வெளியே நிறுத்த முடியாத ஓர் இசைக் கருத்து

இசையின் இனிமையையும் வலிமையையும் போலவே உணர வைத்ததோர் அனுபவத்தைப் பகிர்ந்துகொள்ள விரும்புகிறேன். செய்தியாக வாசித்ததிலிருந்து கிடைத்த அனுபவம் அது.

ஏதேதோ வழிகளில் மறிக்க நடந்த முயற்சிகள் மக்கள் ஆதரவாலும் நீதிமன்றத் தீர்ப்பாலும் முறியடிக்கப்பட்டு, பாடகர் டி.எம். கிருஷ்ணாவுக்கு எம்.எஸ். சுப்புலட்சுமி நினைவு சங்கீத கலாநிதி விருது வழங்கப்பட்டுவிட்டது. ஒரு பக்கம் ஈடுபாட்டோடு பாடிக்கொண்டே, இன்னொரு பக்கம் இசை மேடைகளில் நாராசமாகக் குந்தியிருக்கும் சாதியம் பற்றித் துணிவோடு பேசியும் எழுதியும் வருபவர் அவர். அதற்காகத்தான் வழி மறிப்பு வேலைகள் நடந்தன என்பது, எந்த வகையில் மறுத்தாலும், மறைக்க முடியாத உண்மை. தடுக்க முயன்றவர்களிடம் காணாத பக்குவ முதிர்ச்சியை, விருது வழங்கல் நிகழ்வில் அதைப் பற்றியெல்லாம் எதுவும் பேசாமல் இசை தொடர்பாக மட்டும் பேசியவரிடம் காண முடிந்தது.

வழக்கை எதிர்கொண்டு, தீர்ப்பின் கம்பீரத்துடன் விருதினை வழங்கியது சென்னையின் மியூசிக் அகடமி. ஒரிசா மாநில உயர்நீதிமன்ற முன்னாள் தலைமை நீதிபதி எஸ். முரளிதர் விருதினை அளித்தார். அகடமி அரங்கில் கடந்த ஞாயிறன்று (டிச.15) நடைபெற்ற விருது நிகழ்வில் கிருஷ்ணா நிகழ்த்திய தலைமையுரை இசை பற்றிய, குறிப்பாக இந்திய இசை பற்றிய, இன்னும் குறிப்பாக கர்நாடக இசை பற்றிய ஆய்வறிக்கையாகவே இருந்தது எனலாம்.

இசையுலகத்திற்கு இந்திய மண் வழங்கிய மகத்தான கொடை ‘ராகம்’ என்கிறார் கிருஷ்ணா. முன்முடிவுகளோடு முடங்கிப் போகாத ஆய்வாளர்களும் இதர இசைஞர்களும் என்ன சொல்கிறார்கள் எனத் தெரியவில்லை. இனிமேல் தெரிய வரலாம். மனதை மூடிக்கொள்ளாத உரையாடல்கள் நலமானவை.

நுட்பங்கள் பற்றி ஏதும் அறியாத, அதற்கான சொல்லாடல்களில் பயிற்சியில்லாத, இசையின் இனிமையைத் துய்க்கிற எளியோன் நான். அந்த வகையிலேயே கூட என் மனதில் பல நாட்களாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிற ஒரு கேள்விக்கு அவருடைய உரையில் பதில் கிடைத்தது. தமிழ் உள்பட இந்திய மொழிகளில் வருகிற பாடல்கள் (என்னைப் பொறுத்தவரையில் திரைப்படப் பாடல்கள்) ஒவ்வொன்றிலும் மாறுபட்ட ராகம் அல்லது மெட்டு இருப்பதை உணரலாம். ஆனால், மேற்கத்திய இசையில், எப்போதாவது கேட்க வாய்ப்பமைகிற பிற இசை முறைகளில், அப்படிப்பட்ட மாறுபட்ட ராக அனுபவத்தைப் பெற முடிவதில்லை.

அந்த இசையமைப்புகள் நிச்சயமாக ஒன்றிப்போய்த் தாளமிட வைக்கின்றன, அறையிலும் ஆடச் செய்கின்றன. ஆயினும் மாறுபட்ட மெட்டுகளின் அலைகளில் ஏறி இறங்குகிற உணர்வு வாய்த்ததில்லை. பாடப்படும் வேகத்தில், இசைக் கருவிகளின் சேர்க்கையில், இசைக் குறிப்புகளின் வரிசையில் வெவ்வேறு சுவை விளைகிறது. ஆனால் ராக மாறுபாடுகளோடு, மெட்டுகளின் லயத்தோடு செவிகளை ஈர்க்கிற இசையமைப்புகள் அரிதாகவே வருகின்றன. (அண்மைக்கால தமிழ் திரைப்படப் பாடல்கள் அப்படித்தான் வருகின்றனவோ என்ற ஐயமும் எனக்கு உண்டு.)

இது ஏன் என்ற கேள்வியைத்தான் மனதுக்குள் பல முறை கேட்டுவந்திருக்கிறேன். ராகம் என்பதே இந்திய/கர்நாடக இசையின் கொடைதான் என்று கிருஷ்ணா கூறியிருப்பது என் கேள்விக்கான பதில்தான்.

அவருடைய உரையில் சொல்லிக்காட்ட வேண்டிய மற்றொரு முக்கியமான, மிக முக்கியமான கருத்து இருக்கிறது. கர்நாடக இசையை மென்மேலும் வளர்த்தெடுக்க, யாரையும் வெளியே நிறுத்தாத களமாக்கிட வேண்டும் என்கிறார். அவரே கூறியிருப்பது போல, “அனைவரையும் உள்ளடக்கிய” என்று சொல்லவில்லை, “யாரையும் வெளியே நிறுத்தாத” என்று எதிர்மறையாகச் சொல்வதன் மூலம் பாகுபாடுகளைத் தகர்த்த இந்திய/கர்நாடக இசையை நேர்மறையாக உயர்த்திப் பிடிக்கிறார்.

“சமூக, பண்பாட்டு, பொருளாதார நிலை எதுவானாலும் ஒவ்வொரு தனி மனிதரும் கர்நாடக இசைக்கான உரிமையைப் பெற்றிருக்க வேண்டும்,” என்ற தன் பேரவாவை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். இந்தச் சூழல் இரவோடு இரவாக ஏற்பட்டுவிடாது என ஒப்புக்கொண்டு, “நமது முன்முடிவுகளாக இருக்கிற கருத்துகளைக் கைவிட்டு, சொகுசான கட்டமைப்புகளிலிருந்து வெளியேறி, உறுதியான தொடர்ச்சியான முயற்சிகள் தேவை. அத்தகைய முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்படுமானால், சில தலைமுறைகளிலேயே சமுதாயத்தின் ஒதுக்கப்பட்ட பிரிவுகளிலிருந்து பல நட்சத்திரங்கள் உருவெடுப்பதற்குத் திட்டவட்டமான வாய்ப்பு இருக்கிறது,” என்ற நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்.

அந்த மனசுதான்…