பி.ஆர்.கவாயின் ஆகச் சிறந்த செயல் - சாதியப் பாறையில் உளிகளைப் பாய்ச்சும் ஓர் அறிக்கை!

 

இந்தியாவின் ஈடற்ற இழிவாக சாதிப் பாகுபாடு இருக்கிறது. அதை ஒழித்துக்கட்டுவது என்பது சில தலைவர்களின் முழக்கமும், இயக்கங்களின் கொள்கையும் மட்டுமல்ல... நாட்டின் சட்டங்களுக்கெல்லாம் அடிவாரமாகிய அரசமைப்பு சாசனத்தின் ஒரு மையமான லட்சியமுமாக அது இருக்கிறது. அதை அடைவதற்காக இந்தியா மேற்கொண்டுள்ள ஒட்டுமொத்தப் பயணத்தில் நீதித்துறையின் செயல்பாடு தலையாய ஒன்று.

சாதியக் கட்டமைப்பில் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்ட, ஒதுக்கப்பட்ட, வாய்ப்புகள் மறுக்கப்பட்ட சமூகங்களின் உரிமைகளை உறுதிப்படுத்துவதில் நீதிமன்றங்கள் பல முன்னுதாரணத் தீர்ப்புகளை அளித்திருக்கின்றன. பல வழக்குகளில் கடுமையான விமர்சனத்திற்கு உள்ளான ஆணைகளையும் நீதிமன்றங்கள் பிறப்பித்திருக்கின்றன. இந்தப் பின்னணியில், உச்ச நீதிமன்றம் அண்மையில் வெளியிட்ட ஓர் ஆய்வறிக்கை மிகுந்த முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.

பி.ஆர்.கவாயின் சிறந்த பணி!

உச்ச நீதிமன்றத்தின் அதிகாரபூர்வ இணையதளத்தில், எவரும் எடுத்துப் படிக்கத்தக்க வகையில், நவம்பர் 2025 ஆவணங்களில் ஒன்றாக இந்த அறிக்கை பதிவுசெய்யப்பட்டிருக்கிறது. நீதிமன்றங்களில் சாதி பற்றிய கருத்துகள் எவ்வாறு செயல்பட்டுள்ளன என்று அந்த அறிக்கை ஆராய்கிறது. இனி என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற ஆலோசனைகளையும் அது முன்வைக்கிறது. தலைமை நீதிபதியாக இருந்த பூஷன் ராமகிருஷ்ண கவாய் பணி ஓய்வுபெறுவதற்கு முன் மேற்கொண்ட ஆகச் சிறந்த ஒரு நடவடிக்கையாக இது பார்க்கப்படுகிறது.

உச்ச நீதிமன்றத்தின் ‘ஆராய்ச்சி மற்றும் திட்டமிடல் மையம்’ (சி.ஆர்.பி) இந்த அறிக்கையைத் தயாரித்திருக்கிறது.

1) நீதித்துறையின் சேவைகளில் தொடரும் சாதி சார்ந்த, காலனியாதிக்கக் கால பதவிப் படிநிலைகளுக்கு மாற்றாக, கண்ணியத்தை உறுதிப்படுத்தும் நடுநிலையான சொற்களால் அடையாளப்படுத்துதல்.

2) நீதித்துறையின் சாதி குறித்த கருத்தாக்கங்கள்.

3) பூர்வகுடி மக்களின் உரிமைகளுக்கான வழிகாட்டி.

4) உயர் நீதிமன்றங்களிலும் மாவட்ட நீதிமன்றங்களிலும் சட்ட ஆராய்ச்சியாளர்களை நியமித்தல்.

5) நீதிமன்ற எழுத்தர்களுக்கும் ஆராய்ச்சி உதவியாளர்களுக்குமான கையேடு.

6) பெண்களுக்கு மாதவிடாய் விடுப்பு தொடர்பான வெள்ளையறிக்கை.

7) செயற்கை நுண்ணறிவு பயன்பாடும் நீதிமன்றச் செயல்பாடும் குறித்த வெள்ளையறிக்கை.

8) சட்ட உதவிப் பாதுகாப்புக் குழுக்களுக்கான பயிற்சிமுறைத் தொகுப்பு.

9) சிறைச்சாலைகளில் மனித உரிமை அடிப்படையிலான சீரமைப்புகளுக்கான வரைபடம்.

10) குழந்தை உரிமைகளும் சட்டங்களும் பற்றிய கையேடு. இப்படியாக, பத்து சி.ஆர்.பி அறிக்கைகள் வெளியிடப்பட்டிருக்கின்றன.

சாதி, தகுதி, சமத்துவம்!

பொதுவாக, நீதித்துறையில் சமூகநீதி எந்த அளவுக்குச் செயல்படுகிறது என்ற கேள்வி நெடுங்காலமாகத் தொடர்கிறது. உயர்சாதி என்பதாகக் கூறிக்கொள்ளும் பிரிவுகளைச் சேர்ந்தவர்களே உயர்நிலை நீதிமன்றங்களின் நீதிபதிகளாவது ஏன் என்று கேட்கப்பட்டு வந்திருக்கிறது. மாவட்ட நீதிமன்றங்கள் உள்ளிட்ட கீழமை நீதிமன்றங்களில் நீதிபதிகள் மாநில அரசுகளின் தேர்வாணையங்கள் மூலமே தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதாலும், அங்கெல்லாம் இட ஒதுக்கீடு நடைமுறையில் இருப்பதாலும், அனைத்துப் பிரிவினருக்குமான பிரதிநிதித்துவம் ஒப்பீட்டளவில் உறுதியாகியிருக்கிறது.

தலைமை நீதிபதி பொறுப்பில் பி.ஆர். கவாய் இருந்த ஆறு மாத காலத்தில், பட்டியல் சாதிகளைச் சேர்ந்த 10 பேர், பிற்படுத்தப்பட்ட சாதிகளைச் சேர்ந்த 11 பேர் உயர் நீதிமன்றங்களில் நீதிபதிகளாக நியமிக்கப்பட்டார்கள். அவரே, புத்த மதம் சார்ந்த தலித் சமூகத்திலிருந்து முதல் முறையாகத் தலைமை நீதிபதியானவர்தான். அவர் தலைமையிலான தேர்வுக் குழாம் (கொலீஜியம்) 129 பேர்களைப் பரிந்துரைத்தது. அவர்களில் 15 பெண்கள், 13 சிறுபான்மை மதத்தினர் உட்பட 93 பேர் நியமனம் பெற்றார்கள். மற்றவர்கள் ‘உயர்’ பிரிவினர்தான் என்றாலும், இதுவொரு குறிப்பிடத்தக்க முன் நகர்வேயாகும்.

இத்தகைய பின்னணியில்தான், நீதித்துறையின் கண்ணோட்டங்களிலும் செயல்முறைகளிலும் ஆழ்ந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தக்கூடியதாக, ‘நீதித்துறையின் சாதி குறித்த கருத்தாக்கங்கள்’ பற்றிய அறிக்கை வந்திருக்கிறது.

சி.ஆர்.பி இயக்குநர் அனுராக் பாஸ்கர், மெல்போர்ன் சட்டக் கல்லூரி பேராசிரியர் ஃபர்ரா அஹமது, ஆக்ஸ்ஃபோர்டு பல்கலைக்கழக முனைவர் பட்ட ஆராய்சியாளர் பீம்ராஜ் முத்து, மையத்தின் ஆலோசகர் சுபம் குமார் ஆகிய நான்கு பேர் கொண்ட குழு இந்த அறிக்கையைத் தயாரித்துள்ளது.

இந்தக் கருப்பொருளில் உச்ச நீதிமன்றக் குழுவின் ஆய்வறிக்கை வெளியாவது இதுவே முதல் முறை. கடந்த முக்கால் நூற்றாண்டுக்கு மேலாக உச்ச நீதிமன்றம் வழங்கி வந்துள்ள அரசமைப்பு சாசனம் சார்ந்த தீர்ப்புகளில் சாதி, தகுதி, சமத்துவம் ஆகியவை குறித்து மேற்கொள்ளப்பட்ட நிலைப்பாடுகளை இந்த அறிக்கை ஆராய்கிறது. 63 பக்கங்களில் குழுவினர் சுட்டிக்காட்டுகிற சில முக்கியமான காட்சிகளைக் காண்போம்.

நீ

திமன்றத்தில் முரண்பாடான மொழி பயன்படுத்தப்படுவதையும், சமூக முத்திரை குத்தப்படுவதையும் அறிக்கை சுட்டிக்காட்டுகிறது. பல தீர்ப்புகள், பாகுபாடுகள் மலிந்த சமுதாயத்தின் உண்மை நிலையைப் பிரதிபலித்துள்ளன. அவற்றை மாற்றுவதற்கான உந்துதலை அளித்துள்ளன. அதே வேளையில் பல தீர்ப்புகள், சாதியமைப்பு பற்றி எழுதப்பட்ட பழைய சாத்திரங்களும் பாரம்பர்யமான கதைகளும் சொல்கிற விதிகளை எதிரொலிப்பதாகவும் இருந்திருக்கின்றன என்று அறிக்கை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

தவறான சொல்லாடல்கள்!

சில நீதிபதிகள், தாழ்த்தப்பட்ட சமூகங்கள் பற்றிக் கூறுகிறபோது, ஏற்கெனவே சமுதாயத்தில் கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கிற கருத்துகளைப் படியெடுப்பது போலத் தாங்களும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள். சமத்துவம் பற்றிய போதிய புரிதல் இல்லாமல், தவறான சொல்லாடல்களை அவர்கள் கையாண்டிருக்கிறார்கள்.

எடுத்துக்காட்டாக, சமூகநீதியை நிலைநாட்டுவதற்கான முயற்சியில் ஒரு சட்டபூர்வ உரிமையாகிய இட ஒதுக்கீடு பற்றிக் கூறும்போது, அதனை ஓர் “ஊன்றுகோல்” என்று வர்ணித்திருக்கிறார்கள். இந்த மேலோட்டமான வர்ணனை, இட ஒதுக்கீடு நியாயத்தைக் குறைத்து மதிப்பிடுவதாக இருக்கிறது. அந்த மக்களுக்கு ஒரு பரிவான ஏற்பாடு என மற்ற சமூகங்களின் பெருந்தன்மை போல முன்வைக்கிறது. சம உரிமை என்ற அரசமைப்பு சாசனக் கோட்பாட்டோடு பொருந்தாத சித்தரிப்பு இது.

 

அதே போல, இட ஒதுக்கீடு தேவைப்படுகிற பிற்படுத்தப்பட்ட, ஒதுக்கப்பட்ட, பழங்குடி சமூகங்களை விளையாட்டு மைதானத்தின் ஓட்டக் களத்தில் ஓடுகிறவர்களோடு ஒப்பிடும் வார்த்தைகளையும் நீதிபதிகள் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். ஓட்டத்தில் பின்தங்கிய, ஊனமுற்றோரைப் போன்றவர்கள் என்று சித்தரித்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் மீதான பரிவோடு பயன்படுத்தப்பட்ட வார்த்தையாக இது ஒலிக்கிறது. ஆனால், மாற்றுத் திறனாளிகளை மற்றவர்களோடு ஓட வைத்தது யார், அல்லது எது?

காலங்காலமாக முயல் – ஆமை ஓட்டப் போட்டிக் கதையைச் சொல்லி வருகிறோம். ஆனால், கதையின் கருத்து வேறு என்றாலும், ஆமையையும் முயலையும் ஒரே தளத்தில் ஓட வைத்தது சரியா என்ற கேள்வி அண்மைக் காலமாக ஒலிக்கத் தொடங்கிவிட்டது. அது ஈசாப் கதைகளில் ஒன்று என்பதால், அதை மாற்ற முடியாதுதான். ஆனால், மாறிவரும் சமுதாயத்தில் அந்தக் கதையும் மறுவாசிப்புக்கு உட்பட்டுதானே ஆக வேண்டும்? நீதிமன்றமும் மறுவாசிப்பு செய்யத்தானே வேண்டும்?

ஆகவேதான், ஆய்வுக் குழுவினர் இப்படிப்பட்ட சொல்லாடல்கள் பயன்படுத்தப்படுவதை, இழிவுபடுத்தி முத்திரை குத்தும் செயல் என்று விமர்சித்திருக்கின்றனர். ‘நீதிமன்றத்தின் இந்த மொழி, இடஒதுக்கீட்டாலும் பிற சமூக நீதி நடவடிக்கைகளின் மூலமாகவும் இழிவை நீக்குவதற்கு மாறாக, அதைத் தற்செயலாக மீண்டும் உருவாக்கிவிட்டது’ என்று அறிக்கை வாதிடுகிறது.

‘தகுதி’ என்ற மாயக் கருத்து!

சமூகநீதி தொடர்பான சில வழக்குகளில், ‘தகுதி’ என்ற கருத்து முன்வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அது பெரும்பாலும் வரலாறு நெடுகிலும் சாதி அடிப்படையில் சமத்துவம் மறுக்கப்பட்டு வந்திருப்பதைக் கண்டுகொள்ளத் தவறுகிறது. அத்துடன், சாதிப் பாகுபாடுகளின் தாக்கத்தைப் புறக்கணிக்கும் வகையிலும் தகுதி வரையறுக்கப்பட்டிருக்கிறது என அறிக்கை சுட்டிக்காட்டுகிறது.

நீதிமன்றம் தனது தொடக்க காலத் தீர்ப்புகளில், சாதியைத் தொழில்களோடு தொடர்புபடுத்தப்பட்ட, இழிவுபடுத்துவதோடு இணைக்கப்பட்ட, பிடிவாதமாகத் தொடர்கிற, பரம்பரை சார்ந்த அமைப்பு என்று அங்கீகரித்திருக்கிறது. இருப்பினும், பிற்காலத்தில், ’தகுதி’ என்ற கருத்து ஆதிக்கம் செலுத்த அனுமதித்த செயல், இடஒதுக்கீடு கோட்பாட்டின் அழுத்தத்தை நீர்த்துப்போகச் செய்தது என்று அறிக்கை கூறுகிறது.

இன்றளவும் இட ஒதுக்கீடு எதிர்ப்பாளர்கள் ‘தகுதி’ என்ற மாயக் கருத்தைத்தான் பிடித்துக்கொண்டு தொங்குகிறார்கள். அவர்களிடமிருந்து இந்தத் தகுதி மயக்க வாதம் நீதிமன்றத்திற்குள் நுழைந்ததா அல்லது, அங்கேயிருந்து வெளியே வந்து இவர்களிடம் சேர்ந்ததா?

                                        சென்னை உயர்நீதிமன்றம்

உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு வந்த ஒரு வழக்கு குறிப்பிடத்தக்கது. டாக்டர் சுபாஷ் காசிநாத் மகாஜன் எதிர் மகாராஷ்டிரா அரசு என்ற அந்த வழக்கில், 2018 மார்ச் மாதம் தீர்ப்பு அளிக்கப்பட்டது. பட்டியல் சாதியினர் – பழங்குடியினருக்கு எதிரான குற்றங்கள் தொடர்பான புகார்களில், எஸ்சி/எஸ்டி வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழ், குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் உடனடியாகக் கைது செய்யப்படுவதைத் தடுக்கும் வகையில் அந்தத் தீர்ப்பு அமைந்தது.

குறிப்பாக, புகார் செய்யப்பட்டவர் அரசாங்க அலுவலராக இருப்பாரானால், அவர்களது துறை சார்ந்த உயரதிகாரிகளின் முன் அனுமதி பெற்றுத்தான் கைது செய்ய வேண்டும் என்று அந்தத் தீர்ப்பு கூறியது. சாதிய ஒடுக்குமுறை தொடர்பான வன்கொடுமை வழக்குகளில் சரியான தீர்ப்புக்கு உதவியாக இருப்பதே, குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களை யாருடைய அனுமதிக்கும் காத்திராமல் உடனடியாகக் கைது செய்யலாம் என்ற விதிதான்.

மேற்படி தீர்ப்பு, சட்டத்தின் நோக்கத்தையே முனை மழுங்கடிப்பதாக இருக்கிறது என்று தலித் அமைப்புகளும் பழங்குடியினர் அமைப்புகளும் கடும் எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தின. பல்வேறு அரசியல் கட்சிகளும் அந்த எதிர்ப்பில் இணைந்தன. நாடு முழுவதும் போராட்டங்கள் வெடித்தன. பின்னர் ஒன்றியத்தின் நரேந்திர மோடி அரசு இறங்கி வந்தது. அதே ஆண்டு ஆகஸ்ட்டில் நாடாளுமன்றம் சட்டத் திருத்தத்தை நிறைவேற்ற, உடனடிக் கைதுக்கான விதி மீட்டெடுக்கப்பட்டது. உச்ச நீதிமன்றமும் அதை ஏற்றுக்கொண்டது.

எம்.ஆர். பாலாஜி எதிர் மைசூர் மாநில அரசு என்ற வழக்கும் (1963) குறிப்பிடத்தக்கது. அன்றைய மைசூர் அரசு (1973 முதல் கர்நாடக அரசு) கல்வி நிறுவனங்களில் பிற்படுத்தப்பட்டோருக்கான இட ஒதுக்கீட்டை அறிவித்தது. அதை எதிர்த்துத் தொடரப்பட்ட அந்த வழக்கில், இட ஒதுக்கீட்டிற்கு சாதியை மட்டுமே ஒரு அடிப்படையாக வைத்துக்கொள்ளக் கூடாது என்று உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது. இதுவும் கடும் விமர்சனங்களுக்கும், சமூகநீதிக் கொள்கையில் நீதித்துறை நிலைப்பாடு பற்றிய விவாதங்களுக்கும் இட்டுச்சென்றது.

பின்னாளில் இந்திரா சஹானி வழக்கில் (1992) பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கான இடஒதுக்கீடு அரசமைப்புச் சட்டப்படி செல்லும் என்று நிலைநிறுத்தப்பட்டது. அதே வேளையில், இட ஒதுக்கீட்டின் மொத்த அளவு 50 சதவிகிதத்திற்கு மேல் போகக் கூடாது என்றும் உச்ச நீதிமன்றம் ஆணையிட்டது. இவ்வாறு 50 சதவிகிதம் என்று அனைத்து மாநிலங்களுக்கும் பொதுவான வரம்பை நிர்ணயித்தது தவறு, பிற்படுத்தப்பட்ட சமூகங்கள் கூடுதலாக இருக்கும் மாநிலங்களில் இந்த வரம்பை உயர்த்துவதற்கு ஏற்ப தீர்ப்பு திருத்தப்பட வேண்டும் என்ற வலியுறுத்தல் இப்போதும் தொடர்கிறது.

தமிழ்நாட்டின் 69 சதவிகிதம்!

தமிழ்நாட்டில் இட ஒதுக்கீட்டின் மொத்த அளவை 69 சதவிகிதம் வரையில் உயர்த்தி 1994-ல் ஜெயலலிதா தலைமையிலான அ.தி.மு.க அரசால் ஆணை வெளியிடப்பட்டது. அதை எதிர்த்து உச்ச நீதிமன்றத்தில் வழக்குகள் தொடரப்பட்டன. உச்ச நீதிமன்றம் தனது முந்தைய ஆணையை விலக்கிக்கொள்ளாத நிலையில், அதே ஆண்டில் பி.வி. நரசிம்மராவ் தலைமையிலான காங்கிரஸ் அரசு கொண்டுவந்த, நாடாளுமன்றம் நிறைவேற்றிய 76-வது சட்டத் திருத்தத்தின் மூலம் தமிழ்நாட்டின் 69 சதவிகித இட ஒதுக்கீடு பாதுகாக்கப்பட்டது.

1992-ல் ராஜஸ்தான் மாநிலத்தில் குழந்தைத் திருமணம் ஒன்றைத் தடுத்து நிறுத்திய சமூக சேவகி பன்வாரி தேவி, கூட்டு பாலியல் வன்கொடுமைக்கு ஆளானார். அதில், குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் ‘மேல் தட்டினர்’ என்பதால், அப்படிப்பட்ட குற்றத்தை அவர்கள் செய்திருக்க மாட்டார்கள் என்று கூறி ஜெய்ப்பூர் நீதிமன்றம் அவர்களை விடுவித்தது. இன்றளவும் அந்தப் பெண் நீதிக்காகப் போராடிக்கொண்டிருக்கிறார். இப்படிப்பட்ட சமூக அநீதி அத்தியாயங்களும் நிறைய இருக்கின்றன.

சாதியப் பாறையில் உளிகளாய்..!

இந்த அறிக்கை, எதிர்காலத்தில் நீதிமன்றங்கள் பின்பற்ற வேண்டிய, மாற்றத்திற்கான சில முக்கியமான பரிந்துரைகளை முன்வைத்திருக்கிறது. சாதி தொடர்பான வழக்குகளைக் கையாளும்போது உணர்திறன் மிக்க, நிதானமான பதங்களைக் கையாள வேண்டும்; தரம் தாழ்த்தும் உருவகங்களைக் கையாளக் கூடாது; இந்தியச் சமுதாயத்தில் சமத்துவத்தை ஏற்படுத்துவதற்குத் தடைக்கல்லாக, ஒரு நீடித்த பிரச்னையாக சாதி இருப்பதை நீதிமன்றங்கள் அங்கீகரிக்க வேண்டும்; சமூகநீதி நடவடிக்கைகளின் கட்டாயத் தேவையைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்; நீதிமன்றம் தனது சொந்த சொற்களஞ்சியத்தை ஆராய்ந்து சமூகநீதிக்கான சீர்திருத்தங்களை மேற்கொள்ள வேண்டும் – ஆகியவை குறிப்பிடத்தக்க பரிந்துரைகளாகும்.

இந்தியாவின் சாதிய இறுக்கத்தைத் தெளிவாகப் புலப்படுத்தும் நீதிமன்றச் சூழலில், உச்ச நீதிமன்றம் வெளிப்படையாகப் பதிவு செய்துள்ள அதன் ஆராய்ச்சி மற்றும் திட்டமிடல் மையத்தின் சாதியக் கருத்தாக்கங்கள் பற்றிய அறிக்கை பெரும் எதிர்பார்ப்புகளை ஏற்படுத்துகிறது. சனாதனத்துக்கு எதிரானவர் என்று நீதிமன்றத்துக்கு உள்ளேயே காலணி வீசப்பட்டவரான தலைமை நீதிபதி பி.ஆர். கவாய், பணி ஓய்வுக்கு முன், சாதியத்துக்கு எதிரான இந்த அறிக்கை அப்படியே நின்றுவிடக்கூடாது என்ற அக்கறையுடன், அதன் அடிப்படையில் அணுகுமுறைகளை மேற்கொள்வது தொடர்பாக உயர் நீதிமன்றங்களுக்குச் சுற்றறிக்கை அனுப்பியிருக்கிறார்.

அரசியல், சமூகநீதி இயக்கங்களும் இதைக் கையில் எடுப்பார்கள், எடுக்க வேண்டும். நீதிக்களத்தில் ஏற்படக்கூடிய அசைவுகள் அடிப்படையான சமுதாய மாற்றத்திற்கு, சாதியப் பாறையில் உளிகளைப் பாய்ச்சுவதற்கு உதவியாக அமையும், அமைய வேண்டும்!

[0]

‘விகடன் ப்ளஸ்’ (நவ.25) பதிப்பில் எனது கட்டுரை

சசி தரூர் எழுப்பும் வாரிசு அரசியல் விவகாரம் – மோடியின் குரலுக்கு வலுச் சேர்க்கிறாரா?

 

வாரிசு அரசியல் இந்தியாவுக்குப் புதியதல்ல, அது பற்றிய விவாதங்களும் கூட புதியவையல்ல. இப்போது இதை முன்வைத்திருப்பவர் காங்கிரஸ் கட்சியின் நாடாளுமன்ற உறுப்பினரும், உயர்நிலைத் தலைவர்களில் ஒருவருமான சசி தரூர். கேரளத்தைச் சேர்ந்தவரான இவர் இப்படி ஏதாவது சர்ச்சையைக் கிளப்புவதும் புதிய செய்தியல்ல, ஆயினும் பிஹார் மாநில சட்டமன்றத் தேர்தல் இந்த மாதம் 6, 11 ஆகிய தேதிகளில் இரண்டு கட்ட வாக்குப் பதிவுகள், 14ஆம் தேதி வாக்கு எண்ணிக்கை என்று நடைபெற உள்ள சூழலில் சொந்தக் கட்சியையே விமர்சிக்கும் தொனியில் அவர் கருத்துக் கூறியிருக்கிறார். 

காங்கிரஸ் தலைவர்கள் இது தொடர்பாகத் தங்களது எதிர்வினைகளை அடக்கி வாசித்துக்கொண்டிருக்க, பாஜக தலைவர்கள் தேர்தல் நேர பம்பர் பரிசு போல இதை எடுத்துக்கொண்டு குறிப்பாக ராகுல் காந்தியைச் சாடுகிறார்கள். தலைவர்களின் வாரிசுகள் அரசியலில் ஈடுபட்டுள்ள வேறு பல கட்சிகள் வெளிப்படையாகக் கருத்துக் கூறவில்லை. அந்த மௌனத்தை, நாட்டின் அரசமைப்பு சாசன மாண்பைப் பாதுகாப்பதோடு தொடர்புள்ள மிக முக்கியமான அரசியல் போராட்டம் நடந்துகொண்டிருக்கும் களச் சூழலில் இதை ஒரு விவகாரமாக்க வேண்டாம் என்ற நிதானமாக எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

பிராஜக்ட் சிண்டிகேட் கட்டுரை

சசி தரூர் இந்தியப் பத்திரிகைகள் எதிலும் இதை எழுதவில்லை. ‘பிராஜக்ட் சிண்டிகேட்’ என்ற பன்னாட்டு கருத்துப் பரிமாற்றத் தளத்தில் எழுதியிருக்கிறார்.  செக் நாட்டின் பிராக் நகரில் இதன் தலைமையகம் உள்ளது. அதன் அக்டோபர் 31 பதிப்பில் ‘குடும்பத் தொழிலாகிவிட்ட இந்திய அரசியல்’ என்ற தலைப்பில் அவர் கட்டுரையை எழுதியிருக்கிறார்.

வாரிசு அரசியல் இந்திய ஜனநாயகத்திற்கு ஒரு பெரும் அச்சுறுத்தலாகியுள்ளது, குடும்பப் பாரம்பரியத்தின் அடிப்படையில் அல்லாமல் தகுதிகளின் அடிப்படையிலான தலைமைக்கு மாற வேண்டிய நேரம் இது என்ற கூர்மையான கருத்துகளை அவர் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். “சுதந்திர இந்தியாவின் முதல் பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு, பிரதமர்கள் இந்திரா காந்தி மற்றும் ராஜீவ் காந்தி, தற்போதைய எதிர்க்கட்சித் தலைவர் ராகுல் காந்தி மற்றும் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் பிரியங்கா வத்ரா ஆகியோர் அடங்கிய நேரு-காந்தி பாரம்பரியத்தின் செல்வாக்கு, இந்தியாவின் விடுதலைப் போராட்ட வரலாற்றோடு பிணைந்திருக்கிறது. ஆயினும், அரசியல் தலைமை ஒரு பிறப்புரிமையாக இருக்க முடியும் என்ற கருத்தையும் இது வலுப்படுத்தியிருக்கிறது.” என்று எழுதியிருக்கிறார் தரூர்.

“தலைமையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் செயல்முறைகள் பெரும்பாலும் வெளிப்படைத்தன்மையற்றதாக இருக்கின்றன. ஒரு சிறிய குழுவால் அல்லது ஒற்றைத் தலைவரால் முடிவுகள் எடுக்கப்படுகின்றன. இப்படிப்பட்டவர்களுக்கு தற்போதைய நிலவரங்களை மாற்றியமைப்பதில் ஆர்வம் இல்லை," என்றும் கூறியிருக்கிறார்.  2022இல் நடைபெற்ற காங்கிரஸ் கட்சியின் தலைவர் தேர்தலில் போட்டியிட்டு வெற்றி பெற முடியாமல் போனவர் சசி தரூர். அந்தத் தேர்தலில்தான் தற்போதைய தலைவர் மல்லிகார்ஜூன் கார்கே தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். விதிகளின் படி அவர்தான் கட்சி அமைப்பின் தலைவர் என்றாலும், பொதுவெளியில் கட்சியின் தலைவர்களாக ராஜீவ் காந்தி  – சோனியா காந்தி இருவரது மகன் ராகுல், மகள் பிரியங்கா பெயர்களே கவனம் பெறுகின்றன. 

அனைத்துக் கட்சிகளிலும்

 

கட்டுரையை அவர் நேரு குடும்பத்தோடு  நிறுத்திக்கொள்ளவில்லை. வம்சாவளி வாரிசுரிமை அரசியல் வட்டத்தின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் நிலவுகிறது என்று சுட்டிக்காட்டியிருக்கிறார். ஒடிஷா மாநிலத்தில் மக்களிடையே மிகுந்த செல்வபாக்கைப் பெற்றிருந்தவர் பிஜூ ஜனதா தளம் கட்சியை உருவாக்கியவரான பிஜு பட்நாயக். அவருடையை மறைவுக்குப் பிறகு, மகன் நவீன் பட்நாயக் நாடாளுமன்ற மக்களவையில் காலியான இடத்திற்குப் போட்டியிட்டு வெற்றி பெற்றதைக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். தற்போது நவீன் பட்நாயக்தான் ஒடிஷாவின் நீண்டகால முதலமைச்சராக இருந்து வருகிறார்.

"மகாராஷ்டிராவைச் சேர்ந்த சிவசேனாவின் நிறுவனர் பால் தாக்கரே, தலைமைப் பொறுப்பைத் தன் மகன் உத்தவ் தாக்கரேயிடம் ஒப்படைத்தார். இன்று உத்தவ் தாக்கரேயின் மகன் ஆதித்யா தாக்கரே வெளிப்படையாகவே காத்துக்கொண்டிருக்கிறார்," என்றும் தரூர் கூறியிருக்கிறார்.

"இது உத்தரப் பிரதேசத்தின் முன்னாள் முதல்வரான சமாஜ்வாதி கட்சி நிறுவனர் முலாயம் சிங் யாதவ் நிலைமைக்கும் பொருந்தும். அவருடைய மகன் அகிலேஷ் யாதவ் பிறகு அந்த இடத்திற்கு வந்தார்; இப்போது நாடாளுமன்ற உறுப்பினராகவும் கட்சியின் தலைவராகவும் உள்ளார். பிஹாரில், லோக் ஜனசக்தி கட்சித் தலைவர் ராம் விலாஸ் பாஸ்வானுக்குப் பின் அவருடைய மகன் சிராக் பாஸ்வான் வாரிசானார்," என்று  மேலும் சில உதாரணங்களைக் காட்டியிருக்கிறார். ஆயினும், அதே பிஹாரில் இந்தியா கூட்டணியின் முதலமைச்சர் வேட்பாளர் தேஜஸ்வி பிரசாத் யாதவ் குடும்பப் பின்னணி பற்றிக் குறிப்பிடவில்லை. அணியின் வெற்றி பற்றிய அக்கறையோடு இந்த மௌனம் என்று புரிந்துகொள்ளலாமா?

“ஜம்மு–காஷ்மீரில் மூன்று தலைமுறைகளாக அப்துல்லாக்கள் (தேசிய மாநாடு) தலைமை வகித்து வருகின்றனர். அதன் முக்கிய எதிர்க்கட்சியிலும் (மக்கள் ஜனநாயகக் கட்சி) இரண்டு தலைமுறைகளாக முஃப்திக்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தி வருகின்றனர். பஞ்சாபில், நீண்ட காலமாக பிரகாஷ் சிங் பாதல் வழிநடத்திய சிரோமணி அகாலி தளம் தற்போது, அவருடைய மகன் சுக்பீர் சிங் பாதல் பொறுப்பில் இருக்கிறது. தெலுங்கானாவில், பாரத் ராஷ்டிர சமிதி  நிறுவனர் கே. சந்திரசேகர ராவ் மகனுக்கும் மகளுக்கும் இடையே தலைமைக்கான போராட்டம் தற்போது நடந்து வருகிறது. தமிழ்நாட்டில், காலஞ்சென்ற மு. கருணாநிதியின் குடும்பம் ஆளும் திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தைக் கட்டுப்படுத்துகிறது,” என்றும் அவர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

துணைக்கண்டம் முழுக்க

தரூர் தனது வாதத்தில், “இந்த வாரிசு அரசியல் போக்கு ஒரு சில முக்கியக் குடும்பங்களோடு சுருங்கிவிடவில்லை.  மாறாக, கிராம ஊராட்சிகள் முதல் நாடாளுமன்றத்தின் உயர் நிலைகள் வரை இந்திய ஆட்சிக் கட்டமைப்பில் ஆழமாகப் பிணைந்திருக்கிறது,” என்று கூறுகிறார்.

"நியாயமாகச் சொன்னால், இத்தகைய வாரிசு அரசியல் இந்திய துணைக் கண்டம் முழுவதுமே நடைமுறையில் இருக்கிறது,” எனக்கூறும் தரூர். பாகிஸ்தானில் பூட்டோக்கள், ஷெரீஃப்கள், வங்கதேசத்தின் ஷேக், ஜியா குடும்பங்கள், இலங்கையின் பண்டாரநாயகா, ராஜபக்ச குடும்பங்கள் ஆகிவற்றை சாட்சியமாக்கியிருக்கிறார்.

இவ்வாறு தொகுத்துக் கூறிவிட்டு, “வாரிசு அரசியல் இந்திய ஜனநாயகத்திற்கு ஒரு தீவிர அச்சுறுத்தலை ஏற்படுத்துகிறது. திறமை, அர்ப்பணிப்பு அல்லது வேர்மட்டத் தொடர்புகளுக்கு மாறாக வம்சாவளியால் அரசியல் அதிகாரம் தீர்மானிக்கப்படும்போது, ஆட்சியின் தரம் குறைகிறது. ஒரு திறமை வாய்ந்த ஒரு சிறிய குழுவிலிருந்து தேர்ந்தெடுப்பது ஒருபோதும் நன்மையளிக்காது; அத்துடன் வேட்பாளர்களின் முக்கியத் தகுதி அவர்களின் குடும்பப் பெயராக இருக்கும்போது அது மிகவும் சிக்கலாகிறது," என்கிறார்.

“உண்மையில், வம்சாவளியில் வருகிறவர்கள் எளிய  மக்கள் எதிர்கொள்ளும் சவால்களிலிருந்து பொதுவாக விலகியே இருப்பதன் காரணமாக, அவர்கள் தங்கள் தொகுதிகளைச் சேர்ந்தோரின் எதிர்பார்ப்புககளைத் திறம்பட நிறைவேற்றும் தகுதியில் போதாமையுடன் இருக்கிறார்கள். வம்சாவளி முறையை விடுத்து, தகுதி அடிப்படையிலான தலைமைக்கு  மாறுவதற்கு இதுவே சரியான நேரம்.

“இதற்கு, சட்டப்படி கட்டாயமாக்கப்பட்ட பதவிக் கால வரம்புகளை விதிப்பது முதல், அர்த்தமுள்ள உட்கட்சித் தேர்தல்களைக் கட்டாயமாக்குவது வரையிலான அடிப்படைச் சீர்திருத்தங்கள் தேவை. அத்துடன், வாக்காளர்களைத் தகுதியின் அடிப்படையில் தலைவர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கக் கல்வி கற்பிக்கவும் அதிகாரம் அளிக்கவும் ஒருங்கிணைந்த முயற்சிகள் தேவைப்படுகின்றன. இந்திய அரசியல் ஒரு குடும்பத் தொழிலாக இருக்கும் வரை, 'மக்களின் அரசாங்கம், மக்களால் ஆன அரசாங்கம், மக்களுக்கான அரசாங்கம்' என்ற ஜனநாயகத்தின் உண்மையான வாக்குறுதியை முழுமையாக நிறைவேற்ற முடியாமல் போகும்,” என்று தரூர் கட்டுரையை முடித்திருக்கிறார்.

தேர்ந்தெடுத்த நேரம்

இயல்பான காலக்கட்டத்தில் இதை அவர் எழுதியிருந்தால்,  அக்கறை மிகுந்த உரையாடல்கள் தொடங்கியிருக்கும். வாரிசு அரசியலின் பின்னணி, அதன் நன்மைகள், தீமைகள் குறித்த ஆழ்ந்த விவாதங்கள் புறப்பட்டிருக்கும். ஆனால், பிஹார் தேர்தலுக்கு சில நாட்களே இருக்கும் நிலையில், பல மாநிலங்கள் அடுத்த ஆண்டில் தேர்தலைச் சந்திக்கத் தயாராகிக்கொண்டிருக்கும் சூழலில் இது பற்றி எழுதியிருப்பதுதான், பொதுவாகப் பல்வேறு கட்சிகளைப் பொறுத்தவரையில் சங்கடமான மௌனத்தையும், பாஜக–வுக்கு மட்டும் உற்சாகத்தையும் தந்திருக்கிறது. இது ராகுல் மீதான நேரடித் தாக்குதல்தான் என்று பாஜக தலைவர்கள் துள்ளிக் குதிக்கிறார்கள்.

ஒரு பொதுத்தன்மையைக் கொண்டுவர முயன்றுள்ள தரூர், ஏன் பாஜக–வுக்குள் பல்வேறு மட்டங்களில் வாரிசுகளின் நடமாட்டம் குறித்து எதுவும் சொல்லவில்லை? பிரதமரின் குடும்பத்தினர் என யாரும் அரசியலுக்கு வரவில்லைதான். ஆனால், பாதுகாப்புத் துறை அமைச்சர் பங்கஜ் சிங் உ.பி. மாநில சட்டமன்ற உறுப்பினர். ராஜஸ்தான் முன்னாள் முதலமைச்சர் வசுந்தரா ராஜே மகன் துஷ்யந்த் சிங் மக்களவை உறுப்பினர். முன்னாள் மத்திய அமைச்சர் மறைந்த கோபிநாத் முண்டே மகன் பிரிதம் முண்டே மக்களவை உறுப்பினர். ஹரியானாவின் முன்னாள் பாஜக தலைவர் ஓம் பிரகாஷ் யாதவ் மகன் பூபேந்திர யாதவ் ஒன்றிய அமைச்சர். சத்திஸ்கர் முன்னாள் முதல்வர் ரமன் சிங் மகன் அபிஷேக் சிங் மக்களவை உறுப்பினர். மாநில சட்டமன்றங்களிலும் பாஜக அமைச்சரவைகளிலும் இப்படிப்பட்ட வாரிசுகள் பலர் இருக்கிறார்கள். சசி தரூருக்குக் கிடைக்க முடியாத தகவல்கள் இல்லை இவை.

பாஜக–வை விட்டுவிட்டது ஏன் என்று சில ஊடகங்கள் எழுப்பும் கேள்வியை காங்கிரஸ் கட்சியின் வட்டாரத் தலைவர்கள் எதிரொலிக்கிறார்கள். அக்கட்சியின் உ.பி. மாநில தலைவர்களில் ஒருவரும், முன்னாள் மக்களவை உறுப்பினரும், ஓய்வுபெற்ற வருவாய்த் துறை அலுவலருமான உதித் ராஜ், “வம்சாவளி அணுகுமுறை அரசியலோடு மட்டுமல்லாமல்,  இந்தியாவில் அனைத்துத் துறைகளிலும் பரவியிருக்கிறது. ஒரு மருத்துவரின் மகன் மருத்துவராகிறார், ஒரு வணிகரின் பிள்ளை அதே வணிகத்தைத் தொடர்கிறார்.  அரசியலும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல," என்று ஏஎன்ஐ செய்தி நிறுவனத்திற்குக் கூறியிருக்கிறார். வருவாய்க்கான தொழில்களோடு மக்கள் சேவைக்கான அரசியல் ஈடுபாட்டை ஒப்பிடலாமா? சரியான வாதங்களை வைப்பதற்கு இவர்களெல்லாம் பயிற்சி எடுக்க வேண்டியிருக்கிறது.

சரியான பதில் வேறு எங்கோ இருக்கிறது. அதைத் தேடுவதற்கு முன் வேறொரு வேடிக்கையையும் பார்த்துவிடுவோம்

அதிலென்ன வியப்பு?

“வாரிசு அரசியல் இந்தியாவின் கலாச்சாரப் பழக்கம். மேற்கத்திய நாடுகளை விட இந்தியாவில், தந்தை செய்யும் தொழிலை மகனோ மகளோ தொடர்வது இயல்பு. ஆகவே, அரசியலிலும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு 'பரிவார் வாத்' (குடும்ப அரசியல்) இருப்பதில் வியப்பில்லை.” –இந்தக் கருத்தைக் கூறியது யார் தெரியுமா? உங்கள் ஊகம் சரிதான், சசி தரூரேதான்!

‘இந்தியா’ கூட்டணிக் கட்சிகளில் உள்ள வாரிசு அரசியல் பற்றி பிரதமர் நரேந்திர மோடி பல இடங்களில் பேசியபோது, அதற்குப் பதிலடியாக இதைக் கூறினார் தரூர். “வாரிசு அரசியலை மோடி விமர்சிப்பது முரண்பாடானது. பாஜகவிலும் கூட, உச்சி மட்டத்தில் இருக்கும் சில தலைவர்களைத் தவிர, மற்ற அமைச்சர்களிலும், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களிலும் பலர் மூத்த பாஜக நிர்வாகிகளின் மகன்களோ மகள்களோதான்,” என்றார் அவர். 2024 மார்ச் மாதம் இவ்வாறு ஒரு நேர்காணலில் கூறியிருக்கிறார். 19 மாதங்கள் கடந்தபின் தற்போது எழுதியுள்ள கட்டுரையில் வாரிசு அரசியலை விமர்சித்திருக்கிறார்!

உலகம் முழுவதுமே நேரடியாகவோ, சடங்குப் பூர்வமாகவோ வாரிசு அரசியல் இருக்கத்தான் செய்கிறது. பிரிட்டனில் மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் நாடாளுமன்றத்திற்கே முழு அதிகாரம் என்றாலும், அங்கே மன்னரின் கீழ் குடியரசு என்ற மரபு கடைப்பிடிக்கப்படுகிறதே! ஜப்பானில் நாட்டின் சின்னமாகவும் மக்கள் ஒருமைப்பாட்டின் குறியீடாகவும் ஓர் அடையாளப்பூர்வ அரசாராட்சி தொடர்கிறதே! இன்னும் ஆஸ்திரேலியா, ஸ்பெயின், ஸ்வீடன்,  நார்வே, டென்மார்க், மலேசியா, தாய்லாந்து ஆகிய நாடுகளிலும் அடையாளப் பூர்வமான அரசராட்சி நடைமுறையில் இருக்கிறது. கனடா நாட்டிற்கு இப்போதும் பிரிட்டன் மன்னர்தான் பெயரளவுக்கு அரசுத் தலைவர்.

அரசமைப்பின் அரண்!

சவூதி அரேபியா, ஓமன், கத்தார், ஐக்கிய அரபு அமீரகம், புரூனை ஆகிய நாடுகளில் இன்றளவும் பரம்பரை மன்னராட்சிதான் நடைபெறுகிறது. இந்தியாவில் அப்படி யாரும் சட்டப்படி வாரிசுரிமை கோரி அரசியலுக்கு வர முடியாது என்பது அரசமைப்பு சாசனத்தின் சிறப்பானதொரு தனித்துவம். இத்தனைக்கும் பல பேரரசர்களின் கொடிகள் பறந்த நாடுகளின் இணைப்பில் உருவான மகத்தான் இந்திய அரசு என்ற போதிலும், இவ்வாறு வாரிசுரிமை அடிப்படையில் அதிகாரத்தைக் கோர முடியாது.

அதாவது, வாரிசுகள் அதிகாரப்பூர்வ  அரசியல் களத்திற்கு வருவதற்குத் தடையில்லை. ஆனால் நடைமுறையில், தலைவர்களின் பிள்ளைகள் என்பதாலேயே கட்சிகளுக்குள் வாய்ப்பு வாசகல்கள் திறக்கப்படுவதைப் பார்க்கிறோம். அதை அந்தந்தக் கட்சிகளின் அடுத்த மட்டத் தலைவர்கள் முதல் தொண்டர்கள் வரையில் ஏற்கிறார்கள், பொதுமக்களும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். மேலும், இங்கே ஜனநாயக முதிர்ச்சி எந்த அளவுக்கு இருக்கிறது என்ற நிலையில், வாரிசுகளைப் பொறுப்புக்குக் கொண்டுவருவதன் மூலம் உட்கட்சி மோதல்கள் பெருமளவுக்குத் தவிர்க்கப்படுகின்றன என்ற எதார்த்தத்தையும் புறக்கணிப்பதற்கில்லை.

அப்படிப் பொறுப்புக்கு வந்த பிறகு, அதற்கான தகுதிகளை வளர்த்துக்கொள்கிறார்களா என்பதே கவனிக்கப்பட வேண்டியது. தலைவர் குடும்பம் என்பதை ஒரு அறிமுகத்துக்கு மட்டும் பயன்படுத்தி, பின்னர் அமைப்பு சார்ந்த பணிகளாலும் அரசியல் நிலைப்பாடுகளாலும் தங்களுடைய அசைக்க முடியாத ஆளுமையை நிறுவிக் காட்டியிருப்பவர்களையும் காண்கிறோம். அவ்வாறு வாரிசுளாக வந்தவர்களில் யாரெல்லாம் சிறந்த ஆளுமையை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள், யார் அடையாளமின்றிப் போனார்கள் என்று பிரித்துப் பார்க்க வேண்டிய இடத்தில்தான்  சசி தரூர் கண்ணை மூடிக்கொள்கிறார்.

எடுத்துக்காட்டாக, இன்று நாடு தழுவிய அளவில் மதச்சார்பின்மை, சமூக நீதி, மொழி உரிமை உள்ளிட்டவற்றை உயர்த்திப் பிடிப்பதில் தமிழகத்தின் திமுக உள்பட இந்தியா கூட்டணியில் இருக்கும் வாரிசுகள் முத்திரைப் பங்கு வகிப்பதை அதே மாண்புகளுக்காக வாதாடுவதாகக் கூறும் தரூர் ஏற்கிறாரா இல்லையா?   

வாரிசு என்பது மட்டுமே அடிப்படைத் தகுதியாக ஒருவரைக் கொண்டுவருவது ஆரோக்கியமற்ற அரசியல்தான். அதே போல, வாரிசு என்பதற்காகவே வரக்கூடாது என்று தடுப்பதும் உரிமை மறுப்புதான். சமூக உளவியலோடு தொடர்புள்ள இந்த அரசியல் நுட்பம் பற்றிய தெளிவு இந்தியச் சூழலில் மிக மிகத் தேவை. அந்தத் தெளிவை வெளிப்படுத்தாததால், தனிப்பட்ட குமுறல்களிலிருந்தே இதை இந்நேரத்தில் எழுதியிருக்கிறார் என்ற விமர்சனத்திற்குத் தாராளமாக இடமளித்திருக்கிறார் சசி தரூர்.

கொள்கை மனம் விரிய வேண்டும்

இன்னொரு பக்கத்தில், “நீங்கள் மட்டும் அரசியல் களத்திற்கு வந்தால் போதாது, உங்கள் குடும்பத்தினரும் விரும்பி ஏற்று இயக்கத்தில் பங்கேற்க முன் வர வேண்டும். அதற்கேற்ப உங்கள் அணுகுமுறைகளும் செயல்பாடுகளும் இருக்க வேண்டும்,” என்று இடதுசாரிக் கட்சிகளுக்குள் தோழர்களுக்கு அறைகூவல் விடுக்கப்படுகிறது.

குடும்பமே கட்சிதான் என்று சொல்லிக்கொள்ளும் வாய்ப்பு அங்கே ஒரு தனிப் பெருமிதம். அடிப்படையில் மற்ற கட்சிகள் இதை ஏற்கின்றன என்றாலும், உள் ஜனநாயகத்தை மேலோங்கச் செய்வதில், மனக்குறைகளுக்கு இடமில்லாத பங்கேற்புச் சூழலை விசாலப்படுத்துவதில் அந்தக் பெருமிதத்தைக் கையகப்படுத்திடும் கொள்கை மனம் விரியவேண்டும்.

[0]

-விகடன் ப்ளஸ் (நவம்பர் 5) கட்டுரை

கரூர் துயரம் ஒரு குறியீடு

41 –இது கணிதமுறை வரிசைப்படி 40, 42 ஆகிய இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட ஓர் எண் அல்ல என்று பதிவாகியிருக்கிறது. கரூர் நகரின் வேலுசுவாமிபுரம் பகுதியில் செப்டம்பர் 27 அன்று முன்னிரவு தொடங்கியிருந்த பொழுதில் சுமார் 27,000 பேர் கூடியிருக்க, தமிழக வெற்றிக் கழகம் தலைவர் விஜய் உரையாற்றுகையில் ஏற்பட்ட கூட்ட நெரிசலில் 41 பேர் உயிரிழந்தனர். அவர்களில் 10 பேர் குழந்தைகள். 124 பேர் காயமடைந்தனர். கட்சி வேறுபாடுகளைக் கடந்து தமிழக மக்கள் அதிர்ச்சியும் வேதனையும் அடைந்தார்கள்.

பொதுவில் ஒரு நேரத்தை அறிவித்து, குடிநீர் வசதி கூட செய்யப்படாத நிலையில், தெரிவிக்கப்பட்டதை விடவும் மூன்று மடங்கு கூட்டத்தைத் திரளச் செய்து, மிகத் தாமதமாக விஜய் வந்ததுதான் நெரிசலுக்குக் காரணம் என்று கூறப்பட்டது. காவல்துறையினர் தகுந்த முறையில் தடுப்பு நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளத் தவறிவிட்டதாக முதலில் தவெக நிர்வாகிகள் கூறினார்கள். பின்னர் விஜய்யின் ஆதரவைப் பெறும் நோக்கத்துடன் இதில் அவருக்கு ஆதரவை வெளிப்படுத்தும் அதிமுக, பாஜக தலைவர்கள் கூறினார்கள். இப்போது, கூச்சமே இல்லாமல் இது திமுக–வின் சதி என்று சொல்கிறார்கள்.

துயரம் நேர்ந்த இடத்தில் கதறிக்கொண்டிருந்த மக்களைப் பார்க்காமல் சென்னைக்குத் திரும்பிய பிறகு தனது இதயமே நொறுங்கிவிட்டதாகவும், இதை வைத்து அரசியல் செய்ய விரும்பவில்லை என்றும் அறிக்கை வெளியிட்டார் விஜய். ஆனால் இதை வைத்து அரசியல் செய்கிறவர்களை அவர் தடுக்கவில்லை, அவர்கள் கூறுவதை மறுக்கவுமில்லை.

விவாதக் களம்

நிகழ்வின் மறுநாளே முதலமைச்சர் மு.க. ஸ்டாலின் அங்கே சென்று பாதிக்கப்பட்டோர் குடும்பங்களைச் சந்தித்து ஆறுதல் கூறினார். அவ்வளவு விரைவாக அவர் அங்கே சென்றது ஏனென்று விவாதிக்கப்படுகிறது. இந்த விவாதக் களத்தில், இது தொடர்பான சென்னை உயர்நீதிமன்ற ஆணைகளுக்கு எதிரான தவெக–வினரின் மேல்முறையீடு உச்சநீதிமன்றம் உடனடியாக எடுத்துக்கொண்டது, அதன் இடைக்கால ஆணைப்படி தமிழக அரசு அமைத்த விசாரணை ஆணையம் விலக்கப்பட்டது, சிபிஐ விசாரணைக்கு ஆணையிடப்பட்டது, அதன் புலனாய்வு தொடங்கிவிட்டது… இப்படியான செய்திகள் தொடர்கின்றன. இதில் இடைக்கால ஆணை பிறப்பித்துள்ள உச்சநீதிமன்றம் எல்லை மீறுகிறதா என்ற கேள்வி முன்வைக்கப்படுகிறது.

இதனிடையே, மேல்முறையீட்டாளர்களாக நிறுத்தப்பட்டவர்களில் இருவர், தங்களுக்கே தெரியாமல் தங்கள் பெயர்களில் வழக்குத் தொடுக்கப்பட்டதாகக் கூறினார்கள். அதைத் தனி மனுவாகத் தாக்கல் செய்ய உச்சநீதிமன்றம் அறிவுறுத்தியிருக்கிறது. அவர்கள் கூறுவது உண்மையென நிறுவப்படுமானால் தனது தற்போதைய தீரப்பை உச்சநீதிமன்றம் தள்ளுபடி செய்ய வாய்ப்பிருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது.

அந்த நிகழ்வு வரையில், விஜய் வருவது பற்றிய ஆர்வத்தை எகிறச் செய்தது போலவே, இப்போது கரூருக்குப் போவது பற்றிய எதிர்பார்ப்பை ஏற்றுவது உள்பட அவர் எப்படியெல்லாம் நகர்கிறார் என்று பல ஊடக நிறுவனங்கள் “பிரேக்கிங் நியூஸ்” சொல்லிக்கொண்டிருக்கின்றன.

சமூக அக்கறையோடு இவற்றைக் கவனிப்பவர்கள், அவர் இப்படியெல்லாம் நகர்வதன் பின்னணியில் அவரை நகர்த்துவது யார் என்று கேட்கிறார்கள். புலனாய்வு சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி நடைபெறும், நியாயத் தீர்ப்பு அளிக்கப்படும் என்ற எதிர்பார்ப்போடு தமிழகம் காத்திருக்கிறது.

அடுத்தடுத்த தகவல்களைக் கடந்த, அரசியலும் சமூகமும் தலைமுறையும் சார்ந்த ஆழ்ந்த கவலைகள் இதில் பொதிந்திருக்கின்றன.

முந்தைய நெரிசல்கள்

செய்திகளின் உ லகத்தில் கூட்ட நெரிசல் சாவுகள் புதிதல்ல. கால்பந்துப் போட்டியைக் காண வந்தவர்கள், இசை நிகழ்ச்சியை ரசிக்கக் கூடியவர்கள், வழிபாட்டுக்காகச் சேர்ந்தவர்கள் எனக் கூட்ட நெரிசலில் சிக்கி மூச்சுத்திணறலால் இறந்துபோன நிகழ்வுகள் அனைத்து நாடுகளிலிருந்தும் செய்திகளாக வந்திருக்கின்றன.

இந்தியாவில் மற்ற மாநிலங்களில் இப்படிப்பட்ட துயரங்கள் பல முறை நடந்திருக்கின்றன. 1954இல் உத்தரப் பிரதேசத்தின் அலஹாபாத்தில் கும்பமேளா வழிபாட்டுக்காக லட்சக்கணக்கானோர் கூடியிருந்த நிலையில் நெரிசல் ஏற்பட்டு 800 பேர் இறந்தார்கள். 2008இல் ராஜஸ்தானின் ஜோத்பூரில் சாமுண்டாதேவி கோவிலின் குறுகிய பாதையில் ஏற்பட்ட நெரிசலில் 200 பேருக்கு மேல் மடிந்தார்கள். அதே ஆண்டில் இமாசல பிரதேசத்தின் நைனாதேவி கோவில் விழாவில், ஒரு பாலம் இடிந்ததாகப் பரவிய வதந்தியால் ஏற்பட்ட பதற்றத்தின் நெரிசலில் 160 பேர் மரணமடைந்தார்கள்.

குஜராத்தின் சமலாஜி கோவில் கூட்ட நெரிசலில் 8 பேர் மாண்டார்கள். மறுபடியும் அதே ஆண்டில் மஹாராஷ்டிராவில் ஹாஜி அலி தர்காவில் நிகழ்ந்த நெரிசலில் 18 பேர் மூச்சிழந்தார்கள். 2011இல் கேரளத்தின் சபரிமலை புல்மேடு பகுதியில் சாலையில் ஒரு ஜீப் கவிழ்ந்ததால் பரவிய பதற்றத்தின் நெரிசலில் 116 பேர் மறைந்தார்கள்.

இந்த ஆண்டு ஜனவரி 29 அன்று உத்தரப் பிரதேசம் பிரயாக்ராஜ், திரிவேணி சங்கமம் பகுதியில் திரண்டிருந்த மக்களில் அதிகாரப்பூர்வ தகவலின்படி 30 பேர் இறந்தார்கள். கடந்த ஜூன் 4 அன்று கர்நாடகத்தில் ராயல் சேலஞ்ஜர்ஸ் பெங்களூரு அணியின் ஐபில் வெற்றியைக் கொண்டாடக் குவிந்திருந்தவர்களிடையே ஏற்பட்ட நெரிசலில் 11 பேர்களின் உயிர் பறிபோனது. இந்த நிகழ்வுகளைப் போன்றதுதான் கரூர் துயரம்.

தியாகமும் பரிதாபமும்

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் உள்ளிட்ட பல அரசியல் கட்சிகளின் தலைவர்களும் தொண்டர்களும் போராட்டக் களமிறங்கி, அரசாங்க ஒடுக்குமுறையாலும் எதிரிகளின் வன்முறையாலும் உயிர் நீத்ததெல்லாம் வரலாறுகளாக இருக்கின்றன. அந்தத் தியாகங்களுடன் கரூர் கண்ணீரை ஒப்பிடுவதற்கில்லை, ஒப்பிட வேண்டியதுமில்லை. ஆனால், வேறுபாடின்றி வேதனையைப் பகிர்ந்தவர்கள், அந்தப் பரிதாப மரணங்கள் அரசியல் மூலதனமாக்கப்படுகிற அருவருப்பைக் கண்டு விசனம் கொள்கிறார்கள், விமர்சனத்திற்கு உள்ளாக்குகிறார்கள்.

கூட்டத்திற்குள் சிலர் புகுந்து பதற்றத்தைக் கிளப்பினார்கள் என்ற சித்தரிப்பை நிறுவுவதற்குத் தொடர்ச்சியான முயற்சிகள் நடக்கின்றன. அப்படிச் சிலர் குற்றம் சாட்டுகிற காணொளிகள்தான் வலம் வருகின்றனவேயன்றி, அப்படி நடந்ததாகக் காட்டுகிற பதிவுகள் எதுவும் வரவில்லை. அன்று அங்கே கூடியிருந்தவர்களே எடுத்துப் பகிர்ந்துள்ள காணொளிகளிலும் யாரோ ஊடுருவிய காட்சிகள் இல்லை. ஆகவே, அந்தத் துயரம் எதிர்பாராத வகையில், கூட்ட மேலாண்மையின் பலவீனத்தால் நடந்திருக்கிறது என்றே கருத வேண்டியுள்ளது. அதற்கு முன்பாகவும் விஜய் வருகைகளுக்குப் பெருமளவில் கூட்டம் திரண்டதைக் கருத்தில் கொண்டு பாதுகாப்புகளையும் கட்டுப்பாடுகளையும் மேலும் கறாராக்கியிருக்கலாம் என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்தான்.

ஆயினும், மேலே குறிப்பிட்ட நெரிசல் துயரங்களுக்கும் கரூருக்கும் ஒரு வேறுபாடு இருக்கிறது. பல மணி நேரம் முன்னதாகவே மக்களை வரச் செய்ததில், நேரம் கடக்கக் கடக்கப் பார்வையாளர்கள் பெருகிக்கொண்டே போக வைத்ததில் உள்நோக்கம் இருந்திருக்கிறது. விஜய் ஒரு “பெருங்கூட்ட ஈர்ப்பாளர்” என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்துகிற உள்நோக்கம். ஒரு சினிமாவுக்கு, அதன் நட்சத்திர நடிகருக்குச் செய்யப்படுகிற பிம்பக் கட்டுமானம் போன்றதுதான் இது. தவெக தலைவரது திரையுலகப் பின்னணியின் பவர் லைட்டுகளோடும் கேமரா கோணங்களோடும் கட்டவுட் சாரங்களோடும் இணைத்துப் பார்க்கலாம்.

இதைச் சொல்ல வேண்டிய தேவை ஏன் வருகிறது? கட்சியைத் தொடங்கியபோது மட்டுமல்லாமல், அதன் பிறகும் அவருக்குத் திரளும் கூட்டம் முழுக்க முழுக்க அவருடைய சினிமா ரசிகர்கள்தான். படங்களில் அவர் பேசிய அரசியல் வசனங்களுக்குக் கைதட்டியவர்களேயன்றி, அரசியல் சிந்தனைகளோடு உருவெடுத்தவர்களில்லை. அவ்வாறு அவர்களை உருவெடுக்கச் செய்கிற அக்கறையும் அவரிடமிருந்தும் வெளிப்படவில்லை.

அரசியல் தலைவர் விஜய் முன்வைக்கும் கொள்கைகள் பற்றிய புரிதலை விடவும் வலுவாக இருப்பது, சினிமா தளபதி விஜய் மீதான ஈர்ப்புதான். அரசியல் செயல்பாட்டாளர்களாக அவர்களை வளர்த்தெடுப்பதற்கு மாறாக, ரசிகர் மன்ற மனநிலையில் வைத்திருப்பதாகவே அவருடைய வழிமுறைகள் இருந்து வந்திருக்கின்றன.

உருவங்களின் குறியீடுகள்

பெரியார், அம்பேத்கர், அண்ணா, வள்ளலார், திருவள்ளுவர் என கூட்டத் திடல்களில் உருவப் படங்கள் வைக்கப்படுகின்றன. அவர்கள் முன்வைத்த பகுத்தறிவு, சாதி ஒழிப்பு, மாநில சுயாட்சி, மதமாகிய பேய் விரட்டல், பிறப்பொக்கும் எனும் கோட்பாடுகள் முன்வைக்கப்படுவதில்லை. அந்த உருவங்கள் அவர்கள் உயர்த்திப் பிடித்த இத்தகைய லட்சியங்களுக்கான குறியீடுகள்தான். அதைப் புரிந்துகொள்கிறவர்கள் புரிந்துகொள்ளட்டும், மற்றவர்கள் விஜய் உருவத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கட்டும் என்று விட்டுவிடுவது என்ன விதமான அரசியல் பயிற்சி?

பின்னர் எம்ஜிஆர் உருவத்தைச் சேர்த்துக்கொண்டார்கள். இன்றளவும் அவர் மீது ஒரு பக்தியோடு இருப்பவர்களை நெருங்கும் விதத்தில் அப்படி வைத்தார்கள் என்று புரிந்துகொள்ளலாம்தான். ஆனால் உண்மையில் அதன் குறியீடு, அவர் திமுக எதிர்ப்பை மட்டுமே தன்னுடைய மைய அரசியலாக வைத்துக்கொண்டார் என்பதுதான்.
விஜய் பரப்புரைகளிலும் அதுவே எதிரொலிக்கிறது. அவர் கூட்டிய முதல் மாநாட்டிலும் அதன் பிறகு ஓரிரு மேடைகளிலும், “பாஜக சித்தாந்த எதிரி, திமுக அரசியல் எதிரி,” என்று பேசினார். சித்தாந்த எதிரியைப் போகிற போக்கில் இரண்டொரு இடங்களில் விமர்சித்துவிட்டு, மீதிப் பேச்சு முழுக்க திமுக மீதான சாடல்களாகவே இருந்து வந்திருக்கிறது.

பாசாங்குப் பரிவு

ஒரு வகையில் இது எம்.ஜி.ஆர்., ஜெயலலிதா பாதையில் இதே அரசியலைச் செய்துவந்த அதிமுக–வுக்கு அவர்களது வாக்கு வங்கியின் இருப்பைக் குறைத்துவிடுமோ என்ற கலக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கக்கூடும். ஆகவேதான் அவரைத் தனது கூட்டணிக்குள் கொண்டுவர எடப்பாடி பழனிசாமி அழைப்புவிடுத்து வருகிறார்.

சித்தாந்த எதிரியுடன் கூட்டுச் சேர்ந்துள்ள அதிமுக–வின் அழைப்பை அவர் ஏற்பாரா என்று கேட்கப்பட்டது. இப்போதோ, கரூர் நுழைவாயிலில் நின்றுகொண்டு, அவருக்குப் பரிவோடு கை நீட்டுகிறது பாஜக. முன்பு ஒரு சினிமாவில் பேசிய வசனத்துக்காக அவரை இந்துக்களின் எதிரி என்றும், அதற்குக் காரணம் அவர் கிறிஸ்துவர் என்றும் கூறி, அவருடைய உண்மைப் பெயர் ஜோசப் விஜய் என “அம்பலப்படுத்தி” அரசியல் செய்தவர்கள் பாஜக தலைவர்கள். அதை அவர் மறந்துவிடுவாரா? பல்வேறு நிர்ப்பந்தக் கெடுபிடிகளில், பாஜக–வின் தற்போதைய பரிவுக்கு விசுவாசத்தைப் பரிசளிப்பாரா?

கரூரில் உயிரிழந்தோர் குடும்பத்தினரும், காயமடைந்தவர்களும் அரசியல் பேச்சைக் கேட்பதை விட அவருடைய முகத்தைப் பார்ப்பதற்காகவே கூட்டத்திற்குச் சென்றதாகத் தெரிவிக்கிறார்கள். அவர் மீதோ, அவருடைய கட்சியின் மீதோ அவர்கள் எள்ளளவும் வருத்தத்தை வெளிப்படுத்தவில்லை. தன் மகளைப் பறிகொடுத்திருக்கும இளம் தாய், “விஜய் அண்ணா முகத்தைப் பார்க்கனும்னு ரொம்பவும் ஆசைப்பட்டான்னுதான் கூட்டிட்டுப் போனோம். ஆனா அவர் முகத்தைப் பார்க்காமலே செத்துப் போயிட்டா,” என்று உருக்கத்துடன் சொன்னதை உண்மையறியச் சென்ற வழக்குரைஞர் குழுவினர் தெரிவிக்கிறார்கள். இந்த அன்பு புரிந்துகொள்ளத் தக்கதே.

வளர்ப்பும் வார்ப்பும்

அன்பினால் பின்தொடர்வோரை, ஆதரவுப் படையாக மட்டும் வைத்துக்கொண்டால் போதுமா, அரசியலாக வளர்த்தெடுக்க வேண்டாமா? அரசியலற்ற தலைமுறைகளாக வார்க்கப்படுவது அடிப்படையில் அவர்களுக்குத் தீங்காகவே முடியும். சொந்தக் கம்பீரம் இல்லாதவர்களாக, கேள்வி கேட்காதவர்களாக, எடுப்பார் கைப்பிள்ளைகளாக மாற்றி, சமத்துவத்தையும் சமூகநீதியையும் பகையாகக் கருதும் கூட்டங்களிடம் பிடித்துக்கொடுத்துவிடும்.

சினிமா வழியைப் பின்பற்றிக் கூட்டம் சேர்த்த உத்தியாலும், ரசிக மனநிலையை மட்டுமே பயன்படுத்திய அடுத்த மட்டத் தலைவர்களின் பயிற்சியின்மையாலும் விளைந்ததே கரூர் சோகம். அதன் தொடர்ச்சியான சோகமாக விஜய் கட்சி பாஜக பிடிக்குச் சென்றிருப்பதாகவே தெளிவாகத் தெரிகிறது என்கிறார்கள் அரசியல் கருத்தாளர்களான ஊடகவியலாளர்கள்.

கொள்கைப் பிடிப்பில்லாத ஓர் “அ–அரசியல்” சேனையாக உருவெடுப்பது, கல்வி உரிமையிலும் பாகுபாட்டைப் புகுத்திய சித்தாந்தத்தை, நாட்டின் கலாச்சார மாண்பெனத் தூக்கிப் பிடிக்கிற, மக்கள் வாழ்வை கார்ப்பரேட் பிடியில் ஒப்படைக்கிற அப்பட்டமான வலதுசாரிகளுக்கு ஊழியம் செய்வதற்கே இட்டுச் செல்லும்.

ஜெர்மனியில் அவ்வாறு உருவான தலைமுறைகள்தான் நாஜி சித்தாந்தம் மேலோங்குவதற்கும், சர்வாதிகாரி ஹிட்லர் படுகொலைத் தாண்டவமாடுவதற்கும் தளமமைத்துக் கொடுத்தன. சோவியத் யூனியன் தகர்வுக்குப் பின் கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளில் சர்வாதிகார ஆளுமைகள் செல்வாக்குப் பெற்றதற்கு முக்கியமான காரணங்களில் ஒன்றாக, அரசியல் உணர்வு அகற்றப்பட்ட தலைமுறைகளின் வளர்ச்சியை உலக நிலவர ஆய்வாளர்கள் சுட்டிக்காட்டுகிறார்கள்.

இயல்பான அரசியல் உணர்வை முனை மழுங்கடிக்கும் கைங்கரியத்தை ஏற்கெனவே தில்லி பல்கலைக்கழகங்கள் உள்ளிட்ட பல உயர் கல்வி நிறுவனங்கள் செய்கின்றன. ஐஐடி வளாகத்திற்குள் அச்சடித்த பாடங்களை மட்டும்தான் படிக்க வேண்டும், சமூகநீதி, சாதி ஒழிப்பு பற்றியெல்லாம் கலந்துரையாடக்கூடாது என்று தடை விதிக்கப்பட்டதை மறப்பதற்கில்லை. சமய வேறுபாடின்றி பற்பல ஆன்மீக பீடங்கள், திரைப்படங்கள், ஊடகக் குழுமங்கள், அவ்வப்போது கிளம்பும் “விழிப்புணர்வு” குழுக்கள்… இதே காரியத்தைச் செய்கின்றன. கார்ப்பரேட் ஆதிக்கர்களுக்கும் அவர்களைத் தூக்கிச் சுமக்கும் ஒன்றிய சேவகர்களுக்கும் உவப்பான சமூக உளவியல் இது.

ஆம், 41 வெறும் எண் அல்ல. மரபணு நீக்கப்பட்ட விதைகள் போல அரசியல் உணர்வு அகற்றப்பட்ட தலைமுறைகள் வார்க்கப்படுவதன் குறியீடு அது.

[0]
செம்மலர் நவம்பர இதழில் எனது கட்டுரை

பேசிக்கொண்டே போகிறார் ட்ரம்ப், பேசாமலே இருக்கிறார் மோடி - இதுதான் ராஜதந்திரமா?

 

நினைவில் வாழ்கிற ஒரு தலைவர் அல்லது கலைஞர் பற்றிப் பேசுகிறபோது சிலர், ‘அவர் என்னிடம் தனியாக அப்படிச் சொன்னார். தனிப்பட்ட முறையில் அவர் என்னிடம் இப்படிச் சொன்னார்’ என்று கூறுவதுண்டு. அவர்கள் சொல்வது உண்மையா இல்லையா என்று உறுதிப்படுத்திக்கொள்ள வழியின்றி நமக்குத் திகைப்பாக இருக்கும். கிட்டத்தட்ட அதே திகைப்பு இப்போது நமக்கு அமெரிக்க அரசுத் தலைவர் டொனால்டு ட்ரம்ப் அறிவிப்பைக் கேட்கிறபோது ஏற்படுகிறது.

தீபாவளியையொட்டி ட்ரம்ப்பும், இந்திய பிரதமர் நரேந்திர மோடியும் கடந்த செவ்வாயன்று (அக்.21) தொலைபேசியில் உரையாடினார்கள். வாழ்த்துகளைப் பரிமாறிக்கொண்டார்கள். வெள்ளை மாளிகையிலேயே தீபாவளி கொண்டாடப்பட்டது. அமெரிக்காவுக்கான இந்தியத் தூதர் வினய் குவாத்ரா அந்தக் கொண்டாட்டத்தில் கலந்துகொண்டார்.

‘மேகா’ என்ற ஓர் இயக்கம்! 

மக்கள் வகைப்பாடு தொடர்பாக பியூ ஆய்வு மையம் வெளியிட்டுள்ள நடப்பு ஆண்டுக்கான புள்ளிவிவரப்படி, இந்திய வம்சாவளியினர் 52 லட்சம் பேர் அமெரிக்கக் குடிமக்களாகவே வாழ்கிறார்கள். இந்திய வெளியுறவுத்துறை கடந்த ஆண்டு வெளியிட்ட தகவலின்படி, வெளிநாடு வாழ் இந்தியர்களையும் (என்.ஆர்.ஐ) சேர்த்து மொத்தம் 56.9 லட்சம் பேர் அமெரிக்காவில் வசிக்கிறார்கள்.

அமெரிக்காவில் வாழும் ஆசியர்களில் இரண்டாவது பெரிய குழுவாக இந்தியர்கள் இருக்கிறார்கள். அந்த நாட்டில் இந்தியர் மக்கள்தொகை இந்த அளவுக்குக் கணிசமாக இருப்பதன் வெளிப்பாடுதான் வெள்ளை மாளிகையில் தீபாவளி கொண்டாட்டம்.

இங்கே கூடுதலாக ஓர் இணைப்புத் தகவல்: ‘‘அமெரிக்காவை மீண்டும் சிறப்பானதாக ஆக்குவீர்’’ என்ற முழக்கத்தை எழுப்பிவரும் இயக்கத்தினர் வெள்ளை மாளிகையில் தீபாவளி கொண்டாடப்பட்டதைக் கடுமையாக விமர்சித்துள்ளனர். இனத்தூய்மைவாதம் பேசுகிற இந்த இயக்கம், பூர்வீக அமெரிக்கர்கள் தவிர்த்து மற்ற இனத்தவர்கள் வெளியேற வேண்டுமென்று வற்புறுத்துகிறது.

குடியேறி வந்தவர்களுக்கு, குறிப்பாக இந்தியர்களுக்கு எதிரான பகையுணர்வை அந்த இயக்கம் வளர்க்கிறது. அமெரிக்காவின் அரசமைப்பு சாசனத்தைத் திருத்தி, ஒரு கிறிஸ்துவ நாடாக அறிவிக்க வேண்டுமெனப் பரப்புரைக்கிறது. இந்த முழக்கம் 1980-களிலேயே ரொனால்டு ரீகன் உள்ளிட்ட அரசியல்வாதிகள் கிளப்பியதுண்டு என்றாலும், ‘மேகா’ என்று சுருக்கமாகக் குறிப்பிடப்படும் இந்த இயக்கத்தை 2020-ம் ஆண்டுத் தேர்தலின்போது பெரிய அளவில் வளர்த்துவிட்டவர் – வேறு யாருமல்ல, திருவாளர் ட்ரம்ப்தான்.

மோடி உறுதியளித்தாரா?

தீபாவளிப் பட்டாசுகளுக்குப் பின் வெள்ளை மாளிகையில் செய்தியாளர்களுக்குப் பேட்டியளித்த ட்ரம்ப், மோடியுடன் பேசியது பற்றிக் கூறினார். “இருவரும் பண்டிகை வாழ்த்துகளைப் பரிமாறிக்கொண்டோம். இரு நாட்டு வர்த்தகம் தொடர்பாகப் பேசினோம்” என்றும் கூறினார்.

மேலும், “சில சிறந்த உடன்பாடுகளின் கீழ் இரு நாடுகளும் செயல்பட்டு வருகின்றன. இந்தியா ரஷ்யாவிடமிருந்து அதிக எண்ணெய் வாங்கப்போவதில்லை என மோடி எனக்கு உறுதியளித்தார். ரஷ்யா-உக்ரைன் போர் முடிவுக்கு வருவதை மோடியும் விரும்புகிறார்” என்று, ஏற்கெனவே சொல்லி வருவதை மறுபடியும் குறிப்பிட்டார். வர்த்தக அடிப்படையில் பேசித்தான் இந்தியா–பாகிஸ்தான் போரைத் தன்னால் முடிவுக்குக் கொண்டுவர முடிந்தது என்றும் ட்ரம்ப் கூறினார்.

கடந்த சில மாதங்களில் இருவருக்கும் இடையே நிகழ்ந்த மூன்றாவது தொலைபேசி உரையாடல் இது. இந்தியா-பாகிஸ்தான் இடையே சண்டை நிறுத்தம் ஏற்பட்டது தன்னுடைய தலையீட்டால்தான் என்று ட்ரம்ப் கூறியிருப்பது எத்தனையாவது தடவை என்று கேட்டால் ஊடகங்களுக்கே சற்றுத் தடுமாற்றம் ஏற்படும். அத்தனை தடவை திரும்பத் திரும்பக் கூறியிருக்கிறார். ஆனால், ஒரு தடவை கூட பிரதமர் மோடி நேரடியாக இது பற்றி எதுவும் சொன்னதில்லை. இந்திய வெளியுறவுத் துறை அதிகாரிகள்தான் அதெல்லாம் இல்லை என்று மறுத்து வந்திருக்கிறார்கள்.

இப்போதும் தீபாவளி உரையாடலை மோடி உறுதிப்படுத்தியிருக்கிறார். தனது ‘எக்ஸ்’ பதிவில் ட்ரம்ப் அழைத்துப் பேசியதற்கு மோடி நன்றி தெரிவித்திருக்கிறார். “இரு நாடுகளின் ஜனநாயகம் உலகத்திற்கு நம்பிக்கை ஒளி பாய்ச்சுகிறது, பயங்கரவாதத்துக்கு எதிராக ஒன்றிணைந்து நிற்கிறோம்,” எனப் பொதுவான, அரசுறவு சார்ந்த பகிர்வுதான் அந்தப் பதிவில் இருக்கிறது. வர்த்தகம் தொடர்பாகவோ, ரஷ்ய எண்ணெய் இறக்குமதியைக் குறைப்பது பற்றியோ ஏதேனும் பேசியதற்கான குறிப்பு ஏதுமில்லை.

ஆயினும், இருவருக்கும் இடையே அத்தகைய உரையாடல் எதுவும் நடைபெறவில்லை என இந்திய வெளியுறவு அமைச்சகத்தின் செய்தித்தொடர்பாளர் ரந்தீர் ஜெய்ஸ்வால் அறிவித்திருக்கிறார். ரஷ்ய எண்ணெய்க் கொள்முதலை நிறுத்துவது தொடர்பாக பிரதமர் மோடி எந்தவொரு உறுதிமொழியும் அளிக்கவில்லை என்று அவர் திட்டவட்டமாக மறுத்திருக்கிறார். “நிலையற்ற எரிசக்திச் சூழ்நிலையில் இந்தியாவின் நுகர்வோர் நலன்களைப் பாதுகாப்பதே நிலையான முன்னுரிமையாக இருந்து வருகிறது. இறக்குமதிக் கொள்கைகள் இந்த நோக்கத்தால் முழுமையாக வழிநடத்தப்படுகின்றன’’ என்று அவர் விளக்கமளித்தார்.

மௌனம் ஏனோ?

இது ஏற்கத்தக்க அதிகாரபூர்வ விளக்கம்தான், அரசுடன் கலந்து பேசாமல் இதை அவராக வெளியிட்டிருக்க மாட்டார்தான். ஆயினும், உள்நாட்டு விவகாரங்கள் எது வந்தாலும் அது பற்றிச் செய்தியாளர்களுடன் பேசுவதில்லை என்ற விரதத்தைக் கடைப்பிடிக்கும் பிரதமர் மோடி, வெளிநாட்டுறவு தொடர்பான பிரச்னையிலும் பதிலளிக்கும் பொறுப்பை அதிகாரிகளிடம் தள்ளிவிட்டு, மௌனம் காப்பது ஏன்? அதில் என்ன “ராஜதந்திரம்” இருக்கிறது? ட்ரம்ப்பின் இப்படியான தடாலடிகள் வரும்போதாவது, செய்தியாளர்கள் வழியாக உங்கள் குடிமக்களுடன் “மனதின் குரல்’’ நடத்தலாமே பிரதமர் அவர்களே?

ஆனால், மௌனத்தின் குரலாக அவர் வெளியிட்டுள்ள பதிவு வர்த்தகம் பற்றியும், ரஷ்ய எண்ணெய் பற்றியும் வெளிப்படையாகப் பேசாமல், பயங்கரவாத எதிர்ப்பு போன்றவற்றை மட்டும் வெளிப்படுத்துகிறது. இது, ட்ரம்ப்பின் தன்னிச்சையான, எல்லாமே தன்னால்தான் நடக்கிறது என உரிமை கோரும் பாணியிலான அறிவிப்புகளுக்கு நேரடி பதில் அளிப்பதைத் தவிர்க்கிற இந்தியாவின் எச்சரிக்கையான அணுகுமுறையைக் காட்டுகிறது என்று உலக அரசியல் நடப்புகளைக் கவனிப்போர் கூறுகிறார்கள்.

இந்தியாவிலிருந்து இறக்குமதியாகும் பொருள்களுக்கு 25+25 சதவிகிதம் வரி விதிப்பு யுத்தத்தை ட்ரம்ப் தொடங்கியது தெரிந்ததுதான். அந்தப் போரை நிறுத்திக்கொள்ள வேண்டுமானால் ரஷ்யாவிடமிருந்து எண்ணை வாங்குவதை இந்தியா நிறுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்று ட்ரம்ப் நிபந்தனை விதித்தார்.

எண்ணெய்யை வாங்குவதற்கு இந்தியா கொடுக்கும் பணத்தைக் கொண்டுதான் உக்ரைன் மக்களைக் கொன்றொழிக்கும் ஆயுதங்களை ரஷ்யா வாங்குகிறது, அதைத் தடுப்பதற்காகவே டாரிஃப் கெடுபிடி என்று காரணம் கூறினார் ட்ரம்ப். ஆனால், அடுத்தடுத்த செய்திகள், அவருடைய உண்மையான நோக்கம் அமெரிக்காவிடமிருந்து அதிக எண்ணையை இந்தியா வாங்க வைப்பதுதான், அமெரிக்க எண்ணை நிறுவனங்களின் முதலாளிகளை மனம் மகிழச் செய்வதுதான் என்று காட்டிவிட்டன.

தேர்தலுக்காக டாரிஃப் கெடுபிடி!

அத்துடன் அமெரிக்காவில் அடுத்தடுத்து நாடாளுமன்ற (காங்கிரஸ்) அவைகளுக்கான உறுப்பினர்கள், பல்வேறு மாநிலங்களின் ஆளுநர்கள், சட்டமன்றங்கள் மற்றும் உள்ளாட்சிகளுக்கான பிரதிநிதிகள் ஆகியோரைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கான தேர்தல்கள் வரவுள்ளன. டாரிஃப் கிடுக்கிப் பிடிகளால் மற்ற நாடுகளை இணங்கிப்போக வைத்துவிட்டால், அதனால் பெருகக்கூடிய செல்வாக்கு வாக்கு வங்கியில் வரவுகளை அதிகரிக்கச் செய்கிற அரசியலுக்குப் பயன்படும் என்ற கணக்கு ட்ரம்ப்புக்கும் அவரது குடியரசுக் கட்சிக்கும் இருக்கிறது.

டாரிஃப் குண்டுவீச்சால் கடும் இடிபாடுகளை, அமெரிக்காவுக்கான ஏற்றுமதிகளைப் பெருமளவுக்குச் சார்ந்துள்ள இந்தியத் தொழில்கள் சந்திக்கின்றன. இந்நிலையில்தான், உள்நாட்டுத் தயாரிப்புகளையே மக்கள் வாங்கவும், வணிகர்கள் விற்பனை செய்யவும் வேண்டுகோள் விடுத்தார் பிரதமர்.

அதற்குத் தோதாக, முன்பு இந்தியாவின் வளர்ச்சிக்கே இதுவொரு முக்கியத் தேவை என்று நியாயப்படுத்தப்பட்ட ஜ.எஸ்.டி வரி விகிதங்கள் குறைக்கப்பட்டன. பெரும்பாலான பொருள்களுக்கு 5%, 12%, 18%, 28% என்ற நான்கடுக்குக் கட்டமைப்பிலிருந்து 5%, 18% என்று இரண்டடுக்காக மாற்றப்பட்டன.

பண்டிகைப் பரிசாம்!

இதை மக்களுக்கான தீபாவளிப் பரிசு என்று மோடி பெருமிதத்துடன் குறிப்பிட்டார். குழந்தையிடமிருந்து பறித்து வைத்துக்கொண்ட ஒரு விளையாட்டுப் பொருளை ஒரு நெருக்கடியை சமாளிப்பதற்காக மறுபடியும் கொடுத்து, இது உனக்குப் பரிசு என்று சொல்வது போல் இல்லையா இது?

இருந்தபோதிலும், இந்தத் தீபாவளிக்கு நாடு முழுவதும் பல்வேறு பொருள்களின் விற்பனை முந்தைய ஆண்டுகளை விட அதிகமாகியிருக்கிறது, அதற்கு ஒரு முக்கியமான காரணம் ஜி.எஸ்.டி குறைப்புதான் என்று வர்த்தகர் சங்கங்கள் கூறுகின்றன. அதை மறுப்பதற்கில்லை. இத்தனை நாட்கள் அப்படிப்பட்ட பொருளாதார சுழற்சியை முடக்கியதற்கு யார் பொறுப்பேற்பது?

எவ்வாறாயினும், பண்டிகைக் கால விற்பனையை மட்டும் வைத்து ஆண்டு முழுக்க உள்நாட்டுச் சந்தை நிலவரம் இப்படியே இருக்கும் என்று கூற முடியாது. மேலும், டாரிஃப் கெடுபிடியால் தேங்கிடும் பொருள்களையும் பொருளாதாரத்தையும் இதனால் ஈடுகட்டிவிட முடியாது என்று வணிகவியல் வல்லுநர்கள் சுட்டிக்காட்டுகிறார்கள்.

உள்நாட்டில் ஒரு பேரலையாக வேலை வாய்ப்புகளைப் பெருக்குவது, பெரும்பான்மையான எளிய–நடுத்தர மக்களின் வாங்கும் சக்தியை வலுப்படுத்துவது, அவர்கள் கையில் தாராளமாகப் பணப் புழங்கச் செய்வது, இதற்கெல்லாம் வழிவிடும் வகையில் கார்ப்பரேட்டுகளின் வேலைநீக்க மோகத்தை முடக்குவது உள்ளிட்ட நடவடிக்கைகளோடு இணைய வேண்டும்.

ஒரு பேச்சுக்காக, உண்மையாகவே இவற்றுக்கான திட்டமிட்ட முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்படுவதாக வைத்துக்கொண்டால், நோக்கம் நிறைவேறுவதற்குப் பல ஆண்டுகள் ஆகும். ஆகவே, அமெரிக்காவுடனான வணிகத்தை மீட்பதும், ஏற்றுமதிகளை மறுபடி உறுதிப்படுத்துவதும் ஒரு நடைமுறைத் தேவையாகவும் இருக்கிறது. இன்றைய உலகமய வணிகக் களத்தைப் பொறுத்தவரையில் இந்த மீட்பு முயற்சியில் தவறில்லை.

 வர்த்தகப் பேச்சும் உச்சிமாநாடும்!

இந்தப் பின்னணியில்தான் இந்தியா–அமெரிக்கா வர்த்தகப் பேச்சுவார்த்தைகள் நடந்து வருகின்றன. இந்த மாதம் 26 முதல் 28 வரையில் மலேசியா தலைநகரம் கோலாலம்பூரில் தெற்காசிய நாடுகள் கூட்டமைப்பு (ஆசியான்) உச்சிமாநாடு நடைபெற உள்ளது. அதில் ட்ரம்ப் கலந்துகொள்ள இருக்கிறார் (ஆசியான் அமைப்பு தனது முக்கிய உரையாடல் கூட்டாளியாக அமெரிக்காவை அங்கீகரித்துள்ளது. அந்த அடிப்படையிலேயே அமெரிக்க அரசுத் தலைவர்கள் உச்சி மாநாடுகளில் பங்கேற்றிருக்கிறார்கள். இப்போது ட்ரம்ப்).

வர்த்தகப் பேச்சுவார்த்தை நடந்துவரும் நிலையில், ஆசியான் உச்சி மாநாட்டின்போது மோடியும் ட்ரம்ப்பும் சந்திக்கிற வாய்ப்பு அமையும் என்றும், அது வர்த்தகப் பேச்சுக்கு உதவும் என்றும் எதிர்பார்க்கப்பட்டது. இந்த நிலையில், மாநாட்டிற்கு மோடி நேரில் வரவில்லை என்றும், இணையவழி காணொளியில் அவர் உரையாற்றுவார் என்றும் ஆசியான் தலைவரும் மலேசிய பிரதமருமான அன்வர் இப்ராஹிம் அறிவித்திருக்கிறார்.

இந்தியாவில் தற்போது நடந்துகொண்டிருக்கும் தீபாவளி சார்ந்த விழாக்களில் மோடி கலந்துகொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. ஆகவே, அவரால் மாநாட்டிற்கு நேரில் வர இயலவில்லை என்று தனக்குக் கூறப்பட்டிருப்பதாகவும் அன்வர் தெரிவித்திருக்கிறார். ஊடகங்களும் அரசியல் பார்வையாளர்களும் சுட்டிக்காட்டுவது, இரு நாட்டுப் பேச்சுவார்த்தை இறுதி வடிவத்தை அடைவதற்கு முன் அரசுத் தலைவர்கள் சந்திப்பதில்லை என்ற. ஏற்கெனவே நடைமுறையில் உள்ள வழக்கப்படியே ட்ரம்ப்புடனான சந்திப்பை மோடி தவிர்க்கிறார் என்பதாகும்.

அத்துடன், சும்மாவே, அதைப் பேசினேன் இதைப் பேசினேன் என்று விளம்பரப்படுத்தத் தயங்காதவரான ட்ரம்ப், மாநாட்டுக்குப் பிறகும் அவ்வாறு நடந்துகொள்ள அதிக வாய்ப்பிருப்பதாலும் சந்திப்பு தவிர்க்கப்படுவதாகவும் கூறப்படுகிறது. அது, உள்நாட்டில் கட்டியிருக்கும் பிம்பத்திற்கு இடையூறாகிவிடும் என்ற எச்சரிக்கையும் இருக்கக்கூடும்.

 என்ன நிபந்தனைகள்?

இதனிடையே, பேச்சுவார்த்தைகளுக்குப் பிறகு ஏற்படும் உடன்பாட்டைத் தொடர்ந்து, அமெரிக்காவின் மரபணு நீக்கப்படாத சோளம், சோயாபீன்ஸ் உள்ளிட்ட வேளாண் விளைச்சல்கள், பாலாடைக் கட்டி முதலான பால் தயாரிப்புகள், பெட்ரோலிய கச்சா எண்ணெய், எரிவாயு ஆகிய எரிசக்தி மூலங்கள் என அமெரிக்காவிலிருந்து கூடுதலாக இறக்குமதி செய்ய இந்தியா ஒப்புக்கொள்ள வலியுறுத்தப்பட்டு வருகிறது. அதற்குப் “பரிசாக” டாரிஃப் விகிதங்கள் பழைய நிலைமைக்கு இறக்கப்படும்.

குறிப்பாக வேளாண் மற்றும் பால் பொருள்களுக்கு இந்தியச் சந்தையை அகலமாகத் திறந்துவிடுவது, உள்நாட்டு விவசாயத்தில் கடுமையான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தும். அது விவசாயிகளை மறுபடியும் போராட்டக் களத்தில் திரளச் செய்துவிடும்.

இன்னொரு பக்கம், உலகக் களத்தில், பாலஸ்தீன மக்களுக்கு அமெரிக்க ஆதரவோடு இஸ்ரேல் அரசு இழைத்துவரும் அநீதிகளுக்கு மோடி அரசு “அதிகாகாரப்பூர்வமாக“ எதிர்ப்போ கண்டனமோ தெரிவிக்கவில்லை. சமநிலைப்படுத்தும் அணுகுமுறையுடன், பொதுமக்கள் உயிரிழப்பையும் மனிதநேய நெருக்கடியையும் ஏற்பதற்கில்லை என்று கூறியிருக்கிறது, உதவிப் பொருள்கள் அனுப்பி வருகிறது. ஐ.நா பொதுச்சபையில் இஸ்ரேல் ஆக்கிரமிப்பை நிறுத்தக் கோருதல், பாலஸ்தீனம்–இஸ்ரேல் என இரு நாடுகளையும் அங்கீகரித்தல் ஆகிய தீர்மானங்களுக்கு ஆதரவாகவே இந்திய தூதர் வாக்களித்திருக்கிறார். 

இவை வரவேற்கத்தக்கவையே என்ற போதிலும், அத்துமீறல்களுக்கு எதிரான இந்தியாவின் வெளிப்படையான கண்டனம் அறம் சார்ந்த வலிமையை பாலஸ்தீனத்திற்கு வழங்கும். அதை வழங்குவதில் என்ன தயக்கம்? எதற்காகத் தயக்கம்? அமெரிக்காவிடமிருந்து டாரிஃப் தாக்குதல் வருவதற்கு முன், அதன் உலக அரசியலுடன் ஒத்துப் போகிற நிலைப்பாட்டை மேற்கொண்டதுதான் காரணமா?

இவையெல்லாம் கற்பனையான கேள்விகள், வீண் குற்றச்சாட்டுகள் என்றால், ட்ரம்ப் என்ன வேண்டுமானாலும் சொல்லிவிட்டுப் போகட்டும் என்று புறந்தள்ளிவிட்டு, இவற்றைப் பற்றியெல்லாம் வெளிப்படையாகப் பேசுங்களேன் பிரதமர் அவர்களே?

[0]

விகடன் ப்ளஸ் (அக்.24) கட்டுரை