தகம் ‘ஆறில் ஒரு பங்கு’. அதுதான் தமிழின் முதல் சிறுகதைத் தொகுப்பு என்று கூறப்படுகிறது. அன்றைய மக்கள் தொகையில் ஆறில் ஒரு பங்காக இருந்த சமூகங்களை மற்ற சாதியினர் ஒதுக்கிவைத்திருந்தது பற்றிப் பேசிய அந்தக் கதையைச் சுதந்திரப் போராட்டச் சிந்தனைகளோடு சேர்த்து எழுதியிருந்தார் பாரதி. ஆட்சிக்கு எதிராகக் கிளர்ச்சி செய்யத் தூண்டுகிறது எனக்கூறி அந்தப் புத்தகத்திற்குத் தடை விதித்தது பிரிட்டிஷ் அரசு. இந்தியாவில் புத்தகங்களுக்குத் தடைவிதிப்பது அந்தப் புத்தகத்திலிருந்துதான் தொடங்கியது என்று கூறப்படுகிறது. பின்னர் 1928ல் பாரதியின் ‘ஸ்வதேச கீதங்கள்’ என்ற பாடல் தொகுப்பும் தடை செய்யப்பட்டது. முதல் புத்தகத்திற்கு விதிக்கப்பட்ட தடை எப்போது விலக்கப்பட்டது என்று தெரியவில்லை, அடுத்த புத்தகத்திற்கு அடுத்த ஆண்டிலேயே தடை நீக்கப்பட்டது.

பாரதிதாசனின் ‘இரணியன்’ அல்லது ‘இணையற்ற வீரன்’ முதலில் நாடகமாக மேடையேற்றப்பட்டது. பின்னர் புத்தகமாக வெளியிடப்பட்டது. பிரிட்டிஷ் அரசு புத்தகத்திற்குத் தடை விதித்தது. பின்னர் புத்தகம் தடையின்றிக் கிடைக்கலானது.

ஆரிய மாயை

சுதந்திர இந்தியாவில் அண்ணா எழுதிய ‘ஆரிய மாயை’ புத்தகத்திற்கு 1950ல் அன்றைய காங்கிரஸ் அரசால் தடை விதிக்கப்பட்டது. அவர் சிறையிலும் அடைக்கப்பட்டார். முன்னதாக அது பற்றி எழுதிய அண்ணா, “ஆரிய மாயை வழக்குக்காக பலமுறை முக்கியமான அலுவல்களையெல்லாம் விட்டு விட்டு திருச்சிக்குச் சென்று வருகிறேன். அடிக்கடி வாயிதா போடுகிறார்கள். கம்பராமாயண சீலர் கலாரசிகர் தோழர் பாஸ்கரத் தொண்டைமானைத்தான் இந்த வழக்கை விசாரிப்பதற்காக ஏற்படுத்தியிருக்கிறார்கள். ஆரிய மாயைக்கு அவர் தடை விதித்து என்னைச் சிறையில் தள்ளினால் மறுநாளே ஆயிரக்கணக்கான துண்டுப் பிரசுரங்கள் மூலம் ஆரிய மாயை அச்சாகி எங்கும் பறக்குமே! சர்க்கார் இப்போது ஆரிய மாயை, இலட்சிய வரலாறு, இராவண காவியம் போன்ற நல்ல நூல்களைப் படித்து வருவது பற்றி மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்,” என்று எழுதினார். அதே போல் அவரது ‘கம்பரசம்’ நூலுக்கும் தடை விதிக்கப்பட்டது. பின்னர் இந்த இரண்டு நூல்களுக்கும் தடை விலக்கப்பட்டது. 

‘கம்பரசம்’ நூலால் ஈர்க்கப்பட்டு என்.வி. கலைமணி எழுதிய ‘திருப்புகழ் ரசம்’ நூலுக்குத் தடை விதிக்கப்பட்டது. பின்னர் அது 1947ல் இலங்கையில் வெளியிடப்பட்டது. 2010ல் அவரது புத்தகங்கள் இங்கு நாட்டுடைமையாக்கப்பட்டன.

திராவிட இயக்கத்தால் ஈர்க்கப்பட்டவரான புலவர் குழந்தை எழுதிய நூல் ராவண காவியம். ராவணனைக் கதையின் நாயகனாக வைத்துப் போற்றும் வகையில் எழுதப்பட்ட அந்தப் புத்தகத்திற்கு 1948ல் தடை விதிக்கப்பட்டது. 1971ல்தான் தடை நீக்கப்பட்டது. 2006ல் அவரது நூல்கள் நாட்டுடைமையாக்கப்பட்டன. 

தனது எழுத்துகள் வழியாக மார்க்சிய சிந்தனை  விதைகளைத் தூவிய தொ.மு.சி. ரகுநாதன் எழுதிய நாவல் ‘முதலிரவு‘. காந்தி தனது சுய கட்டுப்பாட்டைச் சோதனைக்கு உட்படுத்த இளம் பெண்களுடன் படுத்ததை மையமாகக் கொண்டு, பாலுறவு தொடர்பான சமூகக் கருத்தாக்கங்களை விமர்சனத்திற்கு உட்படுத்திய நாவல் அது. விவாதங்களுக்கு இட்டுச் சென்ற அந்த நாவலுக்குத் தடை விதிக்கப்பட்டது. பல ஆண்டுகள் கடந்தபின் அவரது நூல்கள் நாட்டுடைமையாக்கப்பட்டன. அந்த நூல்களில் இதுவும் இருக்கிறதா எனத் தெரியவில்லை.

மதுரைவீரனும் பாண்டியரும்

2013ல் குழந்தை ராயப்பன் எழுதிய நூல், ‘மதுரை வீரனின் உண்மை வரலாறு’.  அந்தப் புத்தகம் சில சமூகங்களைத் தாக்குகிறது என்று கூறி சிலர் பிரச்சினை கிளப்பினர். ஜெயலலிதா தலைமையிலான அதிமுக அரசின் விருப்பப்படி புத்தக வெளியீட்டிற்கு 2015ல் மாவட்ட ஆட்சியர் தடை விதித்தார். தடையை எதிர்த்து நூலாசிரியர் வழக்குத் தொடுத்தார். புத்தகம் வெளியாகி 2,000 படிகள் விற்றுள்ள நிலையில் பொது ஒழுங்குப் பிரச்சினை ஏற்படவில்லை, சட்டம் ஒழுங்கும் பாதிக்கப்படவில்லை, மதுரை வீரனின் வீரத்தைப் போற்றுகிற இந்த நூல் எந்தச் சாதியையும் தாக்கவில்லை என்று அவர் வாதிட்டார். ஆனால், சென்ற ஆண்டு சென்னை உயர்நீதிமன்றம் அளித்த தீர்ப்பில் தடையை விலக்க மறுத்துவிட்டது.

அதே ஆண்டில், கே. செந்தில் மள்ளர் எழுதிய புத்தகம் ‘மீண்டெழும் பாண்டியர் வரலாறு’. பள்ளர் எனப்படும் மள்ளர் சமூகத்தினரே பாண்டியர்கள் என்றும், வடுக மன்னர்கள் படையெடுப்பால் நிலத்தையும் அதிகார நிலையையும் இழந்தார்கள் என்றும் அந்த நூல் கூறுகிறது. இதற்குச் சிலர் எதிர்ப்புத் தெரிவிக்க, சில சாதிகளைப் பற்றித் தவறான தகவல்களைத் தந்து காழ்ப்புணர்வைத் தூண்டுவதாக இருக்கிறது எனக்கூறி நூலுக்கு தடை விதித்தது தமிழக அரசு. 2017ல் உயர்நீதிமன்றம் தடையை நீக்கித் தீர்ப்பளித்தது.

மாதொரு பாகன்

பெருமாள் முருகன் எழுதி, காலச்சுவடு பதிப்பக வெளியீடாக 2010ல் வந்த நாவல் ‘மாதொரு பாகன்‘. பல ஆண்டுகளாகக் குழந்தை பிறக்காத நிலையில், சில குடும்பங்களின் பெண்கள் கருவுறுவதற்காகக் கோவில் திருவிழாவையொட்டிப் பிற ஆண்களுடன் உ றவு கொள்வது நடைமுறையில் இருந்த சூழலைக் கதையாகக் கூறுகிற கதை இது. ஆனால் குறிப்பிட்ட சாதியை இழிவுபடுத்துகிறது என்று ஒரு அமைப்பு எதிர்ப்புத் தெரிவித்தது. அரசு அதிகாரிகள் அந்த அமைப்பினருக்கும் எழுத்தாளருக்கும் இடையே ”பேச்சுவார்த்தை” நடத்தி ஒரு   ஒப்பந்தம் கையெழுத்தானதாக அறிவித்தனர். புத்தகத்தை விலக்கிக்கொள்ளவும், அடுத்த பதிப்பில் சில பகுதிகளை நீக்கிவிடவும் அவர் ஒப்புக் கொண்டதாக அந்த ஒப்பந்தத்தில் இருந்தது.

‘‘பெருமாள் முருகன் செத்துப்போனான்” என்று தனது முகநூலில் வேதனையைப் பதிவு செய்தார் அவர். பலரும் அவருக்குத் தங்கள் ஒருமைப்பாட்டைத் தெரிவித்தனர். தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் கலைஞர்கள் சங்கம் தானாக முன்வந்து உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்து, கட்டாயப்படுத்தப்பட்ட ஒப்பந்தம் கருத்துரிமைக்கு எதிரானது என்று வாதிட்டது. மூத்த  வழக்குரைஞர் ‘சிகரம்’ ச. செந்தில்நாதன் வாதிட்ட அந்த வழக்கில் நீதிமன்றம் அந்த ஒப்பந்தம் செல்லாது என்று தீர்ப்பளித்தது. புத்தகம் வாசகர்கள் கரங்களுக்கு வந்தது.

பழ. நெடுமாறன் எழுதிய ‘தமிழீழம் சிவக்கிறது’ புத்தகத்திற்கும் 2018ல் தடை விதிக்கப்பட்டது, தடையை விலக்கக் கோரி அவர் தாக்கல் செய்த மனுவை உயர்நீதிமன்றம் தள்ளுபடி செய்துவிட்டது.

தடை, மிரட்டல், ஒப்பந்தம் என்றெல்லாம் இல்லாமலே கெடுபிடி செய்து ஒரு புத்தகத்தை முடக்க முயன்றதும் இங்கே நடந்திருக்கிறது. 2019ல் வெளியான ‘ரஃபேல் ஊழல்’ என்ற அந்தப் புத்தகத்தை எழுதியவர் எஸ். விஜயன். வெளியிட்டது பாரதி புத்தகாலயம். மோடி அரசு பிரான்ஸ் அரசுடன் செய்துகொண்ட ரஃபேல் போர் விமானங்கள் கொள்முதல் உடன்பாட்டின், அதிக விலை, அம்பானி நிறுவனத் தொடர்பு உள்ளிட்ட ரகசியங்களை அம்பலப்படுத்தும் நூல் அது. அந்த நேரத்தில் நாடாளுமன்ற மக்களவைத் தேர்தல் அறிவிக்கப்பட்டது. தேர்தல் ஆணையத்தின் கெடுபிடி நிர்வாகம் தொடங்கியது.

பாரதி புத்தகாலய விற்பனைக் கூடத்திற்குள் திடீரென்று நுழைந்த காவல் துறையினர் அந்தப் புத்தகத்தைத் தேடியெடுத்துக் கைப்பற்றினர். அதை விற்கக்கூடாது என்று தேர்தல் ஆணையம் ஆணையிட்டிருப்பதாகத் தெரிவித்தனர். ஆனால். அந்த நடவடிக்கை எல்லோருக்கும் தெரியவர, எங்கும் எதிர்ப்புக் குரல் ஒலித்தது. புத்தகம் மேலும் அச்சிடப்பட்டு கொண்டுவரப்பட்டதுடன், ஆங்கிலத்திலும் வெளியிடப்பட்டது!

எழுத்தாளர் பதிப்பாளர் பிரச்சினையல்ல

“ஒரு நல்ல புத்தகத்தை அழிக்கிறவன் நியாயத்தை அழிக்கிறான்,”   என்றார் ஆங்கிலக் கவி ஜான் மில்டன். யாருடைய மனதையும் காயப்படுத்திவிடாத புத்தகமாகத்தான் எழுத வேண்டும், வெளியிட வேண்டும் என்றால் ஒரு புத்தகம் கூட வெளிவர முடியாது. பூமி கோள வடிவமானது, அது சூரியனைச் சுற்றி வருகிறது என்ற உண்மையைக் குழந்தைகளுக்குக் கூறும் பள்ளிக்கூட அறிவியல் புத்தகம் கூட யாரையாவது காயப்படுத்தவே செய்யும். 

தடை செய்யப்பட்ட சில புத்தகங்கள் தொடர்பாக அன்றிருந்த கவலைகளைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. அரசியல், சமுதாயச் சூழல்களைத் தெரிந்துகொள்ள முடிகிறது. சில புத்தகங்களின் உள்நோக்கங்களையும் அறிந்துகொள்ள முடிகிறது. எந்தவொரு புத்தகமானாலும் அதன் உள்ளடக்கத்தை எதிர்க்கலாம், கருத்துகளைத் தாக்கலாம். எழுதுவதற்கான உரிமை போலவே அதை விமர்சிப்பதற்கான உரிமையும் அடிப்படையானது. ஆனால், புத்தகத்தையே எரிக்கப் புறப்படுவதும், எழுதியவரைத் தாக்குவதும், அரசாங்கம் தடை விதிப்பதும் நாகரிக வளர்ச்சியோடு ஒட்டாத போக்குகள்தான்.

இது புத்தகங்களை எழுதுகிறவர்கள், பதிப்பிக்கிறவர்களின் உரிமைப் பிரச்சினை மட்டுமல்ல. படிக்கிறவர்களின் உரிமைப் பிரச்சினையுமாகும். ஒரு புத்தகத்தை ஒருவர் வாசித்து, அது பற்றிய தனது சொந்த முடிவுக்கு வருவதைத் தடுக்கிற முரட்டுத் தனம் இதில் இருக்கிறது. குடிமக்கள் எதைப் படிக்க வேண்டும், எதைப் படிக்கக்கூடாது என்று அதிகார பீடங்களோ ஆதிக்க அமைப்புகளோ தீர்மானிக்க உலகின் நாகரிக சமுதாயம் அனுமதிக்கக்கூடாது.

(தகவல்கள் ஆதாரம்: ஸ்டார்ஸ் இன்சைடர் தொகுப்பு, விக்கிபீடியா, தினமணி - கார்த்திகா வாசுதேவன் கட்டுரை, முகநூல் பதிவு)

[புக் டே இணைய ஏட்டின் அக்டோபர் 3 பதிப்பில் வந்த எனது கட்டுரை]